Osobowość Jamesa Norringtona

Aletheia

Z odpowiadaniem na powyższe dam sobie, przynajmniej na razie spokój, bo się zakopiemy w wątkach na amen Laughing

, a zresztą zdaje się, że też coś chciałaś jeszcze dołożyć.

Przyszłam z czymś nowym i oczywiście czekam na głos nie tylko Eddie.
------------------------------------------

W różnych tematach piszemy o ewolucji postaci, ale skupiamy się głównie na Jacku, Elizabeth i Willu. Jeśli przyjrzeć się uważniej, zmieniają się nie tylko oni. Praktycznie zostawiłyśmy odłogiem wstęp do CBP, który chociaż krótki, jest interesujący w zestawieniu z resztą przez wzgląd na największą jaką mamy okazję rzeczywiście WIDZIEĆ (a nie tylko słyszeć w opowieści) rozpiętość czasową.

Zmiany w Elizabeth i Willu są oczywiste, skoro wtedy to dzieciaki. Na tym można rzecz skończyć, ważniejsze w ich przypadku są zmiany w trakcie CBP-DMC-AWE. Mylę się?

Ewolucja Jacka byłaby niewątpliwie interesująca, ale możemy o niej wnioskować tylko pośrednio, a wstęp CBP i tak nie dotyczy go w żaden sposób.

Gibbs - zmienia mu się głównie sytuacja społeczna i, ździebko, aparycja. Poza tym jest jakim był, wiecznie przyssanym do flaszeczki, przesądnym, gawędomaniackim wzorcowym wilczyskiem morskim.

Gubernator zdaje mi się przypadkiem ciekawszym niz można by sądzić na pierwszy rzut oka, ale zamiast offtopić o nim tutaj, wolę założyć mu osobny temat, o ile czas pozwoli.

I na tym właśnie koniec offtopu, bo w początku CBP warto rzucić okiem szczególnie na Norringtona. Jest tam figurą zdecydowanie mało sympatyczną - dowódcza przytomność umysłu to jego jedyna zauważalna tam zaleta. Poza tym widać głównie młodego, ambitnego oficerka z nosem wyżej peruki i prostą receptą na urządzenie świata, przynajmniej tego kawałka pod jego "władzą". Osiem lat później, na moje oko, widać pierwszą zmianę, symbolizowaną także wizualnie - złota na mundurze przybyło, peruka zbielała, a właściciel mocno spoważniał. Paradoksalnie - Eizabeth byłoby może bliżej do tego wcześniejszego, bardziej porywczego i wyraźniej energicznego, gdyby nie naraził się jej swoją opinią o metodach cywilizowania, niż do "nudnego" w jej oczach kapitana-komodora z doświadczeniem.

Bo zdaje mi się właśnie, że przez te osiem lat Norrington też widział to i owo i mam wrażenie, że odrobinę go to zaczyna uwierać... Nadal jest na Karaibach prawem i nadal "is bound by the law", ale o ile tamten młodszy chyba nie zauważał nawet różnicy między duchem a literą prawa, to ten starszy już ją niewątpliwie widzi. Możliwe, że pierwszy sygnał jest już w rozmowie z Willem - widać, że Norrington odróżnia siebie-dowódcę i żywego człowieka pod mundurem. "Mr Murtogg, remove this man", jakby Willa spotkał pierwszy raz i nie fatygował się nawet spojrzeć - to jest szczególnie komunikat dla podwładnych: "Pół miasta spalone, ale sztab się ma zachowywać jak wojsko, a nie jak kurnik po wizycie lisa. Albo jak cywile. Zrozumiano?". A potem do Willa "Do not make the mistake of thinking you are the only man here who cares for Elizabeth.", tak żeby nikt nie słyszał. To z kolei komunikat dla Willa, że jego panikowanie może tylko zaszkodzić, a nie pomoże. W sumie trudno go winić za to, że działa zgodnie ze swoim stanowiskiem i obowiązkami.

Natomiast szczególnie znaczące wydaje mi się jego wahanie po ostatniej ucieczce Jacka. Widać wyraźnie, że tak naprawdę strasznie mu się nie podoba zarządzanie pościgu, ale ciągle jednak te "bounds of the law". Norrington jest człowiekem bardzo zasadniczym, praworządnym w sensie dosłownym - w tym momencie widać, że prawo nie jest dla niego narzędziem upojnej władzy (jak dla Becketta), ale obowiązkiem, nawet jeśli paskudnym (zupełnie inaczej niż na początku CBP!). He serves others, not only hisself. I wyraźnie z ulgą wita słowa gubernatora o ewentualnej dopuszczalności pirackich metod. To jest ta furtka, której potrzebował, chyba nie tylko z powodu Willa. W tym kontekście nie dziwi dzień forów dla Jacka, dziwi natomiast jego późniejsza zaciekłość - gdzie się podział chłodny rozsądek prezentowany (przynajmniej gdy miał chwilę by ochłonąć) w CBP i co opętało Norringtona-dowódcę, że utopił statek w ślepym pościgu? Coś mi tu nie gra, bo musiałoby być tam coś pomiędzy, dodatkowo. Bo czemu Norrington jest tak cięty na Jacka po CBP, skoro wtedy wyraźnie odpuścił i to z ulgą?

Marta

Dawno nikt tu nic nie napisał w tym temacie Smile

Częściowo odpowiem na Twój post, Aletheia, dorzucę też trochę swoich przemyśleń związanych z komodorem Smile

James N. jest bardzo ciekawą, fajną postacią i szkoda trochę, że widzowie podziwiają Jacka, kochają Willa (odwrotnie nie pasuje, sorry Laughing

), a na niego często zwracają uwagę dopiero, gdy ginie. Ginie bez sensu, choć bardzo bohatersko, ale szkoda go i tak.

W CBP Norrington jest przede wszystkim komodorem. Dowodzi, zarządza, bije się i tak dalej. Wywrzaskuje polecenia, stanowczo wydaje rozkazy. Z takim obrazem Jamesa zupełnie kontrastują dwie sceny, w których możemy go zobaczyć jako człowieka: scena oświadczyn i końcowa, na blankach fortu. Najpierw oświadczyny. Uwielbiam tę scenę, Norrington jest wtedy taki nieporadny Very Happy

Człowiek, który od paru ładnych lat pływa po morzach, ścigając piratów jest na tyle nieśmiały, że przez większość czasu nie patrzy nawet Elizabeth w oczy, ma też wyraźne problemy ze znalezieniem właściwych słów. To pokazuje, że James tak się nastawił na karierę, te wszystkie awanse, że przez całe życie - a jest dużo starszy od Elizabeth - nie robił właściwie nic innego, pewnie nigdy wcześniej nie był zakochany. Aż w końcu zapaliła mu się lampka, że przydałoby się ożenić. Możliwe, że po szczerej rozmowie z gubernatorem Smile

Zresztą, to jego uczucie do Elizabeth, choć na pewno szczere, jest takie raczej... no, powierzchowne, bo ile on tak naprawdę o niej wie? Moment oświadczyn to był pewnie jeden z rzadkich momentów, gdy przebywali sami, gdy rozmawiali o czymś innym niż pogodzie. Takie czasy, wiem, ale to już Will zaproponował małżeństwo, jak już oboje z Liz wiedzieli, czego się mogli po sobie nawzajem spodziewać Laughing

No, w każdym razie na Elizabeth mu zależy. Jest jeszcze jeden moment, kiedy James zostaje kompletnie bez słów - gdy Elizabeth oświadcza, że jej miejsce jest przy Willu. Wcześniej, co tam jakaś ucieczka - on doskonale wie, co robić, ale gdy przychodzi do uczuć, pyta tylko cichutko, jakby zawstydzony, że ci wszyscy żołnierze widzą i słyszą, czy to prawda. Nawet Elizabeth jest przykro, gdy widzi, jak bardzo się przejął. Cała scena ma tak duży ładunek emocjonalny, że dobrze, że Jack rozładował trochę to napięcie Smile

A potem przychodzi czas reakcji i Norrington usuwa się w cień, nawet jest w stanie powiedzieć coś miłego Willowi. Nie sądzę, że faktycznie rozważał wydanie wyroku na Williama, nie po tym, jak stanęła przy nim Elizabeth, ale myślę, że całą ta sprawa przyczyniła się do podjęcia decyzji o nie ściganiu Jacka.

Jeszcze przed egzekucją Elizabeth mówi, że "this is wrong" (ile razy ona zmienia swoją opinię o Jacku w ciągu tych kilku dni! Very Happy

), a gubernator usprawiedliwia Jamesa, że musi przestrzegać prawa - Norringtonowi pewnie nawet nie przyszłoby do głowy, że miałby się tłumaczyć, stoi tam zwycięski z Elizabeth przy boku i patrzy na efekty swoich działań. Jemu też zmienił się stosunek do Jacka, przede wszystkim zaczął go doceniać, ale "prawo to prawo". Dopiero gdy traci Elizabeth, a Jack mu się wymyka, on nie ma pojęcia, co ma teraz zrobić. Rzucać wszystko i ruszać w pogoń, co powiedzieć Liz i Willowi? Dopiero gubernator z prawie ojcowskim uśmiechem daje mu jakieś naciągane wytłumaczenie pirackich czynów, a tak naprawdę zdaje się mówić: "Odpuść, nie musisz być takim służbistą, bądź człowiekiem". Norrington przybiera więc jeszcze raz służbowy ton - żołnierze wciąż się gapią - i odchodzi, żeby to wszystko przemyśleć. Że choć stanowisko wiąże się z obowiązkami, to może nie trzeba wypełniać ich tak skrupulatnie? Że kariera to nie wszystko? Że czasem zdarzają się wyjątkowe sytuacje, nieobjęte żadnym kodeksem?

Pytanie, czemu w takim razie tak zaciekle ściga Jacka przed DMC, jest ciekawe i trudno na nie odpowiedzieć, nie dopisując jakiegoś dalszego ciągu do wydarzeń z CBP. Może gdzieś na górze dowiedzieli się, że Norrington miał Jacka za kratkami, i to dwa razy - i pozwolił mu uciec. Jack był w końcu sławnym, poszukiwanym piratem. Nie wiemy, kiedy wpływy Kompanii dotarły na Karaiby i do Port Royal, wiemy tylko, kiedy przybył tam Beckett. Czemu Norrington złożył dymisję, skoro wyrok w jego sprawie zapadł kilka miesięcy później? Dla wymagań Kompanii był za łagodny, za mało bezwzględny, za mało skuteczny. Nic dziwnego, że za stratę swojego życia obwinił Jacka - bo to wszystko zaczęło się, gdy dał mu ten dzień forów, wydłużył pościg o kilka miesięcy, w międzyczasie jeszcze ta strata okrętu... no i koniec pięknej kariery Sad

Jeszcze jedno mnie zastanawia odnośnie Norringtona. Co on robił przez cały czas od przyniesienia serca lordowi w DMC do sceny, w której otrzymuje szablę w AWE? Minęło wtedy kilka miesięcy, a on jest opalony, jakby dopiero wczoraj walczył na młyńskim kole. Gdyby dostał jakąś robotę od Becketta, powinien już trochę zblednąć, przecież nie stał całymi dnami na słońcu, poza tym ludzie z "wyższego stanu" nie powinni być opaleni. Ale James, gdy wzywa go Beckett, wygląda, jakby został admirałem dopiero co, jeszcze dziwnie się czuje w mundurze. Więc co porabiał, oprócz obowiązkowego mycia i strzyżenia?

Tak w ogóle, który stopień jest wyższy - komodora czy admirała?

Aletheia

Nie wyrabiam się z odpowiedziami, pewnie mi tu krócej wyjdzie niż bym chciała...

Ogólnie rzecz biorąc, rozpłynęłam się nad powyższym.

To tyle. [czmych]

Nie no, aj, nie strzelać...! Laughing

Coś jednak napiszę...

Marta

No, to wychodzi, że mogłam napisać tylko wstęp i ostatni akapit, a resztę sobie darować Laughing

Aletheia

Co wychodzi, nic nie wychodzi! co ja bym czytała wtedy! Laughing

Marta

Latraviata

Aletheia

Marta

Isabella

Edit by Aletheia.
Kontynuacja stąd

odbiegając od tematu...

Aletheia

Aklime

W związku z tematem, jaki rozpoczął się w temacie „Osobowość panny S.”, natchnęło mnie i postanowiłam stworzyć temat całkowicie poświęcony Jamesowi Norringtonowi. Bo chyba nie było jeszcze takiego tematu...?
A więc tutaj możecie pisać co o nim myślicie, przesyłać materiały na jego temat… itp., itd.
A teraz… parę słówek ode mnie, na temat pana N.

W pierwszej części Jamesa jest stosunkowo mało, lecz mimo to dowiadujemy się o nim parę istotnych faktów. Po pierwsze łamanie prawa nie jest w jego stylu. Nienawidzi piratów, chociaż nie aż tak maniakalnie jak Beccket…
Po drugie – jest zakochany w Elizabeth. Udowadnia to już w jednej z pierwszych kluczowych scen: kiedy Lizzie mdleje i spada z muru do wody, ten bez zastanowienia chce rzucić się za nią. A przecież nie należy do osób, które najpierw coś zrobią, a później pomyślą. To było z jego strony odruchowe. Od razu widać, że jest czuły i opiekuńczy… ale to nie typ Elizabeth.
Bywał o nią również zazdrosny. Przypomnijcie sobie tą scenkę, kiedy Lizzie zakładała Jackowi pas i była zmuszona go objąć. Ten uśmieszek Sparrowa skierowany w stronę Jamesa, który widząc go ,zażenowany i wkurzony odwrócił wzrok… Very Happy

W ostatniej scenie filmu zrobiło mi się go żal, ale dopiero, jak obejrzałam film po raz drugi. Super, świetnie – wybrała pirata, ale czy ktokolwiek pomyślał, co poczuł James? Elizabeth po prostu go „olała”. Był jej jedynie potrzebny do zrealizowania swoich planów (odnalezienie i uratowanie Willa); to dlatego zgodziła się na jego oświadczyny. Z pewnością czuł się oszukany i smutny, ale to raczej sprawa oczywista.

W drugiej części Norrington „schodzi na psy”. Wbrew temu co powiedział Jackowi w Tortudze, uważam, że Lizzie też miała w tym swój udział. Każdy by się na jego miejscu załamał. A najgorsze było to, że on dalej kochał Swann…
Role się odwróciły; w pierwszej części na jego rozkaz zakuto Jacka w kajdanki, w drugiej – Sparrow został jego kapitanem. Z pewnością był to dla niego cios. Chociaż z drugiej strony nie traktował on Jacka jako takiego prawdziwego kapitana. Wciąż nie darzył go sympatią, (czyt. miał ochotę go powiesić) po prostu go olewał i kpił z niego.
Chociaż w tej części mało jest jego relacji z Lizzie, wiadome jest, że on nadal ją kocha i dba o jej dobro. „Kiedyś oddałbym wszystko, żebyś uśmiechała się tak, myśląc o mnie” (czy jakoś tak, piszę z pamięci, więc nie wiem, ale mniej więcej chyba taki był przekaz ; p) powiedział.
W tej części jego głównym celem jest odzyskanie dawnej posady – dlatego wydaje serce Davy’ego Jonesa…

…czego w trzeciej części żałuje. No właśnie – trzecia część. Uważam, że STANOWCZO ZA MAŁO, go tam było! Odnoszę wrażenie, że po prostu chcieli się go jak najszybciej pozbyć, ale i zakończyć temat James – Elizabeth. Jego śmierć była ZA SZYBKA, nie zdążyłam się z nią oswoić, a tu już następna scenka.
Mimo to facet pokazał, że ma klasę. I to na łożu śmierci! Był więc i odważny i opiekuńczy i czuły… Ha, ciekawe czy gdyby okazało się, że w jego żyłach płynie piracka krew, Lizzie zainteresowałaby się nim? Pewnie tak. Dobra, ale powróćmy do jego relacji z nią w trzeciej części…
Kiedy dowiedział się, że jest niejako przeciwko niej, trzymając z Bekketem, od razu zadziałał i… pomógł jej uciec. Kolejny dowód na to, że i w tej części nie przestał jej kochać. A więc umarł, nie przestając jej kochać. Jakie to smutne!
A co na to Lizzie? No w końcu zwróciła na niego uwagę! No brawo!... Nie zmienia to jednak faktu, że przez całą pierwszą i drugą część olewała go i nie umiała wczuć się w jego sytuację. Przepraszam, ona nawet nie próbowała!

Okej, wiem; byłam w tym poście wredna wobec Elizabeth. Lubię ją, ale akurat w stosunku do Jamesa zachowywała się bardzo egoistycznie.

Wiem, wiem – ten post składa się z samych oczywistości, ale dobrze wyrazić swoją opinie, czyż nie? Wink

Aletheia

Marta

Myślałam, że się tu dalej zachwycacie wyglądem Jamesa i przyszłam się przyłączyć, a tu tymczasem poważna długopostowa dyskusyja z analizą, jestem mile zaskoczona Very Happy

Aletheia

Aklime

Aha! A więc jednak był taki temat... sorry za robienia zamieszania na forum... Embarassed

Z drugiej strony tak podejrzewałam - zdziwiło mnie, że jeszcze nie założono o nim tematu... problem w tym, ze nie mogłam go znaleźć.

Aletheia

Marta

Karottka

Och, jeszcze tu mnie nie było... Laughing

Wyłączając jego wspaniałą, wręcz typowoangielską aparycję i łagodny, inteligentny wyraz twarzy śmiem sądzić, iż sam jest niezwykle inteligentny w swej okazałości. Ale rozpisywać się nie będę, bowiem myślę, że wszystko, o czym mogłabym tu rozprawiać, powiedziała Marta.

Dodam tylko - po latach przemyśleń (olaboga!) doszłam do wniosku, że bardziej niż Jack interesuje mnie James. Mimo, iż Jack ukrywa wszelkie swoje prawdy za maską uroczego, nieudolnego łotra, pan Norrington ma w sobie bardziej pociągającego typu nutkę tajemnicy. Bardziej mi trafia

Jeszcze jedno! Very Happy

Ulżyło mi, że potrafi być zdecydowany. Nigdy nie wybaczyłabym producentom, gdyby zrobili z niego ciepłe kluchy... ;O