Osobowość Jacka S.

Aletheia

Przeczytałam niedawno coś, co mi nasunęło możliwość dość zaskakującego punktu widzenia - Jack Sparrow pod wieloma względami jest wcieleniem cech syndromu Tourette'a w bardzo łagodnej formie.
- "rozedrgany" styl bycia z gwałtowną, nie do końca kontrolowaną gestykulacją i żywą mimiką, generalny nadmiar niespokojnej energii, chaotyczna impulsywność;
- nieprzeciętnie błyskawiczny refleks, zarówno w sensie czysto fizycznym (jak strzał do uciekającej małpy), jak w sensie refleksu umysłowego (gdy trzeba wyjaśnić ludożercom co on robi nie tam gdzie miał być i po co mu ta papryka);
- powiązany z powyższym talent improwizacji, często irracjonalnej, intuicyjnej;
- ironicznie-psotno-błazeńskie postrzeganie świata i takież zachowanie;
Generalnie "Tourette" oznacza umysł na obrotach niedoświadczanych przez zdrowego przeciętniaka, jeśli nie wpuści sobie w żyły czegoś podejrzanego. "Tourette" ma tak sam z siebie, z wewnątrz... Poważni spece w białych kitlach mają receptury, które z kolei takiemu wpuszczone w żyły elegancko i zgrabnie go sprowadzą do zdrowego, przytemperowanego i bardzo przeciętnego poziomu. Przestanie "płonąć", ale i przestanie "błyszczeć". Zawsze miałam wrażenie, że umysł Jacka świeci jak choinka albo nocna metropolia...
Owe podejrzane albo urzędowo certyfikowane receptury i fakt podatności na nie umysłów "T", nasunęły mi z kolei skojarzenie z niezbędnym Jackowi do życia butelkowanym paliwem. O Discworldowym glinie, komendancie Samie Vimesie, podwładni mówią, że urodził się poniżej poziomu trzeźwości normalnego człowieka, więc dlatego nie rozstaje się z butelką, żeby być zwyczajnie trzeźwym i jakoś wytrzymać kontakt ze światem. Jack podobnie mógłby znajdować w rumie jakiś rodzaj wytchnienia od samego siebie? Co trzeba podkreślić, autor, który mi nasunął możliwość takiej interpretacji, wyraźnie stwierdza, że błędem byłoby uznanie takiego umysłu za chory, w sensie upośledzenia. Mózg "T" nie działa normalnie w sensie, że nie pasuje do tych normalnych, wystaje ze społeczności przeciętnych, a silna postać syndromu potrafi nieźle skopać życie samemu właścicielowi, zamęczyć go, spalić, wyczerpać, także fizycznie. W skrajnej formie wyrywa się spod kontroli i niszczy jednolitą osobowość, i dopiero wtedy może być bez wątpliwości uznana za chorobę, w sensie szkodzenia nosicielowi. Poruszamy się tu po niezwykłym obszarze, gdzie wszystkie zwykłe okoliczności i znaczenia można odwrócić - gdzie choroba może być zdrowiem, gdzie pobudzenie może być albo niewolą, albo wyzwoleniem, i gdzie prawdziwe życie może polegać na opilstwie, a nie trzeźwości. To królestwo Amora i Dionizosa. (Oliver Sacks. Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem, Poznań 1994, s. 140)

Przeciw całej hipotezie przemawia choćby fakt, że Jack bynajmniej nie jest bez przerwy nakręcony jak rtęć na patelni. Przeciwnie - jakoś nigdzie nie widziałam, aby ktoś zauważył rzecz zauważenia wartą, mianowicie że Jack potrafi być wyspą stoickiego spokoju albo żelaznego opanowania w sytuacji, gdy można by się raczej spodziewać paniki i gdy wszyscy wokół panikują (m.in. więzienie w Port Royal albo część scen z Krakenem). Co więcej, takie mniej czy bardziej wyciszone okresy zajmują chyba przynajmniej połowę czasu, więc są tak samo charakterystyczne jak wybuchy ruchliwej i gadatliwej energii. Dość zaskakujące w kontekście tego jak zwykle postrzegany jest jego charakter. Nawet gdyby to miała być tylko poza, to dla "T" byłaby bardzo trudna, jeśli w ogóle możliwa.

Och, oczywiście wszystko to wcale nie znaczy, że przypisuję PotC coś, czego tam najpewniej nie ma i co w sumie ściągnęłam z sufitu, ale byłabym bardzo zainteresowana opinią Johnny'ego na ten temat, szczególnie w sensie potencjalnej inspiracji. Co do mnie, podsumuję tylko, że nie przywiązywałabym się zbytnio do tej interpretacji, jakkolwiek jest interesująca. Odbiera Jackowi wyjątkowość, a tego osobiście będę zawsze bronić pazurami. Wink

Eddie

Ja mam bardzo mieszane uczucia, co do czwartej części Piratów. Z jednej strony (rany, jak ja nie znoszę tego wyrażenia, Mad

bleh...) bardzo bym chciała, ale z drugiej ( Mad

bleh...) coś krzyczy we mnie - nieeeee... nie kręćcie tego!

Aletheia

Po pierwsze, nie wiem gdzie to było najpierw, ale jak na moje oko, bardziej (idealnie wręcz!) pasuje do Osobowości Jacka S. Mogę zanieść?

Po drugie i zasadnicze, cała koncepcja wydaje mi się bardzo interesująca i wyjątkowo nie będę to the contrary, przynajmniej nie w najważniejszym, Laughing

szczególnie przekonująca jest dla mnie w tym świetle interpretacja cytatów - Luk, dichotomy i w ogóle.
Tylko ja bym to uprościła, bo jednak myślę, że trochę przekombinowujesz z tą schizofreniczną Jackową "dwuświatową" moralnością. Jak by to miało w praktyce wyglądać, że włażąc między piratów aktywuje sobie jeden plik the_code.exe, a widząc niepirata jakiś inny? Jak miałby odróżniać jednych od drugich? Zapyta o wyroki i odsiadki na koncie? Będzie ustalał miejsce zatrudnienia i sumę odprowadzanych podatków? Oszacuje metraż koronek i objętość uperuczenia w stosunku do ogólnej masy kolczyków i powierzchni tatuaży? Nie, ja sądzę, że Jack traktuje wszystkich bez różnicy - tak samo nie miałby skrupułów czyszcząc kieszenie pirackiemu lordowi, jak godnemu mieszczaninowi z Port Royal. I tyle samo kosztowałoby go zabicie lorda i mieszczanina. Bo tu bym się z tobą zgodziła - faktycznie wyglądałoby na to, że prywatna Jackowa granica tego co a man can't do biegnie przez ludzkie życie. Swoją drogą, to znowu podkreśla, jak Jack i Beckett mają przeciwne "wektory" - Beckett traktuje ludzi jak przedmioty do odpowiadającej mu aranżacji, pozmiata razem i zabije tłum przypadkowych ludzi, żeby osiagnąć jakiś tam pośredni etap do większego celu, gdy Jack z olbrzymim wysiłkiem musi się przemóc, żeby zabić kogoś nawet bezpośrednio zagrażającego jemu. Bo jak teraz o tym myślę, Twoja teoria zgrabnie by wyjaśniała, czemu u licha wołał Jonesa, zamiast dziabnąć serce jak tylko je dorwał. Zgadzam się też, że ta teoria z Twoich wszystkich Laughing

najbardziej przekonująco wyjaśnia wirowanie kompasu - chce się uwolnić od Jonesa i jego maskotki na ogonie, i jedynym skutecznym sposobem jaki dostrzega na rozum, jest radykalne pozbycie się Jonesa, a do tego potrzebuje Skrzyni, no ale jak już ją znajdzie, to konsekwentnie będzie musiał Jonesa zabić, a to mu się wcale nie podoba, nieważne co na to rozum. Zatem zarazem chce i nie chce znaleźć Skrzyni.

Ciekawy w tym kontekście jest dobór słów. What a man CAN'T do. Teraz można by z tego odskrobać tyle warstw co w dishonest.

1. Najbardziej na wierzchu jest najprostsza interpretacja i chyba jedyna możliwa w tamtym momencie - co człowiek potrafi, a czego nie potrafi zrobić, czyli innymi słowy, mierz zamiar podług sił, nie wyskakuj z motyką do słońca i nie próbuj przewiosłować oceanu. Kierowane do Willa, oznacza to, że czego by ten nie zrobił, to nie odwróci, nie wymaże tego co już się stało i nie odpiraci tatusia siłą woli. Twarda rzeczywistość mu pokaże, gdzie ją może pocałować i tyle. Rzucaj się ile chcesz, nic to nie da.
I teraz się muszę przyznać, że zawsze mi to jakoś zgrzytało - Kapitan Jack Sparrow wyznający filozofię "głową muru nie przebijesz"? Toż on całe życie bezczelnie przebija mury i nie przyjmuje do wiadomości, że świat może być silniejszy od niego.

2. Jednak jeśli wrócić do tych słów w kontekście całej trylogii, masz rację, można to nagle zobaczyć jako streszczenie moralności. Widać wtedy drugą warstwę - nawet jeśli człowiek potrafi wszystko, to nie wszystko mu wolno. Ale to nadal nie pasuje mi do Jacka, bo to już jest zewnętrzny nakaz jakiejś odgórnej, uniwersalnej moralności, której można przestrzegać, bądź ją łamać. Niech mnie drzwi ścisną, jeśli Jack Sparrow kiedykolwiek karnie i grzecznie będzie chodził za tym co dozwolone, albo zabronione, nieważne od jakiej potęgi wziął się nakaz. I nie chodzi - powiedział przecież CAN'T, nie MAY NOT.

3. I tu by właśnie leżała najgłębsza warstwa. Są rzeczy, które człowiek technicznie rzecz biorąc potrafi - ręce ma, paralitykiem nie jest. Te rzeczy mogą być też dozwolone, czemu nie - The Code nie zabrania zabijania, a niekiedy nakazuje. Ale nie wszystkie rzeczy, które człowiek potrafi i są mu dozwolone, jest naprawdę zdolny zrobić. Fizyczna rzeczywistość i powszechna moralność na to pozwolą, ale nie pozwoli jego własne sumienie, czy nawet prościej i głębiej - jego własna wytrzymałość. I to już mi w Jacka gładko się wpasowuje, skoro cała trylogia ciągle od nowa świadczy, że Jack będzie walczył z całym światem, ale nie wygra sam ze sobą.

Biorąc to pod uwagę, śmierć Barbossy faktycznie mogła go nielicho gryźć. Można rzec, że za dużo duchów go ścigało na Perle (od)zyskanej takim kosztem. Mimo że sam Barbossa okiem by nie mrugnął na jego miejscu i przecież w istocie faktycznie tak było - dziesięć lat wcześniej praktycznie zamordował Jacka i nie ma znaczenia, że mu nie wyszło. Gdyby to przewidział, to by zadbał, żeby zamordować porządniej. Pytanie brzmi, czemu w takim razie ta cała szopka z pilnie oszczędzaną świętą kulą i rozpowiadanie jak to skończy Barbossa, jak tylko go dorwie (przynajmniej Gibbs wiedział, a co wie Gibbs, to zaraz wiedzą całe Karaiby). I to nie były żadne szumne przechwałki na pokaz, bo całe CBP świadczy, że faktycznie sam traktował tą całą dintojrę serio. I co, po dziesięciu latach nagle mu wyparowało? Myślę, że plany były prawdziwe, zamiar szczery, bo on faktycznie CHCIAŁ zabić. W sumie nic dziwnego, bo po tym co mu zrobiono, to każdy by się wkurzył i nawet łagodny w gruncie rzeczy Jack mógł mieć czerwono przed oczami. Tylko jeśli Twoja teoria jest prawdziwa, to po prostu nie przewidział co będzie, jak przyjdzie co do czego i wreszcie będzie miał ten swój wyśniony cel przed lufą. Strzelił, pewnie nawet bez wątpliwości, bo i tak nie było na nie czasu, ale potem go to zaczęło prześladować. Bo tak właściwie, zobaczywszy Barbossę znowu, powinien poprawić dzieło i mściwie stwierdzić "O, jak fajnie, że mogę jeszcze raz, he he." Twisted Evil

Barbossa przecież właśnie tak, i to z wyraźną przyjemnością, zrobił, stwierdziwszy, że za pierwszym razem nie wyszło i trzeba powtórzyć operację, nieważne, że niczego się jakoś nie nauczył i popełnia identyczny błąd. Laughing

(No chyba, że liczył na Elizabeth, po kolacji z nią. Mr. Green

Jeśli tak, to znowu nie całkiem wyszło, bo ofiarą padł rum...) Jack jakoś nie robi tego samego i chyba nie tylko ze względu na Calypso i Bractwo. Zakończenie AWE można interpretować wobec tego i tak, że Jack miał cichą, nawet jeśli beznadziejnie irracjonalną nadzieję, że Barbossa już dostał za swoje i są kwita, może nawet w końcu da się go tolerować na powrót w załodze. Choć nie mogę się oprzeć, by jednak nie spytać, co wobec tego z sytuacją, ehm, artyleryjsko skomplikowaną, zaraz po powrocie na żywą (i suchą) stronę świata? Dlaczego to akurat Jack, jedyny pociąga za spust i to Barbossie w nos? Mam to interpretować pod kątem Teorii, czyli, eee, no, tego... o! może się spodziewał "chlup" i tylko symulował zaskoczenie? Czy stwierdzić, że Teoria się sypie i naprawdę chciał załatwić Barbossie dodatkową dziurkę, tym razem w miejscu mniej fotogenicznym? Czy jednak po prostu, że jeśli już mówić o dziurach, to w kontekście scenariusza...

No ale jeśli odłożymy niewygodne wąty i ewentualne dziury, wszystko jedno, w Barbossie czy w scenariuszu, to w tym świetle, w oczach innych, piszesz, Jack jest beznadziejny jako pirat. Ależ więcej! Jack Sparrow jest w ogóle beznadziejny jako mężczyzna i w ogóle człowiek. Kim on jest w świecie, w którym sukces życiowy mierzy się metaforycznymi nacięciami na szubienicy - co kreska, to pirat, albo poświęca trzy godziny dziennie, żeby się kiedyś opłaciły w postaci ubitego pirata. Miss Swann, jakby się przekonała, że jej wymarzona legenda mórz nosi broń raczej dla ozdoby, a głównie na postrach, to by chyba jeszcze raz przemyślała listę swoich zakochań i odkochań, a Will by jeszcze zarobił parę punktów dodatkowo. W tym kontekście to wręcz ironiczne, że właśnie Will ma etykietkę kryształowego rycerza bez skazy, mimo że zabijanie przychodzi mu o tyle łatwiej niż Jackowi. Teoretycznie - "trzy godziny!" i praktycznie - w bitwie wali na prawo i lewo, bez patyczkowania, gdy Jack raczej przemyka i pozwala bitwie się "dziać obok". Zresztą to też się wpisuje w ich ogólny charakter - Will się angażuje we wszystko całym sobą, gdy Jack na ogół staje (albo omija) z boku i ostrożnie się przygląda, kalkulując własne straty i korzyści. Jack prawie zawsze jest w odróżnieniu od Willa "osobny", "sobie własny". Paradoksalnie, to powoduje, że Will łatwiej zdobywa (choć nie wiadomo jak by mu poszło z utrzymaniem) posłuch załogi, mimo że nigdy mu nie zależało na kapitanowaniu. Inna sprawa, że Jack też nie po to chce być kapitanem, żeby rządzić, tylko po to, żeby nikt nie rządził nim. Ale to już byłaby zbyt szeroka dygresja i rzecz na osobną analizę. Na razie warto tylko zauważyć, że beznadziejność Jacka jako pirata i kapitana jest szersza niż by wynikało z tych jego hipotetycznych problemów z dichotomy i wpisuje mi się w mój ogólny obraz Jacka.

Jak gdzieś pisałam, żaden z Jacka Sparrowa król zbrodni. W tej kolekcji pozostałych ośmiu mafiosów wygląda jak wróbel między sępami. Tolerują go, bo za szybko się uwija i za dużo zachodu, żeby toto dziobnąć, a w sumie nie warto, bo wiele łupu nie zje, tylko hałasuje za trzech. Tak naprawdę, Jack wcale nie chce być Krwiożerczym Piratem, jak Barbossa, którego to rzeczywiście bawi. Jacka zdecydowanie mniej, no ale o reklamę i wizerunek firmy trza dbać, a reklama to akurat to co Jackowi wychodzi profesjonalnie, więc przynajmniej dba o pozory. Nie krzyżuj ostrzy z piratem, chłopcze, bo cię zje i takie tam... Ale w głębi ducha, Jack najlepiej się czuje jako swobodny włóczęga, fantazyjny książę złodziei, co bogatym zabiera (bo komu, jak nie tym co mają?) i biednym daje, a jakoś tak się zawsze składa, że najbiedniejszy i najbliżej jest sam Jack. Laughing

No, ewentualnie jeszcze czymś się gębę załodze zapcha, temu zbiorowemu utrapieniu... A że jest księciem fantazyjnym i artystą, to dba o jakość swojej sztuki - ordynarnie obrobić kupca metodą "kup pan cegłę" w odmianie morskiej, czyli "reflektuje szanowny pan na kulę pozostającą w lufie, w zamian za ładunek, czy mamy wysłać bez zamówienia?", to każdy zbój potrafi, choćby Barbossa. Ale to o kapitanie Jacku Sparrowie będą mówić, że przejął Nassau bez jednego strzału albo w cztery ręce i w biały dzień wyprowadził z portu Navy dwumasztowy HMS nie tylko na oczach oficerów, ale jeszcze z ich mimowolną pomocą. Gdyby żył w Paryżu, to by sprzedawał przyjezdnym arystokratom Luwr, ściągał damom z szyj brylanty w tańcu i koncertowo uwalniał od zawartości sejfy, zostawiając list z podziękowaniem. W ten sposób oczywiście Jack Sparrow budzi podziw, ale to Hector Barbossa budzi strach.

Uwiera go radykalne rozwiązanie problemów z Barbossą i Jonesem, uwiera brutalniejsza strona pirackiego rzemiosła, a załoga to dla niego irytujący dodatek do statku i generalnie źródło samych problemów, im mniej zawracające głowę tym lepiej, a najlepiej jakby tak niewidzialne, ciche i bezwonne. No łupów się domagają, też coś, co za nieżyciowa banda...! Rolling Eyes

Barbossa i właściwie każdy inny poza Jackiem, zobaczywszy z powrotem Pintela i Ragettiego, przeciągnąłby ich pod kilem na jednym sznurku, dla oszczędności. Jack nawet nie tyle z tego rezygnuje, co... w ogóle nie zwraca na nich uwagi. Na każdym kroku widać, że Jackowi łatwiej zdobyć statek, niż go utrzymać, głównie z powodu załóg. W fanfikach to inaczej wygląda i bardzo fajnie się te fanfiki czyta, ale Jack filmowy, jako kapitan i pirat rzeczywiście jest do niczego, przez większość ekranowego czasu. Właśnie dlatego prywatnie wysoko cenię te fragmenty, gdzie zajmuje się czymś innym niż zwiewanie przed czym popadnie. Gdy faktycznie, nie na pokaz staje za sterem i robi coś, czego można by oczekiwać od kapitana sporej, solidnie uzbrojonej fregaty. Bo w takich momentach jednak coś tam w nim czasem błyska, że jednak to potrafi, tylko jak dotąd niewiele było okazji, żeby to widzieć, bo tak po prostu jest skonstruowana fabuła trylogii. Cicho liczę, że w PotC 4 będzie tego więcej. Ale to już znowu zbytnia dygresja, więc dodam tylko, że to prowadzi do sprawy szczególnie nietypowej w kontekście całej teorii - Beckett i Endeavour.

To jest właśnie jeden z momentów (chyba nawet najwyraźniejszy), gdy Jack z wiecznie wystraszonej i kryjącej się po kątach ofiary losu zmienia się w kapitana fregaty. I zarazem scena dziwnie się gryząca z całą teorią Jacka unikającego zabijania za wszelką cenę, nawet poważnego ryzyka własnej skóry. Zauważcie teraz, że to zaskakuje nawet załogę, głównie Gibbsa, który zresztą zna Jacka najlepiej. Dlaczego Jack, bez wahania, posyła Endeavour w drzazgach na dno? Rozważmy margines wątpliwości na korzyść oskarżonego i przyjmijmy, że liczył, że załoga Endeavour zdąży (choć jednak właściwie nie zdążyła) zwiać zanim zrobi się naprawdę gorąco. Zostaje jednak Beckett. Dlaczego Jack go zabija?
- jeśli nie musi własnoręcznie nyziu nyziu, to jest OK i luz? No, jednak wolałabym tego nie zakładać, bo mam o nim lepsze zdanie. To jest wymówka moralnego (bo niekoniecznie intelektualnego) prymitywa bez wyobraźni, a kogo jak kogo, ale Jacka o brak wyobraźni trudno posądzać.
- bo się gapi horda piratów, w tym ośmiu Lordów i Tatuś? Eee, kto jak kto, ale Jack by się i z tego wykręcił, a zresztą na pewno i tak już ma zaszarganą opinię jako ostatnia fajtłapa, co mu tam zależy. A w jakieś "No, to masz ostatnią szansę, żeby się wykazać!" też niespecjalnie wierzę. Przynajmniej by cierpiętniczo powzdychał, że nie chce, ale go zmuszają. Zresztą zmusić do czegokolwiek Jacka?!
- Beckett mu dożarł AŻ TAK? Gorzej niż Barbossa i Jones? Barbossa jest zwyczajnym zbirem żądnym pirackiej potęgi i złota, najgorsze co człowiekowi zrobi, to okradnie i zabije. Jones więzi i kolekcjonuje dusze, ale każdej zostawia przynajmniej wybór, jak by nie był niewygodny. Beckett nie zostawia żadnego wyboru nikomu, a jego celem nie jest złoto ani dobrowolnie oddana dusza, tylko właśnie stłamszenie samej wolności - każdy się musi podporządkować, czy mu się to podoba czy nie, i nikogo się tu o zdanie pytać nie będzie. Owszem, dla Jacka to byłoby coś skrajnie odrażającego. Ale tak czy owak, sprawa Endeavour jest jednak nieco, hmm... szokująca. Jeśli już, to na pewno wygląda jak wyjątek od Ogólnej Teorii Jackowości. Ciekawa jestem, jak sobie z kolei z tym poradzi i czy też go będzie gryzło, założywszy, że Barbossowy zewłok rzeczywiście gryzł?

I wobec wszystkiego powyższego, warto zauważyć, że jeśli teoria jest poprawna, to jedynymi zabójstwami, które mu przyszły stosunkowo lekko, były... metaforyczne samobójstwa. Co by wskazywało, że nie odbiło mu aż tak, żeby sobie całkowicie nie zdawał sprawy, że oni wszyscy nie są rzeczywistymi, odrębnymi bytami, ale jego imaginacją, wobec czego zabójstwa i dla niego mogły być metaforyczne, więc dopuszczalne.

Jeszcze tylko dwa uzupełnienia.

Marta

POTC nie widziałam już tak długo, że nie wiem, czy cokolwiek, co napiszę, będzie miało sens, ale spróbuję się jakoś ustosunkować Very Happy

Łatwo można zauważyć, że Jack generalnie nie zabija. Przez całą trylogię strzela tylko do nieumarłych małp i bije się z tymi, których nie da się zabić. Do Willa też nie strzela dlatego, że mu szkoda kuli (a raczej nie tylko), tylko dlatego, że nie jest człowiekiem idącym po trupach do celu. Okraść, oszukać, ogłuszyć - tak, ale nie pozbawić życia.

Czytając Twojego posta, Aletheia, już układałam odpowiedź, zaczynającą się od: "a jak wytłumaczyć w takim razie fakt, że Jack strzela do Barbossy w AWE?", kiedy przeczytałam to: Very Happy

Eddie

Aletheia

Marta

Aletheia

Tak, oczywiście. Też nie sądzę, żeby to szukanie było takie... no... sam by się zdziwił, gdyby jednak znalazł. Laughing

To było takie "na wszelki wypadek". On tam wyraźnie jest cały w nerwach. Very Happy

Eddie

Aletheia

Aletheia

Że tak sama siebie zacytuję...

Marta

Jestem obserwatorem i tym, co lubię obserwować najbardziej, jest proces myślenia. Uwielbiam patrzeć, kiedy ktoś coś analizuje i skupia na tym całą uwagę. Podoba mi się w filmach moment "oświecenia", na przykład u Jacka to rozszerzenia oczu po odgadnięciu "up is down". I ten uśmiech zadowolenia Smile

Dla mnie samej zrozumienie czegoś jest momentem szczęścia. Podoba mi sie u ludzi to "dziecinne, w najlepszym znaczeniu, zainteresowanie, dociekliwość", bo sama tak mam Smile

Jack jest piekielnie dobrym obserwatorem i to mu się przydaje. A obserwacji nie ma bez ciekawości. Wyobrażacie sobie Jacka i, powiedzmy, Willa, w XXI wieku? Jack z zafascynowaną miną przyglądałby się wszystkiemu, podczas gdy Turner walczyłby z telewizorem.
Zdecydowanie ma w sobie coś z naukowca, odkrywcy. Co pięknie współgra z Jackiem - kartografem Smile

Aletheia

Miód mi lejesz, zgadzam się z każdym słowem i wszystkimi razem. I pod każdym bym podskakiwała i wrzeszczała "ja też! ja też!".

Marta

Rzucił mi się w oczy jeszcze moment z usuniętej sceny w CBP, kiedy Jack na wyspie bawi się swoim pistoletem - jak dziecko podnosi kulę do góry i ogląda z każdej strony. Sprawdza, czy mu nie zamokło, ale co sobie jeszcze przy tym myśli? Smile

Z radością poczytałabym sobie o Jacku podróżującym w czasie, ale widziałam to tylko na blogach z córkami Willa/Jacka/Barbossy/jeszcze kogoś innego i użytego do zrobienia melodramatu. Ja bym to widziała w komedii Smile

Aletheia

Sceny z pistoletem akurat nie widziała(by)m w tym świetle... Pistolet zna jak własne dziesięć palców, a w TEN sposób ogląda raczej rzeczy nowe. Wtedy go po prostu suszył i czyścił, myślę. Co, jak się zastanowić, musiało być jego regularnym i częstym nawykiem, jeśli po dziesięciu latach nieużywania pistolet nie zawiódł. Trzymanie broni w stałej gotowości to nie tylko trzymanie jej nabitej. W sumie ten pistolet musiał zarabiać więcej czyszczenia niż wszystko pozostałe Jackowe razem wzięte. Laughing

Malutka dygresyjka poniekąd w związku z tematem. Jak rysowałam [link widoczny dla zalogowanych], to nie mogłam rozgryźć co ma być pod lufą. Zdjęcia, jakkolwiek niezłe, akurat to zacierały. Parę tygodni później w innym mieście miałam wolne pół dnia i zawadziłam o muzeum. I tam zaczęłam zgrzytać zębami aż od gablotek echo odbijało... Wycior, do ciężkiej zarazy...!!! Malutki, w komplecie, z własnym zaczepem pod lufą. W razie gdyby komuś się wydawało, że składane komplety czegokolwiek wymyślił XX wiek specjalnie do telewizyjnych reklam. Laughing

Co do fica - no to mamy pełną zgodność. Żadnych córek, proszę. Laughing

Może tylko z wyjątkiem tej komedii - gatunek dla mnie nieważny, byle było dobre.

megg19

Postaram się delikatnie wkraść do waszej dyskusji Very Happy

Jack to niesamowita postać. Już od pierwszej części mnie ujął. Jego osobowość jest dosyć złożona, często próbuje rozgryźć tego gościa;P Jest mega nieprzewidywalny...Po pierwszej części wydawałoby się, że Jack jest bardzo wdzięczny Willowi i Elizabeth za okazaną mu pomoc..w końcu go uwolnili..a tu nagle w drugiej części okazuje się że nie pała on zbytnią chęcią do odwdzięczenia się i udzielenia pomocy swoim przyjaciołom...nie wiem z czego to wynikało..czy z braku wdzięczności ?okrucieństwa?obojętności? czy z ogromnej chęci uratowania swoich 4 liter przed karą jaka miała go spotkać?

Ciekawe jaki był jego stosunek do Willa i Elizabeth...wtedy w luku Davy'ego zapragnął aby ta dwójka została tam na zawsze....a potem jednak pomógł Willowi przebić serce Jones'a...albo bardzo zaskoczył mnie w 2 części jak jednak wrócił na statek....zaskakiwał mnie na każdym kroku..Często się zastanawiam czego taki Jack pragnie...czego szuka w życiu?..co siedzi mu w tej główce..

Marta

Ależ wkradaj się częściej i wcale się z tym nie kryj, nikt się nie obrazi Smile

Aletheia

Obrazimy się wyłącznie za milczenie. :> Nie no, nie aż tak, Laughing

ale wkradanie niepotrzebne, proszę wjeżdżać z hukiem i bez pardonu.

Marta

Aletheia

Marta

megg19

kurcze..to czyżby Jack nie uważał nikogo za przyjaciela...no w sumie z jednej strony nie dziwi mnie to..w końcu go tyle razy wyrolowali, że na pewno nabrał dystansu i nieufności

Elizabeth i Will tak polubili po 1 cz naszego Jacka, że bronili na początku 2 cz jego statusu kapitana..a potem jak Will zobaczył go na tej wyspie kanibalów to o mały włos się nie posikał ze szczęścia

W sumie to nie oczekiwałam od Jacka jakiejś bezgranicznej wdzięczności...ani tego, że rzuci się Willowi na szyję kiedy go zobaczy..ale myślałam, że choć trochę się ucieszy;P No ale tak jak mówicie - Jack jest egoistą i w pierwszej kolejności myśli o własnym interesie..wtedy był w ciężkiej sytuacji..nie mógł przebywać na morzu bo czyhał na niego Kraken ...może gdyby się spotkali w innych okolicznościach wyglądałoby to nieco inaczej;-) ale tak po zastanowieniu...nie sądzicie, że jednak Jack mimo wszystko traktował tych dwoje jak przyjaciół?? przecież chyba nawet o to chodziło tym co ten film robili...wiele zachowań Jacka na pewno o tym świadczy...ale czy on jest tego świadom??

A odnośnie tych zaskakujących zachowań Jacka...w pierwszej części jak wskoczył do wody za panną Elizabeth...nie znał jej wtedy...ależ jaki był widoczny jego ludzki odruch...prawdziwy bohater;-)

Aletheia

Marta

megg19

Ja też wszystko jak najlepiej rozumiem Very Happy

Ojjj tak mi również podobał się ten moment kiedy W&E tak ładnie obstawiali za Jackiem...Sama Elizabeth powiedziała "Wierzę w was obu"....no a Jack mając swoje problemy na głowie odmówił pomocy Lizzie...ale po chwili przemyślał sprawę, ze jednak Will może mu się na coś przydać i wmówił chłopakowi, że odnalezienie klucza pomoże jego ukochanej..a ten dalej mu ufał...na prawdę tak jak wyżej zostało wspomniane - ten Jack się nam trochę posypał...niby właśnie wrócił pod koniec 2 cz na statek...( uwielbiam ten moment;P Zwłaszcza jak Lizzie trzyma się jego nogi

) A potem w luku znowu ma na wszystkich wyrąbane...a pod koniec zachowuje się super i pomaga Willowi przebić serce Davy'ego....i teraz się tak zastanawiam dlaczego tak na prawdę to zrobił?? hmmmm