Wielka Demaskacja ;) sensu "Skrzyni"

Maya

Hej! Kochana twoja analize "Skrzyni" czyta sie extra! Bedzie ciag dalszy??

Anajulia

Jeśli nic mi nie stanie na przeszkodzie, "premiera" już w ten weekend. Tekst jest prawie ukończony. Dam znać głośno i wyraźnie, że można czytać Smile

Tymczasem - jeśli naprawdę dobrze Ci się czyta (dzięki Smile

), a nie dotarłaś jeszcze do podobnego tekstu o "Klątwie", zapraszam tutaj.

Maya

Juz sie nie moge doczekac! Dobrze, ze w weekend, bo zdaze przeczytac przed wizyta w szpitalu... A teraz zabieram sie za czytanie "streszczenia" "Klatwy" Caluski

Anajulia

Przykro mi, Maya - nie zdążyłam. Mam nadzieję, że wracasz do zdrowia, i że gdy wrócisz także do domu, poniższy tekst będzie dla Ciebie miłą niespodzianką Smile

Czas na Wielką Demaskację Exclamation

Z tego, co przydarzyło się bohaterom POTC w "Skrzyni", nie wynikają wprost odpowiedzi na pytanie o sens tej historii. Ja wyczytuję go z symboli i być może nie jest to trafna interpretacja, ale chyba jedyna, w myśl której film ma głębsze znaczenie. Przekonamy się o tym 25 maja. Będę zawiedziona jeśli to, co moim zdaniem naprawdę zdarzyło się w "Skrzyni", nie znajdzie w "Końcu świata" żadnych konsekwencji. Ale jeśli tak, to "Skrzynia" jest piękną i w jakimś sensie zamkniętą opowieścią. Jej oś stanowią Jack Sparrow i Elizabeth Swann. Już w "Klątwie" staje się jasne, że tych dwoje jest "jak dwie krople wody". Twórcy, chcąc zapewne oszczędzić widzom zbyt ewidentnych scen, usunęli wprawdzie tę, w której pada powyższe stwierdzenie. Ale nie trzeba słów, by dostrzec, że ci ludzie, którzy z początku odnieśli się do siebie z pogardą, darzą się nawzajem szacunkiem, podziwem, a nawet fascynacją – bo o to dostrzegli własne odbicie w kimś tak z pozoru różnym od siebie (pisałam o tym szeroko w swojej "Podróży Filozoficznej"). Ta fascynacja oczywiście nie jest jednoznaczna z uczuciem, które musi połączyć drogi naszych bohaterów – Elizabeth kocha Willa i czuje, że to przy nim jest jej miejsce. Jedyną prawdziwą miłością Jacka jest morze. Dlatego każde bez żalu rusza w swoim kierunku, zachowując o drugim jak najlepsze wspomnienia. Niemniej oboje odcisnęli na swym życiu piętno... Właśnie przypomniało mi się, że o piętnie wspominał też Cutler Beckett Smile

I to on jako pierwszy zasiał w Elizabeth wątpliwość co do słuszności wybranej drogi, pytając retorycznie: "Przerwane zaślubiny... czy interwencja przeznaczenia?". Jack traci pewność co do swych życiowych celów nieco wcześniej. Ewidentnym symbolem jej braku jest oczywiście kompas – trzeci spośród najważniejszych bohaterów tej historii Smile

Moją uwagę zwrócił też inny symbol – kapelusz. Jest atrybutem Sparrowa i jako taki spaja obie części POTC. Wszyscy chyba tu obecni zapamiętali wspaniałą finałową scenę "Klątwy", w której Jack odzyskuje swój kapelusz i płaszcz i staje za sterem Perły. To nie tylko moment wielkiego triumfu bohatera. Jack nareszcie może być sobą i robić to właśnie, czego pragnie. W pierwszych scenach "Skrzyni" kapitan traci swój kapelusz w trakcie ucieczki... Powróćmy do kompasu – symbol niezbyt może finezyjny, ale jakże piękny i sugestywny. Niezbyt finezyjny dlatego właśnie, że ewidentny. Nie tak jak w "Klątwie", gdzie odegrał podobną rolę, a chyba nie wszyscy – a jeśli nawet, to nie od razu – dostrzegli, że kompas wskazuje kurs na Isla de Muerta i stanowi metaforę marzenia, które nie opuszczało Jacka przez długich dziesięć lat. W "Skrzyni" od początku wiadomo, że kompas wskazuje to, czego się pragnie najbardziej i na bieżąco – nieco zbyt ostentacyjnie, moim zdaniem – jesteśmy informowani o tym, czego pragną bohaterowie. Ale i tym razem metafora sięga nieco głębiej. Kompas to symbol... intuicji (używam tego słowa z wahaniem, bo ma co najmniej dwa znaczenia – tu chodzi o rodzaj wewnętrznego przekonania, irracjonalnego, nie opartego na doświadczeniu, a jednak niezawodnego z jakiejś niepojętej przyczyny Smile

). Każdy człowiek posiada taki kompas – tylko nie każdy ma odwagę odczytywać jego wskazania, nie mówiąc już o podążaniu za nimi. Najczęściej bowiem tego, co kompas wskazuje, "nie chcemy uznać za swoje". Gdy przychodzi moment, w którym pragniemy czegoś innego niż dotąd pragnąć zwykliśmy, nie potrafimy tego zaakceptować. Siłą rozpędu podążamy wcześniej wyznaczonym (samodzielnie – lub przez innych!) torem, przekonując samych siebie, że tak właśnie czynić należy. Bo zmiany są trudne i niewygodne. Bo godzą w naszą potrzebę zachowania ciągłości własnego wizerunku i poczucia tożsamości. Bo trudno spojrzeć w twarz światu (albo w lustro!) i przyznać, że nasze plany i marzenia już nie są nasze, że to co zbudowaliśmy straciło znaczenie i niepostrzeżenie dla siebie samych staliśmy się kimś innym niż dotąd byliśmy. Zaczynamy tonąć w morzu wątpliwości. Ale w gruncie rzeczy bardzo dokładnie wiemy czego pragniemy najmocniej. Wystarczy dobrze się przyjrzeć wskazówce kompasu.
Jack wskazań swojego kompasu odczytać nie był w stanie. Najwyraźniej bardzo trudno było mu przyjąć do wiadomości, że... nie samym rumem człowiek żyje Wink

A konkretnie nie samym morzem i wolnością, jaką dawało mu pirackie życie. Czegoś ważnego mu w tym życiu zabrakło, ale nie potrafił tego sprecyzować. W połowie filmu Sparrow z niejaką ulgą oddaje kompas Elizabeth. W jej rękach wskazówka przestaje się wahać. Dziewczyna wie już dokładnie czego chce, choć nie potrafi jeszcze tego zaakceptować – bo najbardziej pragnie wszystkiego, czym jest Jack. Wskazanie kompasu uświadamia jej, że wcale nie chce spokojnej, wygodnej egzystencji u boku szlachetnego Willa, tylko wolności, przygody, wyzwań, a może nawet mężczyzny, z którym mogłaby takie życie dzielić. Oczywiście Elizabeth nie może się łatwo pogodzić z tą zmianą. Jej poukładany świat nagle zaczął się rozpadać, ale przecież jest córką gubernatora, narzeczoną Willa, ma swój "moralny kręgosłup" i nie wyobraża sobie innego życia niż to, które zaplanowała. Niemniej z symboli wyczytać można, że takiej Elizabeth już nie ma. Jestem ciekawa, czy ktoś zwrócił uwagę na jej suknię ślubną – utonęła na oczach Willa przy dźwiękach pozytywki, tych samych, które już zawsze kojarzyć mi się będą ze złamanym sercem Davy Jonesa.

Anajulia

Dygresja Weterana Anajulii na temat Rozpadów Tożsamości

Przypomniały mi się właśnie słowa Samuela Becketta (zbieżność nazwisk przypadkowa Very Happy

) z przedmowy do "Ostatniej taśmy":

Pragnienia doznawane wczoraj właściwe są wczorajszemu „ja”, nie dzisiejszemu. To, co chętnie nazywamy osiągnięciem, rozczarowuje nas w swej marności. Lecz czym jest osiągnięcie? Tożsamością podmiotu z przedmiotem pożądania. Nim jednak coś takiego zajdzie, podmiot po drodze umiera, i to chyba nie raz.

I dlatego właśnie napisałam na początku, że "Skrzynia" to bajka dla dorosłych. Sądzę, że trudno zrozumieć psychiczną kondycję Jacka nie osiągnąwszy nigdy szczytu swoich marzeń. Jeszcze trudniej chyba zaakceptować dylematy Elizabeth jeśli nie przeżyło się podobnych, nie doświadczyło się tego dotkliwego rozpadu własnej tożsamości, tego wstydu i rozczarowania samym sobą, połączonego z pragnieniem nowych dróg i celów.

I znów mi się cytat przypomniał. Towarzyszy mi od wielu lat w takich właśnie chwilach...

Dzieciństwo. Smutna bajka. Świat ożywiony barwą, rozpędzony pomysłami, piękny i bezpieczny, ogrodzony murami, na oczach stopniowo ulega destrukcji, rozpada się , maleje, by wreszcie pierzchnąć jak dobry, jasny sen spłoszony dźwiękiem budzika w szary listopadowy poranek. Ba! Odebrane zostaje nawet przeświadczenie, że kiedyś był silny i suwerenny. (...) Rozpadły się mury dzieciństwa. Doznaliśmy jednak edukacji, będącej pierwszym krokiem w dojrzałość, gdzie nie ma tęczowego światła, a rzeczy i ludzie mogą mieć inne oblicze niż na to wskazuje pierwsze wrażenie. Życiową mądrość spowija szereg zasłon - oto jedna spadła i choć przykro, to doświadczenie przybliża nam złożoność spraw dorosłego świata.

Rozmawiałam o rozterkach Elizabeth z jedną duszą z Załogi krótko po premierze "Skrzyni" i padła kwestia, którą – skoro już mowa o dojrzewaniu i rozpadach tożsamości – chciałabym w tej dygresji poruszyć. Czy tak musi być zawsze? Czy człowiek nie jest zatem zdolny ułożyć sobie życia i jeśli w wieku czterdziestu lat kompas wskaże mu nową drogę, powinien porzucić dom, partnera, dzieci i wyruszyć ku temu, czego pragnie najbardziej? Myślę, że nie ma dobrej odpowiedzi na to pytanie, bo wiele zależy od okoliczności. Tożsamość, o której mowa, nie jest na pewno czymś, co można wypracować raz na zawsze. W jakimś sensie dojrzewamy całe życie – i chyba dobrze, bo straszną byłaby świadomość, że od pewnej chwili nic już nas nie może zaskoczyć. A kiedy dotrzemy do takiego punktu zwrotnego, to w pewnych wypadkach warto zakwestionować wszystko, czym się jest, w innych zaś, tylko określone sfery swojego istnienia – i dla człowieka wrażliwego (co podkreślam, bo znam ludzi, którzy przechodzą takie stany beztrosko i bezrefleksyjnie) taki moment zawsze będzie trudny, pełen rozterek. Z każdym jednak takim doświadczeniem jesteśmy mądrzejsi, wiemy o sobie nieco więcej i jeśli tylko uczynimy nasze istnienie pasmem codziennych trafnych (zgodnych z naszym kompasem) wyborów, to nasza dojrzałość, choć dynamiczna, stanie się podstawą dla pewnej stałości – w związkach, w dążeniach, w przekonaniach...

Koniec Dygresji Smile

Anajulia

I tak o to jawi mi się drugie dno Wink

"Skrzyni". Widzę w niej opowieść o dwojgu ludzi, którzy znaleźli się na życiowym zakręcie. Częściowo z tego powodu, że spełniwszy swe wielkie marzenia, potrzebują nowego celu. Ale przede wszystkim dlatego właśnie, że wrażliwy człowiek uczy się i dojrzewa przez całe życie, niekiedy bardzo siebie przy tym zaskakując. Zmiany, za sprawą których rozsypuje się nasz wizerunek samego siebie, są zawsze bolesne i trudne do zaakceptowania. Dlatego bywamy wówczas skupieni na sobie, słabi, wystraszeni, niepewni, zdezorientowani, a wskazówka naszego kompasu staje się niestabilna. I nie odzyskamy wewnętrznej równowagi, poczucia sensu własnego istnienia, dopóki nie stawimy czoła nowej prawdzie o nas samych. O tym właśnie przekonują się Jack i Elizabeth w finale filmu.
Wskazanie kompasu dla Elizabeth jest jednoznaczne już w chwili odnalezienia skrzyni. "Ten kompas nie działa" – mówi zirytowana – "i z całą pewnością nie pokazuje tego czego pragniesz najbardziej". Ale nie ma już wątpliwości, że wskazuje jej Jacka. Dlaczego Elizabeth, mimo to, pozostawia go na Perle na pewną śmierć? Bo próbuje zmienić swoje przeznaczenie, zignorować prawdę o sobie, która jest dla niej niewygodna. Nie skazuje Jacka na śmierć dlatego, że chce ratować życie własne i załogi, ale dlatego przede wszystkim, że w ten sposób próbuje rozwiązać dylemat, wobec którego stanęła. Gdyby "wybrała" Sparrowa i wszystko czym on jest, to z pewnością zaryzykowałaby wspólną ucieczkę przed Krakenem, tak jak gotowa jest teraz wyruszyć na koniec świata. Ale wtedy, na pokładzie Perły, postanawia być wierna swoim moralnym zasadom, pozostać córką gubernatora i narzeczoną Willa. Decyduje się wymazać Jacka ze swojego życia – bo tak będzie lepiej dla wszystkich. Tak jej się w każdym razie wydaje w momencie, w którym się z nim żegna. Bo ona się z nim – moim zdaniem – żegna, i to z żalem. Wiele dyskusji stoczyłam wokół tego jej "I’m not sorry". Pocałunek to oczywiście podstęp, który ma uśpić czujność Sparrowa. Ale sądzę, że tym czego nie żałuje Elizabeth nie jest, w gruncie rzeczy, decyzja o "pozbyciu się" Jacka, lecz ta jedna chwila jego bliskości... Cóż, decyzja została podjęta. Łatwiej wykreślić ze swego życia to, co trudne, niż zaakceptować konsekwencje zmiany. Oczywiście zazwyczaj nie uśmiercamy ludzi, którzy są dla nas niewygodni – "Piraci" to baśń, pełna symboli. Ale czy nie zdarzyło Wam się nigdy zerwać z kimś kontaktu? Chcieć wymazać go z codzienności, z serca, a najchętniej i z pamięci? Jeśli nie przydarzyło Wam się jeszcze, to z czasem na pewno przydarzy – słowo Weterana Wink

Elizabeth podjęła decyzję. Dlaczego zatem postanowiła ryzykować życie, by przywrócić je Jackowi? Czy zaczęły ją dręczyć wyrzuty sumienia? Czy działała pod presją okoliczności? Moim zdaniem, te czynniki miały znaczenie drugorzędne. Elizabeth pojęła, że jej wybór jest błędny jeszcze na pokładzie Perły. Jack – jednym spojrzeniem, jednym uśmiechem, jednym słowem – zburzył jej poukładany świat do reszty. Bo Sparrow nie próbował się targować. Nie błagał jej o litość. Nie miał do niej żalu. Jack powiedział tylko: "piracie". Sądzę, że właśnie w tej chwili pojęła, że nie ma do czego wracać – bo nie ma już dawnej Elizabeth. Jest Lizzie z piracką duszą i bez względu na to, czy wykreśli ze swego życia Jacka czy nie, nigdy nie będzie tą sama dziewczyną co kiedyś. Może uciec przed swoim pragnieniem, ale nie ucieknie przed samą sobą. Może żyć w zgodzie ze swym dawnym wizerunkiem, ale nie będzie wówczas uczciwa wobec siebie i bliskich sobie ludzi – i z całą pewnością nie będzie naprawdę szczęśliwa.
Elizabeth przeżywa dramat, bo nie potrafi zaakceptować nowej prawdy o sobie samej. Tymczasem Jack zdaje się do ostatniej chwili tej prawdy nieświadomy. Pierwsze jednoznaczne wskazanie kompasu interpretuje zbyt powierzchownie. Jest bowiem przekonany – zupełnie słusznie zresztą – że oto odnalazł skrzynię, a zatem i serce...

Nie zastanowiło Was, dlaczego ekranowy Davy Jones wyrżnął sobie właśnie serce, zamknął je w skrzyni, zakopał na jakiejś wyspie i cudownym trafem to serce wciąż jest żywe? "Piraci" to oczywiście baśń, jak często podkreślam. Ale nie głupawa, fantastyczna historyjka, tylko piękna, pełna metafor opowieść. Przynajmniej z tego założenia wychodząc podjęłam się tej analizy – nie pozostaje mi zatem nic innego, jak nadal się go trzymać. A zatem – z czym kojarzy Wam się zakopana skrzynia? A serce? Symbole to ewidentne, ale podążając za zawiłą fabułą, łatwo zapomnieć, że oglądamy baśń. Davy Jones wyciął sobie serce z miłości – i zakopał je jak skarb, bo ta miłość była najlepszą rzeczą, jaka mu się w życiu przydarzyła, a zarazem zbyt bolesną by do niej powracać (jestem bardzo ciekawa treści tych listów czy zapisków, które zamknął w skrzyni wraz z sercem – chciałabym poznać liryczne oblicze okrutnego władcy mórz Wink

). Oto znalezisko Jacka... Kiedy obudziłam się po premierze "Skrzyni" (która odbyła się w nocy), wciąż zadając sobie pytania o wszystko, co ujrzałam parę godzin wcześniej na ekranie, przyszła do mnie znikąd myśl: tam skarb twój, gdzie serce twoje. Niedawno dowiedziałam się (dzięki Savvy?! i książce "Pan Samochodzik i Templariusze" Very Happy

), że to słowa głęboko zakorzenione w kulturze – bo pochodzące z Ewangelii według św. Mateusza. A ponieważ przewijają się w literaturze w różnych mutacjach, w moim umyśle mogły być równie dobrze śladem pamięciowym po kultowym "Alchemiku" Coelho. Tak czy owak, zastanowiły mnie, bo przyszły do mnie same...

"Tam skarb twój, gdzie serce twoje". A zatem – "kieruj się sercem jeśli chcesz odnaleźć prawdziwy skarb, bo tylko serce wskaże ci to czego najbardziej pragniesz". A może... "prawdziwym skarbem jest to, co pokochałeś"? Albo "gdy znajdziesz swe serce (czyli to, co sercu zwykło się przypisywać), odnajdziesz swój skarb"? Każda z tych interpretacji wydaje mi się prawidłowa przypadku "Skrzyni". Mamy motyw skrzyni i serca, i jeśli podążyć tropem symboliki tych przedmiotów, to Jack w chwili, w której wskazówka kompasu nieruchomieje, odnajduje swój skarb i serce... Sparrow jednak jest ogarnięty myślą o skrzyni i nie zwraca na to uwagi. Ale to nie ostatnia scena, w której Jack spogląda na kompas. Czyni to raz jeszcze w czasie swej niechlubnej ucieczki z Perły. Kapitan ponoć opuszcza okręt ostatni. Tym razem uczynił to pierwszy – zapewne w egoistycznej trosce o swoje życie, choć było w tym też nieco logiki, bo przecież szanse załogi poniekąd rosły gdy główny cel ataku Krakena znajdował się poza nią. Nic jednak nie wskazuje na to, że w tamtej chwili "cwany Jack" dbał o cokolwiek innego niż o własną skórę. Dlaczego zatem decyduje się wrócić do swoich towarzyszy? Oto pytanie bez jednoznacznej odpowiedzi. Jest jednak jasne kiedy Sparrow podjął decyzję o powrocie – spoglądając na kompas. A zatem, kiedy odnalazł swój cel, pojął wreszcie czym jest to, czego pragnie najbardziej... Honor? Zasada, że kapitan opuszcza okręt ostatni? Troska o załogę? Jack nigdy nie działał zbyt honorowo i szczerze mówiąc ten zryw solidarności z – przypadkowymi w większości – piratami niespecjalnie klei się z jego wizerunkiem. Przede wszystkim jednak ten motyw wydaje mi się zbyt słaby jak na odkrycie, czego się pragnie... Czarna Perła? Ukochany okręt? Czy Jack mógł zapomnieć, że pragnął jej najbardziej na świecie? Bo przecież w "Klątwie" to okręt stanowił cel nadrzędny – okręt i wszystko co on symbolizuje. Kapitan zdobył już swoją niczym nie skrępowaną wolność i to ona najwyraźniej stała się powodem jego kryzysu. A nawet jeśli uznamy za zbyt słaby taki argument przeciw twierdzeniu, że kompas wskazał Perłę, to odpowiedzi udziela nam sam Sparrow wydając rozkaz opuszczenia statku. "She’s only a ship, mate", zwraca się do zdumionego Gibbsa...
Jestem zdania, że kompas wskazał Jackowi dokładnie to samo, co na wyspie, w trakcie poszukiwań skrzyni – Elizabeth. "Toż to dopiero nie pasuje do wizerunku Jacka!", zakrzykną pewnie niektórzy z Was. "Jack nie może się ustatkować!", "Jack nie nadaje się na bohatera, który ginie w imię miłości!" – słyszałam głosy. Wszystko racja. Moim zdaniem, nie mamy wcale do czynienia z banalnym love story, choć niewątpliwie – według tej teorii – Jack się zakochał. Być może już dawno temu – może na wyspie, gdzie rok wcześniej zostali uwięzieni przez Barbossę, może chwilę po tym zdarzeniu. Ale z wielu powodów nie chciał o tym wiedzieć. Pewnie z tych samych, z których z takim stanem rzeczy nie potrafi się pogodzić wielu z Was. Sentymenty psują wizerunek bohatera, który nade wszystko ceni sobie swoją wolność. Elizabeth jest narzeczoną Willa, zawsze go kochała więc powinna kochać aż po grób... Według mnie, cały urok "Skrzyni" polega na tym, że nie jest tak stereotypowa jak nasze oczekiwania Smile

Zastanówmy się przez chwilę, czego Jack powinien pragnąć najbardziej – po tym jak już zdobył Czarną Perłę i swoją niezależność. Czy istnieje coś wspanialszego lub choć równie wspaniałego? Coś, co mogłoby zapełnić pustkę w życiu kapitana, a dla nas – widzów – stanowić cel godny jego wizerunku? Większy okręt? Sto beczek rumu? Skrzynia pełna złota? Zaszczyty? Władza?... Moim zdaniem, miłość to doskonałe rozwiązanie. Miłość pojęta nie jako afekt czy chęć założenia rodziny. Miłość, która nadaje sens istnieniu dlatego, że pozwala przełamać własną samotność, że daje możliwość osiągnięcia czegoś ponad wolność – wspólne jej przeżywanie. Wspaniale jest podróżować w stronę horyzontu. Ale całe piękno i szczęście, jakiego się wówczas doświadcza, nabiera głębszego znaczenia gdy obok jest ktoś, kto widzi i czuje to samo. I Jack wreszcie spotkał osobę podobną do siebie, która mogłaby go zrozumieć. Tak pojmuję jego pragnienie. Tak pojmuję tę pustkę, której zaczął doświadczać gdy odzyskał Perłę. Może to wielka nadinterpretacja. Ale jakże sensowna Smile

Jack powrócił na Perłę, bo była tam Elizabeth. Wrócił dlatego, że pojąwszy czego naprawdę pragnie, nie miał nic ważniejszego do zrobienia. Ważna była Ona i to żeby ją zobaczyć, choćby po raz ostatni. Ważne było to, by nie zostawić Jej w chwili kiedy go potrzebowała. Czy łudził się, że cała historia dobrze się skończy, dobiją do lądu i będą żyć długo i szczęśliwie? Nie sądzę. Mało prawdopodobne, by liczył na to, że córka gubernatora porzuci narzeczonego, żeby żeglować pod piracka banderą. Jeszcze mniej prawdopodobne było, że uniknie starcia z Krakenem i z tego też musiał zdawać sobie sprawę. To oczywiście spekulacje, ale może wcale nie planował uciekać z resztą załogi. Tak czy owak, Jack nie wrócił na Perłę by pojąć Elizabeth za żonę. Wrócił, bo Ona była ważniejsza niż życie.
Cokolwiek warte są te moje domysły, jedno jest pewne. Jack, który wraz ze swym okrętem znika w morskich odmętach, jest tym, którego pokochaliśmy w "Klątwie". Znamienne – odzyskuje swój kapelusz Smile

Ginie szczęśliwy, z tym błyskiem szaleństwa w oczach, który pamiętamy z pościgu za Czarną Perłą. Bo znów wie, czego naprawdę pragnie. Znów zna sens swojego istnienia. Odnalazł swój skarb. Był tam gdzie jego serce.

Dziękuję za uwagę. Zapraszam do dyskusji Smile

Maya

Cóż mogę powiedzieć?! Jesteś wielka! Wróciłam ze szpitala, wszystko dobrze, a tu taka niespodzianka!! Powiem Ci, że musisz być cholernie zakochana w tym filmie, żeby tak go zanalizować i musisz być cholernie inteligentna!

Według mnie masz świętą racje co do Jacka i Elizabeth i ich zakrętów oraz pragnień! Odzyskał wolność, ale z kim mógł ją dzielić?! Z małpą? A czy nie jest się bardziej szczęśliwym gdy dzieli się swoje szczęście z ukochaną osobą?...
A może Jack na początku nie chciał myśleć nawet o Elizabeth, bo wiedział, że ona kocha Will'a, a on ją. Może był tak oddanym przyjacielem, że nie chciał im psuć tego o co walczyli w "Klątwie". Ale to tylko moje wymysły. Może odpowiedź na te pytania wszystkie znajdziemy w trzeciej części, a może nie. Mimo wszystko nigdy nie zapomnę, jak "Piraci" zmienili moje życie... Dodali trochę sensu i marzeń...

Beh.

Dyskusja? Ja tu się mogę co najwyżej ze wszystkim po kolei zgodzić.

Film pełen symboli. Poszukiwanie nowego celu. Miłość - ale nie taka zwykła, która kojarzy się z ustatkowaniem. Bo wspólne życie nie musi być "ustatkowane", a miłość nie musi objawiać się kupowaniem prezentów i gotowaniem obiadów.

I piękne jest to drugie dno kapelusza - rzeczywiście nie zwróciłam na to uwagi. Jeśli spojrzeć na to tak, jak spojrzała Anajulia, film opowiada drugą, ukrytą historię za pomocą symboli właśnie Smile

Człowiek oglądający film - świadomie bądź nie - widzi, że wraz ze zgubieniem kapelusza, rozchwianym kompasem, tudzież samym motywem ucieczki Sparrowa następuje jakiś przełom.

Pięknie Smile

Maya

Cały czas jestem pod wrażeniem jakie Anajulia rzeczy odkryła przede mną. Chyba nigdy sama bym ich nie dostrzegła. Kocham obie części nad życie, oglądałam je z setki razy, ale bez przeczytania tego sama bym nie doszła, że "Skrzynia" ma drugie dno, że opowiada o każdym z nas. Ludzie często nie widzą symboli, które wcale nie są tak bardzo ukryte przed nami. Sama po wyjściu z kina i po zobaczeniu tego pocałunku nie wiedziałam co myśleć! A co dopiero o poświęceniu Jack'a! Kiedy widziałam jak rzuca się do paszczy Krakena myślałam, że się popłacze (taka ze mnie wrażliwa kobietka), a Elizabeth zabije własnoręcznie Razz

Ale kiedy Tia powiedziała, że Sparrow'a da się uratować zapłonął w moim serduszku i umyśle płomień nadzieji.

Eddie

Okej, no to teraz, jak już się tam kiedyś odgrażałam, napiszę Wam, co według mnie, dzieje się pomiędzy Jackiem i Elizabeth w przeciągu trwania akcji "Skrzyni". Najpierw wyjaśnienie - skąd w ogóle wziął mi się ten pomysł, na który wpadłam. Chociaż, właściwie to chyba raczej na nic nie wpadłam - po prostu czepiłam się słów Tii Dalmy: "Jack Sparrow does not know what he wants. Or do you konow, but are loath to claim it as your own?" i wokół nich zbudowałam tę całą moją wizjonetkę. Ale po kolei.

Zacznę od Jacka. Otóż Jack, jak nietrudno zauważyć, ma jakiś problemik i jest to coś, co nie pozwala mu normalnie funkcjonować. Już od pierwszych chwil widać jak bardzo jest rozstrojony. Jego stan i cały ten bezruch zaczyna też irytować załogę, bo przecież zamiast wieść żywot piratów godny, wszyscy trwają wraz z kapitanem w jakimś dziwnym punkcie zawieszenia. Dlatego Jack usiłuje sprawić wrażenie, że jednak coś się na tym statku robi i wyprawia się w jakieś ponure miejsce po rysunek klucza, starając się przez to pokazać, że tak, on ma plan, i jest to świetna rzecz, tylko, że wy wszyscy nie potraficie nawet w jednym procencie przeniknąć jego geniuszu. Działania pozorowane Razz

. Tymczasem prawda jest taka, że Jack, owszem, ma plan, ale jako że pojawiło się w jego życiu coś zupełnie niespodziewanego, coś co jego samego zaskakuje i zapewne również nieco przeraża, najzwyczajniej w świecie nie jest w stanie go (tego planu) zrealizować. Co to za plan… Chodzi tu oczywiście o zdobycie skrzyni i klucza do niej. Jack potrzebuje tego ustrojstwa raz - dlatego że w ten sposób będzie mógł stać się "the most fearsome pirate in the Spanish Main", nie, wróć, nie tylko na Karaibach… stanie się postrachem w ogóle wszystkich wód świata, no bo przecież, ten kto ma tę skrzynię, ma też władzę nad morzami, i dwa - dlatego, że mając je uprzedzi ultimatum Jonesa (które, jak zapewne przeczuwa, niebawem zostanie mu przedstawione) i tym samym uniemożliwi mu wyegzekwowanie długu. Jednak przez wzgląd na to, że, jak to Gibbs ujmuje: "Something's got Jack vexed", kapitan nie jest w stanie zlokalizować za pomocą kompasu pożądanych przedmiotów i osiągnąć wyznaczonego celu, co skrzętnie stara się ukrywać. Sytuacja pogarsza się jeszcze bardziej, kiedy Bootstrap przekazuje mu wiadomość od Jonesa: "Time’s run out" - Jack dostaje kopa i musi zacząć działać.

Jego początkowe posunięcia są bezładne i chaotyczne, co jednak wydaje się być w pełni zrozumiałe zważywszy na zaistniałe okoliczności - naprawdę trudno by było nie spanikować w takim momencie. Jasność myślenia odzyskuje w chwili, kiedy pojawia się Will ze swoimi rewelacjami, że Elizabeth, że kara śmierci i że tak w ogóle to potrzeba mu kompasu. Jack widzi, że Turner jest z leszka zdesperowany, więc postanawia się nim posłużyć dla realizacji własnych celów. Ale ponieważ nie wie gdzie klucz się znajduje, musi udać się do Tii Dalmy. Prawdopodobnie domyśla się, że jest on gdzieś na Latającym Holendrze (no bo trudno, żeby Jones zostawił go w jakimś dziwnym miejscu znajdującym się poza jego kontrolą, gdzie ktoś postronny mógłby go odnaleźć), co jednak nie zmienia faktu, że Jack i tak nie jest w stanie sam sobie wyznaczyć położenia Holendra, no bo przecież kompas mu nie działa Kwadratowy

.

No i teraz jesteśmy u Tii Dalmy, gdzie staje się jasne co jest przyczyną dziwnego zachowania Jacka. Oczywiście nic nie jest powiedziane wprost, ale między wierszami można wyczytać, że chodzi o Elizabeth (a przynajmniej tak mi się wydaje Razz

). Kiedy Tia opowiada o Davy'm Jonesie i mówi: "he run afoul of that which vex all men", to Jack robi taką specyficzną minę, jak gdyby te słowa dotykały go osobiście, co na dodatek w ogóle nie wydaje mu się w tym momencie zabawne. I dalej - kiedy wszyscy zastanawiają się nad tym, co dręczy wszystkich mężczyzn - to Jack jest tym, który udziela poprawnej odpowiedzi, mówiąc, że to kobieta. No a o jaką inną może tutaj chodzić, jeśli nie o Elizabeth? Za tą opcją przemawia właśnie ta wcześniejsza kwestia Tii, która mnie natchnęła do tych mętnych rozważań. Tia przedrzeźnia go: "Aaajj... Jack Sparrow nie wie, czego chce. A może wiesz, ale wzdragasz się przed uznaniem tego za swoje?". Te słowa to pewnikiem aluzja do Willa - na niego pokazuje kamera kiedy ona to mówi, i to jest koronny dowód w tej sprawie Laughing

. Jak wszyscy wiemy, Jack to w gruncie rzeczy dobry człowiek, który ma na względzie uczucia innych, więc na pewno nie sprzątnąłby kumplowi narzeczonej sprzed nosa. Ale z drugiej strony mogą być również rozpatrywane w szerszym kontekście. Jack nie chce uznać za swoje tego (czyli tego, że kocha Elizabeth) co mu podpowiada serce, bo to by było sprzeczne z kreowanym dotychczas przez niego, zarówno na potrzeby własne jak i całej reszty świata, wizerunkiem. Sam nie bardzo widzi siebie w tej roli, więc ucieka przed miłością wciąż starając się zaprzeczać swym uczuciom. No to już teraz wiadomo czemu kompas nie działa Razz

. Nie no, oczywiście tu nie ma żadnych koronnych dowodów, przy niczym się nie upieram, niemniej jednak takie ogólne wrażenie wynoszę z całej tej sceny.

No to teraz następna (scena), kiedy Jack i Elizabeth spotykają się na Tortudze. W ogóle strasznie ją lubię, jest bardzo romantyczna (albo to moja wielka nadinterpretacja Laughing

), i tak btw. mam nadzieję, że po obejrzeniu trzeciej części będzie można spokojniutko zinterpretować padające tu słowa Lizzie: "I'm here to find the man I love" jako odnoszące się nie do Willa, tylko jednak do Jacka Mr. Green

. Łodewa

. I teraz tak, co mi się od razu rzuciło w oczy, to to, w jaki sposób Jack reaguje na Elizabeth. Kiedy okazuje się, że ten lad to Lizzie, staje się bardzo nerwowy - najpierw jakaś głupia gadka o łachach, potem próbuje się trochę opanować, ale nie bardzo mu to wychodzi. Dlaczego? Pewnie rzeczywiście boleje nad tym, co zaraz jej będzie musiał powiedzieć, jednak bynajmniej nie dlatego, że uważa, iż Willa faktycznie spotkało jakieś wielkie nieszczęście, tylko dlatego, że ma świadomość, że to jak urządził Turnera w tym momencie dyskredytuje go na zawsze w oczach Elizabeth i nie ma przebacz. Gdyby nic do niej nie czuł, to byłoby mu to raczej obojętne, ale nie jest, dlatego się denerwuje Kwadratowy

. Poza tym, wkurza go, że Lizzie ciągle i w kółko gada o tym Willu, teraz pewnie by mu głowę odstrzelił gdyby znalazł się gdzieś w zasięgu. Kwestia "All I want is to find Will" wyraźnie go zabolała Laughing

, taki grymas bólu na twarzy… Ale tylko na chwilę, bo oto, tak! Jack wpadł właśnie na świetny, wszyscywiedząjaki pomysł. I teraz zaczyna się najlepsze – mamy tę dwójkę, Jacka i Elizabeth, są sobie i rozmawiają, mówią o sposobie na uratowanie Willa, ale bez kitu, cała ta scena (pomijając interruptions by former commodore i Pintel & Ragetti) jest taka, znaczy się mam na myśli światło, muzykę jaką im dali w tle, taką słodką, choreografię, expressions on their faces, ten błysk w oczach and all, że spokojnie mogłabym przekreślić cały ten dialog, który tu prowadzą i wpisać jakieś inne linijki na zupełnie inny temat Laughing

. Ta atmosfera tak nastraja. Jest taka romantyczna Mr. Green

.

Okej, teraz lądujemy na Isla Cruces. I tu jest scena z tym dziwnym wskazaniem kompasu. To już drugi raz, kiedy kompas wskazuje Lizzie na Jacka. Za pierwszym razem chyba nie było żadnych dwuznaczności - chodziło o informację co do tego w jaki sposób Will "ended up on the Flying Dutchman in the first place". A teraz… ja myślę, że kompas nadal wskazuje jej po prostu sposób na uratowanie Willa (to jest to, co Jack sam jej nakładł do głowy), ale, przez wzgląd na to, że zmieniają się okoliczności, nie jest już to jednak skrzynia. Jak się za moment okaże, Will sam zdołał zwiać z pokładu Holendra, jest cały i zdrów, więc oczywiście nie ma już sensu szantażować Jonesa argumentem spójrzcomytumamy i żądać aby go wypuścił. Teraz przyjdzie bohaterom uciekać przed gniewem diabła i w tej sytuacji sposobem Elizabeth na uratowanie Willa (i również siebie samej) będzie poświęcenie Jacka. Ale ona oczywiście jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy i interpretuje to wskazanie dosłownie, no więc raz, dwa, trzy foch Laughing

i rzuca kompasem. Nadbiega Jack i teraz on czyta, no i co się okazuje - że wskazówka wreszcie przestała mu szaleć, zapewne dlatego, że Lizzie usiadła na skrzyni Laughing

, a więc wszystko czego pragnie jest teraz w jednym miejscu.

Jeszcze jedna istotna kwestia a propos Jacka - scena ucieczki z Perły i moment, w którym posługuje się kompasem. To chwila, kiedy w końcu przyznaje sam przed sobą co tak naprawdę czuje. Wie już, że nie może dłużej uciekać przed miłością, podejmuje więc odważną decyzję i wraca na statek - bo tam jest Elizabeth.

Jeszcze co do Lizzie - jak dla mnie ona przez cały czas kocha Willa. Ale na końcu staje się coś, co dosłownie wstrząsa całym jej światem. Moment, w którym Jack już jest przykuty i mówi do niej "Piracie". Ona myśli, że jest sprytna, bo zorientowała się, że Kraken ściga Jacka, a więc teraz wykorzystując to, że jej wdzięki nie są kapitanowi obojętne (zdała sobie z tego sprawę na Perle, widziała, że mu się podoba, on z nią pogrywał, ona to podchwyciła, no i w końcu się doigrała Laughing

) robi coś naprawdę perfidnego i na dodatek twierdzi, że nie żałuje... No ale to "Piracie" Smile

- właśnie spełniło się to, co wcześniej przepowiedział jej Jack - przeszła na jego stronę. Okazuje się, że honor, przyzwoitość i kręgosłup moralny to tylko pobożne życzenia - jej idealne wyobrażenie siebie samej. Absolutnie jej tutaj nie potępiam, chodzi mi tylko o to, że w końcu trafiło do niej, że nie jest tak kryształowa, za jaką chciałaby uchodzić (wiecie, ta "dichotomy of good and evil" Laughing

). Tym postępkiem sama sobie wytrąciła z ręki argument przemawiający jakoby za tym, że ją i Jacka dzieli jakaś ogromna przepaść. There's no turning back now. Stało się, Lizzie przeszła na stronę Jacka i teraz już wie, że jej miejsce jest przy kapitanie, na pirackim statku. Właściwie to mogła z nim uciec już wtedy, gdy jej to proponował ("a marriage"), i tak wyszło na jego Laughing

.

Dobra, finito. Nie wiem czy to w ogóle ma sens, ale zawsze jakoś tak to sobie wyobrażałam. I tak bardziej podoba mi się wersja Anajulii, bo to taki dogłębny wgląd w wysoce skomplikowaną naturę tych postaci, tymczasem ja potraktowałam Lizzie i Jacka jakoś tak płasko, i chyba jednak zbyt dosłownie.

Anajulia

Uch! Płasko?! No mnie tu zaparło dech! Po raz drugi zresztą tej doby, bo przed chwilą studiowałam historię wcieleń Damy Pikowej Smile

.
Kobieto! Ty to tak sama z siebie piszesz? I Ty mi mówisz, że się do niczego nie nadajesz? Przecież Ty masz wielki, felietonistyczny talent! Ty pisz! Notatki z podróży Smile

.

No ale wróćmy do Jacka i Lizzie. Innymi słowami, ale niesamowicie trafnie, opisałaś wszystko, co sama myślę na ich temat. Tyle, że ja się wzięłam za analizę dusz i znaków, a Ty - faktów. Brawo! Nie umiałabym tego ująć lepiej. Nie zgadzam się tylko z tym, że kompas wskazuje Lizzie sposób na uratowanie Willa. Myślę, że jednak to Jack jest jej problemem - Jack i wszystko czym on jest, czyli wartości, które wyznaje, i wszystkie uroki jego pirackiego żywota. Przecież Elizabeth miała słabość do piratów i piractwa od wczesnego dzieciństwa! I oto wszystko, co ja fascynowało, zmaterializowało się jej w niekonwencjonalnym kapitanie Czarnej Perły. Znamiennym jest dla mnie dialog, jaki prowadzi w "Klątwie" ze swoją służącą:
- It was a difficult day for you, I’m sure.
- I suspected Commodore Norrington would propose but I must admit I wasn’t entirely prepared for it.
- Well, I meant you being threatened by that pirate! Sounds terrifying.
- Oh, yes, it was terrifying.
To ostatnie stwierdzenie wypowiada zupełnie bez przekonania. Było super. Jedyna straszna rzecz, jaka jej się w tym dniu przytrafiła, to oświadczyny komodora Very Happy

.
I dlatego twierdzę, że nawet jeśli uczucie, jakim Elizabeth obdarza Jacka, dalekie jest od miłości, to właśnie jego pragnie najbardziej.

Muszę też, po przemyśleniu, odnieść się do tezy, którą postawiłaś w innym temacie.

Eddie

Łał, dzięki za miłe słowa Smile

. Nie myślałam, że taka moja pisanina może się komuś spodobać, bo to w gruncie rzeczy dość niepoprawna polszczyzna Kwadratowy

.

Ha! O tym kompasie! Wiedziałam, że to będzie trudne do przełknięcia Kwadratowy

. Bo było takie nawet dla mnie, od razu jak się urodziło. Chociaż strasznie długo nad tym myślałam, wciąż nie wiedziałam jak to ugryźć. Generalnie, trochę przekombinowałam i wyszła mi taka karkołomna konstrukcja. Na dodatek bardzo chybotliwa, bo i tak jeszcze nie wszystko mi się kleiło. Moim błędem było oczywiście to, że wrzuciłam Elizabeth w ramki, zakładając, że ona kocha Willa i tylko Willa. Amen. There is no other way. Przekreślając jednocześnie możliwość, że może mieć też w głowie a little bit of Jack at the same time. Czułam, że to rozumowanie jest błędne - niepokoiła mnie jej reakcja na Willa tuż po jego przebudzeniu na Perle. Taki nieszczery, wymuszony uśmiech, właśnie jakby miała jakieś second thoughts… No a gdyby moje założenie było prawdziwe, to oczywiście powinna była się w tym miejscu rozpromienić. Ale z braku laku zostałam już przy tym kuriozum.
Później, po głębszym zastanowieniu, pod wpływem tego co tu w tym temacie pisałaś, zmodyfikowałam swoją opinię. No ale musiałam przedstawić tę pierwotną wersję, bo sama się w to wkopałam Laughing

(tjaa… właśnie ten akapit, który tu zacytowałaś Kwadratowy

).

Maya

Eddie ujęłaś to fantastycznie! Razem z Anajulią powinnyście napisać całą książkę o interpretacji "Skrzyni", wszystkich znaków, faktów i podtekstów. Jedno mnie trapi. Twierdzicie, że Lizze do końca nie wie czego chce i nie wie co ją trapi, a Jack wie. No więc, że Jack wie to się zgadzam, ale, że Lizze nie jest pewna co ją trapi i czego chce to nie za bardzo. Według mnie na końcu filmu już dobrze wie, że pragnie Jacka, ale już wcześniej była tego świadoma. Wtedy kiedy rozmawiają o ciekawości jednego o życie drugiego, że Jack jest dobrym człowiekiem, a Lizze przejdzie na jego stronę. Już wtedy narzeczona Will'a była pewna, że najmocniej pragnie Jack'a. Już wtedy była by go zdolna pocałować nie tylko dla ratowania innych, ale wyłącznie dla swojej przyjemności. Gdyby nie czarne piętno Jacka, które wróciło już wtedy połączyliby się w pocałunku. A w ostatniej scenie Lizze go podpuszcza tym pocałunkiem, żeby go przykuć, a i owszem, ale pocałunek nie jest tu tylko po to, ona jest ciekawa, chce zobaczyć i upewnić się, że pragnie Jack'a.

To są moje domysły, ale nie koniecznie poprawne. Tak tylko wspomniałam o scenie, w której się prawie pocałowali, bo nikt na to uwagi nie zwrócił, albo nie doczytałam to przepraszam!

Anajulia

Zgadzam się całkowicie z Twoją tezą, o czym zresztą pisałam już w swojej Demaskacji. Lizzie zdawała sobie sprawę, że Jack jest tym czego pragnie co najmniej od chwili, gdy zwrócił jej na to uwagę Norrington, czyli po słynnym już "persuade me". Spojrzała wówczas na kompas, który wskazał jednoznacznie na Sparrowa. Podejrzewam nawet, że ziarno wątpliwości zasiał w niej już Beckett nie mniej słynnym Wink

"a marriage interrupted". A tak naprawdę, to przecież jej "słabość" do Jacka ma swoje korzenie już w "Klątwie". Jest tam kilka znamiennych scen, jak choćby ta z pokojówką, czy usunięta "Jak dwie krople wody". No i wreszcie Lizzie musi być świadoma tej swojej "słabości" na długo przed końcem "Skrzyni", skoro postanawia Jacka zostawić na pewną śmierć ergo pozbyć się pokusy. No to chyba mamy zgodność?
To, z czego Elizabeth nie zdaje sobie sprawy, to rzecz nieco innej natury. Przyczyny swojego dylematu upatruje w mężczyźnie. Tymczasem to czego pragnie to nie tyle Jack, co wszystko czym on jest - pirackie życie, wolność... Wszak o tej właśnie "ciekawości" mówił Jack: "Tęsknisz za wolnością. Tęsknisz za swobodą działania. Instynktownego zaspokajania własnych pragnień". I właśnie o tym nie wie Lizzie. Albo raczej - nie chce wiedzieć... Pojmuje, że "przeszła na stronę" Jacka, gdy z jego ust, zamiast protestów czy błagań, pada krótkie "pirate". Tak to rozumiem Smile

.

Maya

Oj dziewczyny wszystko co kłębiło mi się w głowie, a nie umiałam tego ująć napisałyście tu. "Skrzynia" to magiczny film, z zagadkami itp, ale żałuje, że ludzie w większości po obejrzeniu tego mówią, że dobry, ale nie zagłębiają się w sens filmu. Szkoda! Jak ja sama pomyśle, że wiele filmów w życiu obejżałam, ale nie zastanowiłam się nad sensem to aż żal.
A tak pozatym mam pytanko skąd Wy pamiętacie dokładnie co kto powiedział, a już dodatkowo po angielsku? Ja sama mniej wiecej pamiętam tekst, ale nie słowo w słowo, a po angielsku to już w ogóle.

P.S. Anajulia dzięki wielkie za filmy, Beh już mi przesłała w ferie jak mnie nie było, tylko niestety "Edwarda" brak :*

Anajulia

Po obejrzeniu po raz enty się samo uczy na pamięć Very Happy

. A poza tym - kopia pod ręką na dysku Smile

. Nad "Edwardem" jeszcze pomyślę Wink

. Ciesz się resztą póki co Smile

.

Maya

Kochana tymi filmami zrobiłaś mi najlepszy prezent w życiu! Jeśli nie obejże narazie "Edwarda" to dam sobie radę :* Dzięki jeszcze raz wielkie :*

Anajulia

Kochani! Muszę podzielić się odkryciem z cyklu: Demaskacja znaków i symboli w "Skrzyni" Smile

. Aluzja razi po oczach, a jednak jej sens odsłoniła mi dopiero recenzja, na którą trafiłam podczas poszukiwań inspiracji do mojego artykułu o POTC. Innymi słowy - nie ja, niestety Wink

, wpadłam na to, ze dead man's chest to nie tylko nawiązanie do znanej szanty, ale i - w przypadku filmu - wiele mówiąca gra słów. CHEST! AAAA!!!
Nieznającym języka angielskiego wyjaśniam: "chest" znaczy "skrzynia" oczywiście, ale angielski to taki fajny, minimalistyczny język, w którym jednemu słowu odpowiadają zawsze co najmniej dwa różne znaczenia Very Happy

. Otóż, "chest" oznacza też klatkę piersiową! A klatka piersiowa, jak wiadomo, kryje serce. Podobnie jak zakopana skrzynia kryje zwykle skarb...

Maya

No własnie nie dawno miałam to na angielskim, bo dopiero zaczynam sie uczyć. I tak się nad tym zastanawiałam, że to słowo ma dwa znaczenia, ale nie wpadłam na to, że w tym tytule może być taka aluzja. Cóż to przez ludzi, którzy przetłumaczyli tak tytuł już się przyzwyczaiłam. Ale dzięki tytuowi (nie wiem czy dobrze odmieniłam) na kartkówce nie miałam problemu z napisaniem jak jest klatka piersiowa Very Happy

P.S. O jakiej szancie mówisz??

Savvy

Tak, tak, chest to jest to - zdaje się, że już nie da się obalić Twojej teorii Anajulio! I dobrze! Very Happy

A szanta pochodzi z "Wyspy skarbów" Fifteen men on the dead man's chest..., której refren w polskiej wersji można usłyszeć/zaśpiewać w "Starym brygu" alias "Statku widmo":
Hej, ho! Na umrzyka skrzyni!
I butelka rumu
Hej ho! Resztę czart uczyni
I butelka rumu
Stąd też SPORE wątpliwości co do tłumaczenia "Skrzynia Umarlaka"... Rolling Eyes

Maya

A o to chodzi Smile

To znam, tylko nie wiedziałam, o którą chodziło. Tak więc sobie ściągne bardzo chętnie. Ma ktoś jeszcze jakieś uwagi co do sensu "Skrzyni"??

Aletheia

Po tym co Anajulia napisała w temacie o śmierci, popędziłam przeczytać Demaskację. I teraz sama chyba zacznę rejtanować, bo o ile z większością Demaskacji się zgadzam, o tyle zgrzyta mi zasadniczy punkt.

Najpierw z czym się zgadzam.
Też pojmuję busolę jako coś w rodzaju uzewnętrznionej intuicji czy podświadomości. Takie wahadełko, radiestezyjna różdżka pokazująca nie żadne prawdy objawione, tylko coś co płynie od trzymającego ją.

To, że Jack zgubił cel w momencie gdy go dopiął, plątało mi się w myślach chyba już w kinie, od chwili gdy zobaczyłam co wyprawia z rysunkiem klucza... Faktycznie, to jest takie "Mam plan! Wiem czego chcę! I tego będę się trzymał! Że wiem!". Ma tylko mały problem z przekonaniem co do tego załogi. Chwilowo ratuje go nieśmiertelna charyzma i umiejętność takiego naplątania w wypowiedzi, żeby słuchający się poddawali w próbach zrozumienia. Wisi w atmosferze takie ogólne "Dobra, kapitan tu jest od myślenia, my sobie dajmy spokój." Ale czuć, że wisi już długo i nawet załoga zaczyna jednak się niecierpliwić. Bo rzeczywiście CBP jest baśnią i kończy sie baśniowo. Odjazd w stronę zachodzącego słońca, ogólne "Kochajmy się" i żyli długo i szczęśliwie, a tańczące miotły im same w domu zamiatały przy śpiewie ptasząt. Tylko problem pojawia się, gdy trzeba zajrzeć za ten Very Sweet & Beauty & Happy End i zadać niewygodne pytanie "A co się potem działo?". W baśniach nie ma "potem", jest wieczne zawieszenie w tym szczęśliwym końcu udającym początek. A tu scenarzyści musieli jednak dopisać jakieś "dalej". I też uważam, że wybrnęli mądrze. Bo to jest rzecz niby oczywista (tak, ja też znam smak skończonych planów, gdy nagle adrenaliny brakuje i nie wiadomo w co ręce wsadzić) a jednak trzeżwe spostrzeżenie - że dla Jacka sensem życia było tak naprawdę ściganie Perły, marzenia o niej. Tak samo istotą horyzontu-celu jest ciągłe płynięcie w jego kierunku, a nie osiaganie go. Zakończenie AWE jest z jednej strony jakieś wkurzające, smutne - znowu stracił Perłę. A z drugiej strony jednak cudowne, bo "otwierające", dające nadzieję. Fontanna Młodości swoją drogą, ale ani przez chwilę nię wątpiłam, że nie zrezygnował z Perły. I że Barbossa jeszcze popamięta. I będę rejtanować! Twisted Evil

Bez Perły, w małej łupinie, ale z Celem. I szczęśliwy jak szlag. Dziwicie mu się? Very Happy

No to teraz co mi nie pasuje.
Elizabeth?!? Uch, tak, dobra, też myślę, że zdecydowanie bliżej jej do Jacka niż Willa. Charakterna kobitka, co by nie mówić. Tylko ten cały romansowy trójkąt... Czują do siebie miętę, bez wątpienia. Ale nigdy nie widziałam w tym więcej niż fascynację, niemożliwą ani do spełnienia ani utrzymania na dłuższą metę. Jack zawsze zdawał mi się typem w stylu "dziewczyna w każdym porcie" (a zważywszy jak "serdecznie" go witają, w końcu mu braknie portów Wink

). Ale jedyną prawdziwą jego Damą jest Perła. Tylko jej jest naprawdę wierny. Możecie się dziwić, ale dla mnie to już dostatecznie romantyczne, żeby mu nie doklejać jeszcze i Elizabeth. Kiedy odpowiada Gibbsowi, że to tylko statek, to jakoś zdaje mi się, jakby bardziej chciał siebie przekonać. Owszem, kupa drewna i płótna jest "tylko statkiem". Ale jeśli dodać do tego duszę Jacka, to już "aż Perła". Galion Perły trzyma wróbelka - Jack jest jej częścią, choćby była daleko, z innym kapitanem. W Luku lądują razem i Jack jej nie zostawia, choćby żeby sprawdzić co jest dalej, za pustynią.
No i wszystko mi się ślicznie zgadzało, Anajulia mnie w tym względzie nie przekonała... aż tu nadziałam się na elegancki, klarowny i do obrzydzenia przekonujący wywód Eddie. Wrr, okropnie mi nie pasuje ta teoria, no bo... no bo... no bo tak! Twisted Evil

A tymczasem argumenty Eddie skosiły mnie równo z trawą, faktycznie coś tu jest na rzeczy. Dobra, zatem będę rejtanować wbrew rzeczywistości! Very Happy

Niech będzie, Jackowi odbiło na tle ostrej (i bystrej) Lizzie. Jej odbiło tym bardziej, czemu żadna z nas chyba sie nie dziwi. Od początku uważałam, że przeraziła się tym co jej uświadomiła busola i dlatego pozbywa się Jacka - żeby odciąć samej sobie możliwość inną niż Will. Ale zębami i pazurami trzymam się zdania, że na dłuższą metę by ze sobą nie wytrzymali. Twisted Evil

I tak naprawdę oboje o tym wiedzą. Jack w AWE kwituje, że raz wystarczył i to dowodzi, że czasem myśli zaskakująco trzeźwo. Ale czy i to by nie podpadało pod zasadę "Cel osiągnięty, to cel zniszczony" ? Moje stanowisko w ich sprawie - tylko fascynacja, precz z poważnym zaangażowaniem.

EDITED NASTĘPNEGO DNIA
Spać przez to nie mogłam, dobrze że w środy pracuję po południu. Ale przynajmniej sobie porządnie przemyślałam sprawę i udało mi się w miarę bezkolizyjnie włączyć argumentację Eddie w moją wersję. Jednocześnie jednak definitywnie odrzuciłam wersję Anajulii. Wybacz, proszę.

Dobra, po kolei (na ile się uda).
OK, Elizabeth zawróciła Jackowi w głowie. OK, on też ją zafascynował. OK, są dla siebie pokrewnymi duszami. Ale to bynajmniej nie znaczy, że identycznymi. Przeciwnie, jednak różnią się bardzo. I tu leży wytłumaczenie ich działań.

Dla Elizabeth, w Jacku pociągająca jest jego niezależność; fakt, że on żyje pełną piersia, nie przejmując się konwenansami; że dla niego nie istnieje żadne "wypada/nie wypada". Mówicie, że ona w głębi duszy jest taka sama? Nie, jeszcze nie. W CBP i DMC dopiero chciałaby taka być. Na razie jednak ciągle czuje na sobie całe dziedzictwo arystokratki, gubernatorskiej córki. Jeśli w ogóle stanie się taka, jaką chciałaby siebie widzieć, to nie wcześniej niż w AWE, gdy pękają ostatnie więzi łączące ja z dawnym życiem (przede wszystkim śmierć ojca i Norringtona). I mimo to, myślę, zawsze jednak zostanie w niej jakaś kotwica, jakaś zapalajaca się lampka "Uważaj co robisz. Nie powinnaś". Bo Elizabeth, w przeciwieństwie do Jacka, twardo stąpa po ziemi. Ma plany na życie, a nie tylko cele. Z początku, gdy zauważa zainteresowanie Jacka, bawi ją to, więc podejmuje flirt, drażni się z nim na zasadzie "A czemu nie?". A potem busola jej uświadamia, że to już nie tylko zabawa. I to ją przeraża, bo orientuje się, że wpadła w pułapkę. Bo przecież ciągle jednak jest Will, ona czuje na sobie zobowiązanie. Klasyczny konflikt serca i rozumu. Wie, że nie może się tak szarpać bez końca, musi coś zdecydować. I wybiera idąc za realistyczną częścia swojego charakteru - zamiast dzikiego porywu serca, poukładany plan na przyszłość i stabilizacja. Usuwa więc sobie Jacka z życia. I wszystko byłoby pięknie, gdyby jej swoją ("Pirate...") reakcją nie uświadomił, jak bezwzględne, zimne jest to co zrobiła. W tym momencie on widzi to wszystko jaśniej niż ona i pokazuje jej. A dla niej to jest szok. Będzie ją to prześladowało. Dowiedziała się o sobie czegoś, co jej sie nie podoba. Chciała być romantyczną piratką, a stała sie piratką bezlitosną. Do końca DMC jest zamyślona. A ma o czym myśleć.

Natomiast Jack... Zdaje mi sie, że dla niego to ma inny wymiar. Z początku była dla niego interesującą okazją - ot, kolejna spódniczka, próbować zawsze warto, może nie odmówi. Z czasem i on zdaje sobie sprawę, że to już coś wiecej. Ale nadal nie tyle co dla niej. Ją to uczucie przeraża, bo jej rozbija świat. Jego natomiast... irytuje? "Co nie daje spokoju mężczyźnie? Kobieta". No właśnie... Spokoju nie daje. On chyba właściwie nie bardzo wie, co miałby z tym zrobić. Zacząć ją na serio odbijać Willowi? Nie wydaje mi się. Nigdy sobie tego jasno nie powiedzieli, ale myślę, że oboje w końcu stanęli w tym samym punkcie - ona chce to przerwać, bo uważa, że to szaleństwo; on wolałby się nie angażować, bo to nie w jego stylu. Żeby zrobić z tego poważny związek, musieliby jakby zejść sie z przeciwnych kierunków, dokonując małej (małej?) rewolucji w swoich charakterach. Żadne z nich sie na to nie zdecyduje.

Nie zgadzam sie, że Jack wraca na Perłę z myślą o Elizabeth. Nie bardziej niż o reszcie załogi. Świadczy o tym choćby fakt, że od momentu gdy znów pojawia sie na pokładzie, nie poświęca jej właściwie w ogóle uwagi. Żadnego "Jesteś cała. kochanie? Nie skrzywdziła Cię ta gadzina?". Zamiast tego jest raczej "Dawaj, mała, tą giwerę i zjeżdżaj z linii strzału. Za długo sie bawicie z tą przerośniętą mątwą, pora na mnie." Także później, gdyby dla niego to była Wielka Miłość, czy nie można by się spodziewać czegoś w stylu "Zmykaj, dziewczyno, do tego swojego i bądźcie razem szczęśliwi. Ja tu zostanę, żeby Kraken dał wam spokój. Pozwól się tylko pocałować na pożegnanie." W tym momencie całe kino tonie we łzach, jest rozdzierajaco i... stereotypowo. Najwyżej potem jeden z dugim krytyk powybrzydza w recenzji, że go zemdliło, bo poszedł na przygodówkę a dostał melodramat i czuje się jakby miał czkawkę po "Titanicu". Tymczasem zamiast tego mamy od A do Z inicjatywę Piratki Lizzie i kompletne zaskoczenie Jacka. Prędzej by sie spodziewał, że Kraken sie dobrowolnie odmelduje, niż że ona dostanie takiej eksplozji uczuć. Powiedzieć, że mu odwróciła uwagę, to mało. Totalnie go wyprało z ostatnich przebłysków myśli i jakiejkolwiek czujności. Cud, że sie na nogach utrzymał. Przytomność mu gwałtownie wraca, gdy żelazo sie zatrzaskuje. I wtedy nie pyta co jest grane. Jest zaskoczony, ale nie zdziwiony. Paradoksalnie, wtedy im najbliżej do siebie, ale oboje wiedzą, że to koniec "nich". Związek się skończył, zanim na dobre się zaczął.

To nie na Elizabeth mu przede wszystkim zależy gdy wraca. Co innego zwróciło moją uwagę. Poprawcie jeśli sie mylę, ale dwa momenty - gdy Jack strzela i gdy skacze w paszczę Krakenowi, to jedyne w całej trylogii przypadki, gdy włącza mu się jakaś, nietypowa dla niego, zajadła, mściwa furia. Gdy usłyszał, że Kraken ściga naznaczonego czarnym znamieniem, panicznie krył sie po kątach. Ale gdy Kraken ośmielił sie podnieść mackę na Perłę... Oho, doigrał się. No tak, widać do czego zmierzam. Anajulio, tak, uważam, że to wciąż ten facet co da się pokroić za okręt. Ale przecież nie za poczerniałe klepki i brudne żagle. "She's only a ship" (Zauważcie! "She"!). Ale przecież "what a ship is..."? Czy na pewno, jak piszesz, Anajulio, to musiałoby oznaczać, że nie przeszedł żadnej drogi? W CBP zdawał sobie sprawę z ryzyka, ale dązył do celu, niesiony wiarą, że jak zawsze wszystko mu sie uda. I wygrał, spełniając nadzieje. A w DMC jego marzenia wystawiaja mu rachunek. Z początku nie przyjmuje go do wiadomości, ale gdy kończą mu sie drogi ucieczki, nie prosi litości tylko staje naprzeciw konsekwencjom swoich wyborów i decyduje się zapłacić. Życiem, skoro taka jest cena. Pozbył sie załogi z tonącej balii, nie będą płacić jego długów. Ale sam nie opuści Perły. On i Davy Jones mają coś wspólnego - obaj gotowi są na wiele dla swoich Dam, mimo że żadna nie jest żywą kobietą. Obaj za miłość drogo zapłacili. Jones pozbyl sie własnego serca i zostawił je jak najdalej, bo zbyt bolało. Serce Jacka bije w Perle; wszystko co sie z nia dzieje, ma wpływ i na niego. Wstrząsające w tym kontekście są słowa Gibbsa - "Kapitan idzie na dno ze swoim statkiem". Na oczach wszystkich a jednak sam wobec losu. Chrzanić Lizzie, to co zrobiła miało większe znaczenie i konsekwencje dla niej niż dla niego. Tak naprawdę. bardziej niz jego, "zabiła"... siebie. Ja chcę patrzec na to tak, jak Gibbs. Chcę widzieć kapitana, który był żywą legendą i zginął tak jak żył - z fantazja, z pasją, w jakimś ostatnim, niesamowitym wybuchu szaleńczej żywotności. I z nieugiętą wiarą, że warto umrzeć za marzenia, jeśli nie można już dla nich żyć.

Koniec mojej epistoły. Idę się rozbeczeć...

Anajulia

Uprzedziłaś mnie, szkoda. No niestety, nie mogłam odpisać na Twojego posta od razu, bo zostałam brutalnie odcięta od neta na trzy dni Wink

. Ale tak się przejęłam, że pisałam w Wordzie, nocą, gdzieś na szwedzkim parkingu. I teraz mogę się podzielić odpowiedzią na tę pierwszą część, przed edycją Twojego posta. Od razu dodając, że całkowicie się zgadzam z pierwszą połową tego, co w "edit" i nigdy nie twierdziłam inaczej. Dodam też, że treściwy post Eddie wyraża dokładnie to samo, co o Liz i Jacku napisałam ja, tyle że mnie poniosły emocje, bo sama miałam osobliwe nastroje uczuciowe, gdy to wszystko pisałam Wink

OK. No to wklejam to, co w Wordzie, a do reszty ustosunkuję się później, bo wprawdzie jestem już w Polsce, ale nadal w drodze:

Ależ się cieszę, że nareszcie ktoś chce ze mną (oprócz Eddie Smile

) podyskutować w tych "drugodennych" wątkach! I to w dodatku pospierać się! Very Happy

Pewnie częściej się będziemy zgadzać Wink

, ale póki co – pomówmy o sprawie kontrowersyjnej, czyli wątku Jack–Elizabeth.

Przedtem jeszcze chcę zasygnalizować wątek Jack–Perła, w którym się pewnie powycinamy Laughing

Może być ciekawie Very Happy

.

Aletheia

Anajulia

Skoro jednak nie zostałam zestrzelona, mogę odpowiadać na drugą połowę (po edycji) Twojej poprzedniej wypowiedzi Very Happy

.

Co do wątku Liz-Jack już chyba uzyskałyśmy konsensus, ale potwierdzę go na wszelki wypadek poniżej.