"Parnassus"

Anajulia

Zakładam osobny temat, bo sądzę, że większość Załogi obejrzy ten film. Aczkolwiek muszę Was rozczarować - rola Johnny'ego to zaledwie kilkuminutowy występ w jednej scenie. Niech Was to jednak nie zniechęci do wypadu do kina. "Parnassusa" zdecydowanie trzeba zobaczyć na dużym ekranie!

Najnowszego dzieła Gilliama chyba przedstawiać nie trzeba - kolejna pechowa produkcja, która omal nie doszła do skutku z powodu tragicznej śmierci odtwórcy jednej z głównych ról - Heatha Ledgera. Czytałam, że to właśnie ze względu na pamięć o nim film jednak dokończono. Aktora zastąpili koledzy z Hollywoodu - Depp, Law i Farrell. Wyszło całkiem zgrabnie - gdybym nie znała kulisów powstawania "Parnassusa", pomyślałabym, że to efekt zamierzony.

Polskie tłumaczenie filmu jak zwykle zawodzi - doktor Parnassus nie oszukał diabła, lecz lubował się w zakładach z nim. Z wzajemnością zresztą. Panowie przez stulecia uprawiali gierki, kładąc na szali a to nieśmiertelność, a to młodość, a to niewinne duszyczki czy porządek świata... Ostatecznie w puli znalazła się córka doktora, którą ten obiecał oddać diabłu w dniu jej 16 urodzin. W zamian za zwrócenie śmiertelności, jak dobrze zrozumiałam, bo wieczne życie mu zbrzydło. Oczywiście w trzy dni przed urodzinami pięknej Valentiny, Parnassus nie ma najmniejszej ochoty poświęcać swej pierworodnej. Dlatego decyduje się na kolejny zakład - ma trzy dni, by pozyskać pięć dusz (brzmi znajomo Very Happy

tyle że Jack musiał ich zdobyć aż 100! Very Happy

). Pięć osób wciągnąć w magiczny świat swej wyobraźni i nakłonić je do dokonania właściwego wyboru kiedy już delikwenci puszczą wodze fantazji. Sęk w tym, że doktor próbuje zainteresować swą ofertą mieszkańców współczesnego Londynu, którzy tak przywykli do wszelkich ekstrawagancji, że na obwoźny teatr w barokowym stylu nawet nie zwracają uwagi. Do czasu aż nie pojawi się w nim tajemniczy Tony...

Minęło już sporo czasu odkąd tak mnie urzekła magia kina. Gilliam znów wykreował fascynujący, barwny świat, który wciąga widza po obu stronach symbolicznego lustra. Niezwykłe są zarówno fantastyczne wizje rodzące się w wyobraźni uczestników spektaklu, jak i Londyn, po którego ponurych zaułkach przemieszcza się trupa Imaginarium w dziwacznym wozie zaprzężonym w czwórkę czarnych rumaków. Gorąco polecam zwłaszcza miłośnikom surrealizmu Wink

. Docenią wizualną warstwę filmu także ci, których wciągnęły wcześniejsze "światy" Gilliama, choćby w "Monty Pythonach" czy "Las Vegas parano". Tym razem jest nie tylko surrealistycznie, ale i pięknie (oczarował mnie zwłaszcza świat, do którego trafił Tony-Jude). Fani "Monty Pythona" docenią też ironiczne poczucie humoru "Parnassusa", inteligentne dialogi i przewrotną intrygę, która jest całkiem niegłupim komentarzem współczesności.

Po wyjściu z kina zrozumiałam, czego zabrakło mi w "Avatarze" (muszę się wreszcie zebrać w sobie i napisać coś w stosownym wątku). Wyobraźni. Świat stworzony przez Camerona jest piękny, urzekający, pełen rozmachu, ale nie ma w nim nic naprawdę zaskakującego. Po seansie "Avatara", okrzykniętego przełomem w historii kina, pomyślałam, że cóż, widziałam już tyle filmów, że zwyczajnie trudno mnie jeszcze czymś oczarować, zaskoczyć. Po "Paranssusie" zaś już wiem, że Cameron ma rozmach, ale brak mu fantazji Gilliama. Aż żal, że "Parnasussa" nie nakręcono w 3D!

Jednym słowem - polecam! Smile

Mrs.Sparrow

Przyznam szczerze, że opłacało się czekać. "Parnassus" jest świetny. Niesamowicie surrealistyczny, absurdalny, a momentami wręcz groteskowy. Gigantyczne szczudła, meduzy w niebie itd... Palce lizać! Już dawno nie siedziałam w kinie ze szczęką w okolicach kostek Wink

[Muszę, po prostu muszę o tym wspomnieć - bo tak przyjemnie mi Monty Pythonem zapachniało - widok tańczących policjantów, bezcenny! Laughing

]

Jeśli chodzi o obsadę - myślę, że nie trzeba zachwalać. "Trik" z podmianą - jak już moja przedmówczyni zauważyła - bardzo zgrabny Smile

Jeśli można w ogóle tak powiedzieć - Gilliam "wybrnął" świetnie. Podmiana aktorów dała zaskakujący efekt i dopełniła i tak już zakręconą fabułę.
Przepiękne były wg. mnie kostiumy - no i oczywiście objazdowy teatr! Wszelkie dekoracje, ozdoby - każda drobinka nawet - cud, miód i orzeszki Wink

Maksymalny rozmach w formie i bardzo przyjemna fabuła. Ach, no i klimat! On jest wręcz namacalny.

Co do wersji 3D - ostatnio będąc na AVATARZE zauważyłam niesamowity defekt tych magicznych okularów - robią coś obrzydliwego z kolorami obrazu

Chociaż być może to po prostu ja trafiłam na jakieś takie felerne kino. Niemniej jednak, gdyby "Parnassus" był w 3D pewnie skusiłabym się, żeby na niego pójść, a tak z czystym sumieniem mogłam delektować się kolorystyką Laughing

Aletheia