Jack Sparrow na Drodze Własnej Legendy (AWE wg Anajulii)

Anajulia

A jednak napisałam Smile

. Jednak - bo miesiąc temu prosiłam, by ktoś wytłumaczył mi AWE. Olśniło mnie po drugim seansie, wyklarowało po wielu dyskusjach z Wami - Savvy, Stasią, Rui Rose, KresKą... Czas - tradycyjnie - podzielić się swoim rozumieniem kolejnego odcinka POTC. Czas odpowiedni, bo właśnie zaczynacie wakacje i macie czas poczytać moją, jak zwykle obszerną, twórczość. A żeby nie straszyć ilością tekstu (tym razem jest wyjątkowo krótki Very Happy

), opublikuję go w ten pierwszy wakacyjny weekend w odcinkach. Może przy okazji wywiąże się jakaś dyskusja? Byłoby interesująco. Zapraszam!

JACK SPARROW NA DRODZE WŁASNEJ LEGENDY
czyli "Na krańcu świata" według Anajulii

Jak już wszyscy wiedzą, po pierwszym seansie AWE mnie – delikatnie mówiąc – rozczarowało. Oczywiście nie fantastyczne efekty specjalne, jak zwykle doskonała gra aktorów czy wyjątkowo udany soundtrack Zimmera. Film, dosłownie i w przenośni, wbił mnie w fotel. Chwilami wzruszał, chwilami bawił do łez, ale generalnie odebrało mi mowę, zaparło dech – takie to było oszołamiające widowisko. Kompletnie jednak zbiła mnie z tropu i pozostawiła z dotkliwym uczuciem niedosytu fabuła, która w dodatku tym razem stanowi zwieńczenie całej historii, domknięcie świata będącego od paru lat integralną częścią mojego życia. Nie miałam żadnych konkretnych oczekiwań wobec AWE. Przeciwnie – marzyła mi się niespodzianka, totalne zaskoczenie jak przy pierwszych dwóch częściach. Spotkał mnie zawód w najgorszym znaczeniu tego słowa. Nie tylko nie wydarzyło się nic, co przemówiłoby do mojej wrażliwości – wszystko, co było mi bliskie w świecie POTC, zostało mi odebrane. Nie w tym sensie oczywiście, że już po premierze i ewentualny ciąg dalszy jest nie tylko wątpliwy, ale i kontrowersyjny. Zabolało mnie to, że ów wspaniały, barwny, rozpędzony pomysłami świat rozsypał się w nurcie najnowszych wydarzeń. Zostałam w opustoszałej sali z dotkliwą świadomością, że tam na Karaibach Bruckheimera nie ma już Czarnej Perły z kapitanem Jackiem u steru, nie ma zwariowanej pirackiej kompanii, która pod jego rozkazami płynie w stronę horyzontu, nie ma buntowniczej Elizabeth i kowala Willa, który gotów jest układać się z samym diabłem w trosce o jej bezpieczeństwo, nie ma poczciwego gubernatora, intrygującego Jamesa Norringtona, cudownie cynicznego Becketta, a nawet mackogłowego Jonesa, którego tajemnice serca skrywa symboliczna skrzynia. Nade wszystko jednak nie ma Jacka Sparrowa, który całym swym jestestwem uosabiał to czym sama jestem lub czym pragnę się stać. Pozostał już tylko błazen, który z butelką rumu wypływa po eliksir nieśmiertelności. A co z jego Czarną Perłą i ideą wolności, którą ona uosabia? Co z Elizabeth, której można nie lubić, ale nie sposób zaprzeczyć, że polubił ją Jack? Nazywając sprawy po imieniu – była tym, czego pragnął tak mocno, by zaryzykować życie? Gdzie ten Jack, który z błyskiem w oku dąży do realizacji swoich, choćby najbardziej szalonych, pomysłów i marzeń? No jak to – po prostu chce pozbyć się problemu z długiem wobec Davy Jonesa i być ostatnim piratem na Karaibach, Wielkim Nieśmiertelnym Kapitanem Jackiem Sparrowem? Nie, nie! To może bawić jako gag gdzieś w środku akcji, ale jako jej zwieńczenie jest dla mnie stanowczo nie do przyjęcia!

Zdruzgotana scenariuszowymi rozwiązaniami w AWE, udałam się topić swoje smutki - na szczęście w towarzystwie, które także miało mnóstwo mieszanych odczuć po projekcji, więc było mi raźniej. Co więcej – a właściwie, co najważniejsze – znalazła się w tym gronie starsza ode mnie o dekadę osoba, która zwróciła naszą uwagę na istotny szczegół. Na ten mianowicie, że Jack z AWE to już nie jest ten sam facet, który jest gotów się pociąć dla statku. To człowiek, który niejedno w międzyczasie przeszedł i znacząco zmieniły mu się priorytety. Ktoś, dla kogo butelka rumu i święty spokój mogą być znacznie atrakcyjniejsze niż kolejna szalona eskapada. Zważywszy na całą, dość ponurą i dekadencką, atmosferę AWE, na fakt, że jak nigdy wcześniej w POTC mamy do czynienia z rzeczywistością pełną intryg, zdrad i partykularnych interesów, wydało się prawdopodobne, że to film w warstwie fabularnej czytelny dla jeszcze innego (starszego od mojego) pokolenia, po CBP pełnej młodzieńczej energii i rozmachu oraz DMC naznaczonego goryczą pierwszych rozczarowań i trudnych wyborów pośród alternatyw. Postanowiłam przyjrzeć się AWE z takiego punktu widzenia.

Szybko odkryłam, że wpadłam w tę samą pułapkę, w jaką wielu dało się złapać próbując rozszyfrować motywacje i cele bohaterów w DMC. Błąd w myśleniu o DMC polegał na oczekiwaniu, że będzie ono kontynuacją CBP, obrazem utrzymanym w podobnym stylu, o nowych przygodach znanych i uwielbianych postaci. Tymczasem powstał całkiem inny film i bohaterowie już też nie ci sami. Bo minął rok. Bo mnóstwo się zdarzyło. Mieli prawo się zmienić, dojrzeć, zapragnąć czegoś innego, niż do tej pory. Tak to w życiu bywa – tylko w bajkach superbohaterowie wychodzą z dziejowej zawieruchy bez uszczerbku na duszy i ciele. Elliott i Rossio stworzyli pełen fantastycznych stworów i zjawisk świat, ale w kwestii psychologicznych portretów postaci postawili na realizm. Pozwolili im uczyć się, ewoluować i trzeba przyznać, że jak na kino przygodowe, ponoć familijne, był to niecodzienny, odważny zabieg. Byłam pod wrażeniem tego scenariuszowego rozwiązania, więc tym bardziej nie rozumiem, jak udało mi się zapomnieć, że bohaterowie POTC nie mogą być tacy sami w kolejnej odsłonie, skoro znów upłynęło trochę czasu i znów miały miejsce zdarzenia, które musiały odcisnąć się piętnem na ich życiu. Może z tego powodu, że DMC kończy się poniekąd w pół frazy, a ja przez ostatnie miesiące tak bardzo czekałam na jej dopełnienie. A może właśnie dlatego, że świat DMC był na wskroś moim światem i nie potrafiłam wykroczyć poza niego wyobraźnią?

Odkrycie, że światy DMC i AWE dzieli przepaść, skłoniło mnie do zastanowienia, kim są u progu ostatniej części trylogii jej bohaterowie, co zmieniło się w ich życiu od czasu, gdy po śmierci Jacka pogrążeni w smutku popłynęli do chaty Tia Dalmy. A dokładniej, od czasu ataku Krakena na Czarną Perłę.

Pozostawiam Was do jutra z tym pytaniem. Może ktoś udzieli odpowiedzi całkiem innej niż ta, którą ja udzieliłam samej sobie...

Anajulia

Wszyscy na galach? Very Happy

No, ale obiecałam:

Will. Już w DMC nie jest tym naiwnym, prostolinijnym chłopakiem z CBP, skłonnym wszystkie trudności rozwiązywać z użyciem miecza. Nie tylko przekonał się na własnej skórze, że w życiu najlepiej liczyć tylko na siebie, ale i podpatrzył u mistrza Wink

kilka strategii osiągania celów. Nadal kocha Elizabeth i pewnie skłonny jest oddać za nią życie, ale w jego uczucia wkradł się cień. Przede wszystkim był świadkiem pocałunku Liz ze Sparrowem i sądzi, że jego narzeczona jest zakochana w Jacku. Stracił więc do niej zaufanie. Co więcej, priorytetem jest w tej chwili dla niego dotrzymanie słowa danego ojcu. W tym celu musi wydobyć z Luku (i przejąć) Czarną Perłę – jedyny okręt zdolny zmierzyć się z Latającym Holendrem.

Elizabeth. Nigdy nie była typem dobrze ułożonej panny z wyższych sfer. Od dziecka fascynowali ją piraci i wszystko co uosabiali. W CBP poznała prawdziwego pirata, który zrobił na niej na tyle silne wrażenie, że czas narzeczeństwa spędziła na nauce fechtunku. Jej słabość do naznaczonego przygodą i wolnością świata kłóciła się w niej z wychowaniem, wpajanym od dziecka przekonaniem o jej powołaniach. Stąd dylemat, gdy w DMC znów znalazła się wśród piratów. Taka egzystencja pociągała ją znacznie bardziej niż ta, która czekała na nią w Port Royal u boku Willa. Pragnęła wszystkiego czym jest Jack – jego świata, jego osobowości, może nawet jego samego. Rozwiązała swój dylemat zostawiając Sparrowa na pewną śmierć, z nadzieją, że w ten sposób wykreśli go ze swego życia. Ten jednak w chwili pożegnania uświadomił jej, że nie ma już dawnej Elizabeth, córki gubernatora. Stała się taka jak on i czego nie uczyni, nie ucieknie już przed swoją nową tożsamością. Dziewczyna najwyraźniej zaakceptowała ten fakt, bo już w pierwszej scenie AWE w niczym dystyngowanej panny z wyższych sfer nie przypomina Very Happy

. Co więcej – może to wyrzuty sumienia, a może słabość do Jacka, każą jej wyruszyć na wyjątkowo niebezpieczną i iście piracką eskapadę, w czasie której dowiaduje się, że zamordowano jej ojca. Nie tylko zatem traci ostatni powód, by trzymać ze światem nie-piratów, ale i zyskuje silny motyw, by temu światu wypowiedzieć wojnę.

Barbossa. Przywrócony do żywych przez czarownicę Tia Dalmę jest wciąż tym samym archetypicznym piratem, ale skłonnym do układów i kompromisów. Odzyskał życie po dwakroć (wszak przez ostatnią dekadę przed zmartwychwstaniem był żywym trupem) i z całą pewnością za nic nie chce się z nim znów rozstać. Dlatego tak gorliwie dąży do spłacenia długu wobec kapryśnej Tia Dalmy. Musi doprowadzić do zwołania Trybunału Braci, bo każdy z nich ma jeden z dziewięciu talarów, które połączone wyzwolą boginię Calypso/Tia Dalmę z jej ludzkiej postaci. Problemy piratów z Kompanią Wschodnioindyjską są dla Barbossy doskonałym pretekstem, by zgromadzić wszystkich lordów (a zatem i wszystkich dziewięć talarów) w jednym miejscu.

Beckett. Karierowicz, którego chorobliwa ambicja wiedzie do władzy nad morzami – po trupach. W DMC wszedł w posiadanie serca Davy Jonesa, więc jego flota ma na usługach Latającego Holendra, jednostkę wyjątkowo niebezpieczną (zwłaszcza przed erą łodzi podwodnych Very Happy

) i praktycznie nie do pokonania. O przeszłości Cutlera Becketta wiemy tyle, że nie zawsze był lordem (gubernator w DMC był wręcz oburzony jego widokiem) i że swego czasu on i Jack „odcisnęli na sobie nawzajem piętno”. Piętno na Jacku jest literalne Wink

. Co Jack uczynił Beckettowi – pozostaje na tym etapie zagadką.

Davy Jones. Zmuszony służyć Beckettowi w obawie o własne życie, nadal pała nienawiścią do świata. Wszelkie jego okrucieństwa zdają się nie tylko skutkiem zranionych uczuć, ale wręcz zemstą za to, że niegdyś zawiodła go ukochana kobieta. Szczególną nienawiścią darzy Jacka Sparrowa. Aż trudno uwierzyć, że powodem jest niespłacony dług Wink

.

I wreszcie Jack. W CBP to szaleniec i zarazem wyśmienity strateg, który z pasją i brawurą goni za swoim marzeniem – Czarną Perłą, symbolem wolności, największej wartości w jego pirackim życiu. Osiągnąwszy cel, który był jego idee fixe przez ostatnią dekadę, wpada w pułapkę… braku celu. Jego egzystencja wcale nie stała się pasmem radosnych podróży w stronę horyzontu. Potrzebuje nowych wyzwań, nowych powołań, które nadadzą sens jego istnieniu. Tymczasem tego, co zaprząta jego umysł, „nie chce uznać za swoje”. Nowym priorytetem Jacka stał się najwyraźniej drugi człowiek. Ktoś podobny do niego, zdolny spojrzeć na świat jego oczami. Ktoś z kim mógłby podzielić upragnioną wolność i przygody na Czarnej Perle. Zapewne nigdy przedtem nie spotkał takiej osoby. Tym bardziej – takiej kobiety. Zapewne też obca była mu myśl, że on – kapitan Jack Sparrow – może kogoś potrzebować, może pragnąć przełamania samotności, którą kiedyś sobie wybrał. I wreszcie, trudno mu zaakceptować fakt, że osobą, która zaprząta jego myśli, jest arystokratka, córka angielskiego gubernatora, w dodatku narzeczona przyjaciela. Stąd dylematy Jacka, jego poczucie zagubienia, brak dawnej pewności siebie i własnych celów, które potęguje lęk o życie, po tym jak upomniał się o nie Davy Jones. Dopiero gdy i życie Elizabeth znalazło się na szali, wybór stał się dla Sparrowa oczywisty. Uczucie budzące tyle rozterek, nagle stało się priorytetem, dla którego warto narazić własne bezpieczeństwo. Jack z DMC przez jedną chwilę jest tym z CBC – człowiekiem, który wie czego pragnie i z błyskiem w oku dąży do celu. Nawet umiera szczęśliwy… No właśnie, w tym samym momencie, kobieta, dla której zaryzykował życie i wszystko, co było mu drogie, zostawia go na pewną śmierć, po której trafia do upiornego Luku Davy Jonesa. Czy może jeszcze jej ufać? Po takim doświadczeniu łatwo stracić wiarę w drugiego człowieka, zwłaszcza, że ktoś taki jak Sparrow zapewne zwykł liczyć tylko na siebie i tylko o siebie się troszczyć – dla Elizabeth był skłony uczynić wyjątek. Tymczasem przyszło mu spędzić w piekle co najmniej tyle czasu, ile trzeba by dostać się z Karaibów do Singapuru i stamtąd na kraniec świata. Co więcej, spodziewał się, że spędzi tam całą wieczność - skazany na swoje własne towarzystwo, zmaganie się z demonami swojej duszy, mając w zasięgu ręki coś co kocha (Perłę), ale nie mogąc z tego korzystać. Zarówno to doświadczenie, jak i wszystko co przeżył i przemyślał w związku z osobą Elizabeth, musiało znaleźć swoje odzwierciedlenie w jego hierarchii wartości i celów.

Bohaterowie POTC, odmienieni przez wyżej wymienione wydarzenia i okoliczności, pokonawszy niebezpieczną (ach! jakże oszołamiająco piękną na ekranie!) drogę do krainy umarłych, odnajdują Jacka w Luku Davy Jonesa. Sytuacja na pierwszy rzut oka wydaje się swojska, a nawet humorystyczna, dzięki – jak zwykle przewrotnym i nieprzewidywalnym – wypowiedziom Sparrowa. Oto cała kompania ulubionych postaci jest znów w komplecie (ba! jest wśród nich i kapitan Hector Barbossa!), gotowa wyruszyć ku nowej przygodzie. Ale świat „Piratów z Karaibów” już nie jest tą jasną, pogodną krainą z CBP, gdzie „dobrzy” osiągają swoje szlachetne cele, a „źli” zostają ukarani. Disneyowska baśń niepostrzeżenie stała się dość ponurym i gorzkim filmem, w którym – jak w życiu – zarówno postawy bohaterów jak i relacje między nimi są pełne dwuznaczności. Jak słusznie zauważył Jack, nikt (spośród pierwszoplanowych postaci) nie znalazł się w krainie umarłych tylko po to, by go ratować. Może z wyjątkiem Elizabeth, którą oprócz wyrzutów sumienia dręczą inne dylematy związane z osobą Sparrowa. Trudno powiedzieć, na ile bliski stał się jej on sam, a na ile to wszystko, co sobą reprezentuje. Ale z całą pewnością w Liz jest już więcej piratki niż córki gubernatora i narzeczonej Willa, a w jej związku z młodym Turnerem nie układa się najlepiej. Zaprzecza jakoby zakochała się w Jacku, ale mówi Willowi, że nie może jej już ufać. Sparrow najwyraźniej nie jest jej obojętny (czy ktoś zauważył jej radość na widok Perły? Cool

). Pozostałym członkom załogi jest po prostu potrzebny. Willowi nie tyle Jack, co jego okręt. By go zdobyć, zawarł porozumienie z demonicznym Sao Fengiem – w zamian za wsparcie eskapady na kraniec świata, obiecał wspomóc plan wydania załogi Perły Beckettowi. Wszak Sao Feng zwykł układać się ze zwycięską stroną (czyli w tym przypadku – Beckettem). Toteż jego ludzie wydobywają Sparrowa z Luku Davy Jonesa po to, by mogła go tam posłać z powrotem Kompania Wschodnioindyjska. I wreszcie Barbossa – wypełnia wolę Tia Dalmy, która z kolei potrzebuje znajdującej się w posiadaniu Jacka monety, by odzyskać wolność. I tak o to Jack z jednego piekła trafia w drugie – pełną zdrad i intryg ziemską rzeczywistość, w której nie ma powodu ufać komukolwiek, czy z kimkolwiek się liczyć.

Spojrzawszy na AWE z takiej perspektywy, zaakceptowałam to, że świat, który pokochałam, musiał się rozpaść. Smutne, ale pięknie, że prawdziwe. Podziwiam twórców POTC, że zdecydowali się na takie odważne rozwiązanie, że zamiast opowiedzieć kolejną optymistyczną historię w klimacie CBP, nakręcili gorzką baśń dla dorosłych – i to z taką fantazją i polotem, że nadal mogą się na niej bawić osoby oczekujące wyłącznie dobrej rozrywki, czy dzieci, które zapewne nie są w stanie zrozumieć wszystkich niuansów zawiłej fabuły. Ale chociaż mój żal przerodził się w zachwyt dekadencką, czy wręcz apokaliptyczną, atmosferą AWE, nadal nie rozumiałam kluczowej postaci tego „dramatu”. Co więcej, odniosłam wrażenie, że została zdegradowana do podrzędnej roli rozweselacza publiczności. Na pierwszy rzut oka wydaje się bowiem, że Jack, owszem, walczy o przetrwanie, ale poza tym nie przyświeca mu żadna idea, nie ma w nim dawnej porywającej pasji, ani nawet nie przeżywa żadnych rozterek, z którymi można by się identyfikować. Dla widza, który pokochał tę postać za coś więcej niż zwalający z nóg styl bycia i poczucie humoru, ta zmiana musi być trudna do zaakceptowania. Dla mnie, dla której Jack Sparrow stał się pewnym symbolem, była absolutnie nie do przyjęcia. To oczywiście wina moich wygórowanych oczekiwań, ale przyzwyczajona po CBP i DMC, że kapitan ma mi coś ważnego do „powiedzenia”, nie mogłam uwierzyć, że tym razem nie wyraża nic godnego uwagi.

c.d.n.

Anajulia

I znów, by go zrozumieć, postanowiłam uważnie prześledzić każde jego słowo, każdy gest, spojrzenie, zanalizować z kim się układa i w jakim celu. I kiedy oglądałam film po raz drugi spostrzegłam, że swój cel określa bardzo jasno już w chwili, w której załoga powraca do świata żywych. W odpowiedzi na wywody Barbossy argumentujące konieczność zwołania Trybunału Braci, Jack mówi krótko: „jedno jest pewne – nie zamierzam wracać do Luku”. Stwierdza to z powagą, przekonaniem i nie po raz ostatni. I nie jest to postanowienie kapitana-megalomana z CBP, który doszedł do wniosku, że „an immortal Captain Jack Sparrow” brzmi nieźle (patrz – sceny usunięte), tylko desperackie pragnienie człowieka, który przeżył piekło. Właśnie dlatego Jack musi w pierwszej kolejności wyeliminować bezpośrednie zagrożenia (Davy Jonesa i Becketta), a następnie pomyśleć o nieśmiertelności. Dzięki przypadkowemu spotkaniu z gubernatorem Swannem dowiaduje się, że może ją sobie zapewnić zabijając Jonesa, gdyż ten kto to uczyni, zostanie kapitanem Latającego Holendra. Oto nowy cel Jacka Sparrowa – żyć za wszelką cenę.

Jack nie ma powodu do lojalności wobec Willa, Elizabeth czy Barbossy. Zapewne utwierdza się w tym przekonaniu gdy wychodzi na jaw zdrada młodego Turnera. To dlatego Sparrow decyduje się na układ z Beckettem – nie tylko nie dba już o los załogi Perły czy piractwa w ogóle, ale w dodatku to właśnie Beckett może mu zaoferować najwięcej. Jack ma mocną kartę przetargową. Negocjuje więc anulowanie długu u Jonesa i nietykalność ze strony Kompanii Wschodnioindyjskiej w zamian za to, że doprowadzi do otwartego starcia między nią a pirackimi lordami – w którym Kompania osiągnie zwycięstwo dzięki swej przewadze militarnej. Trudno powiedzieć, czy Jack choć przez chwilę wierzy, że Beckett dotrzyma danego mu słowa. Tak czy owak, wojna leży w jego interesie – daje największą możliwość manewru. Sparrow wie już, że serce Jonesa znajduje się na pokładzie Latającego Holendra. W pojedynkę nie ma najmniejszej szansy zmierzyć się z jego rybowatą załogą. Mając po swojej stronie kilka pirackich okrętów nie tylko może walczyć, ale i – korzystając z bitewnego zamieszania – odszukać skrzyni z sercem Davy Jonesa, które planuje przebić.

Zanim napiszę, jak rozumiem niuanse planu Jacka, chcę zatrzymać się na chwilę nad kwestią jego relacji z Beckettem. A to dlatego, że Beckett jest niezwykle interesującą postacią, której rąbka tajemnicy uchyla – moim nieodosobnionym zdaniem (ten akapit dedykuję Savvy Very Happy

) – spotkanie z Jackiem właśnie. Otóż, w DMC dowiadujemy się, że Sparrow i Beckett „odcisnęli na sobie nawzajem piętno”. Zastanawiało mnie, jakież to piętno kapitan piratów wycisnął na ich pogromcy. DMC nie przynosi odpowiedzi, więc wypatrywałam jej w AWE. I zobaczyłam, że tych dwoje nie rozmawia ze sobą jak „policjant” i „przestępca”, tylko jak para starych znajomych, którzy niejedno razem przeszli. Beckett stwierdza ze spokojem, że zdrada żadnemu z nich nie jest obca i definiuje ją jako „po prostu dobry interes”. Jack przypomina mu, że tym czego pragnie najmocniej jest on właśnie, i to najlepiej martwy. Brzmi to wszystko dość niejasno, a jak w POTC coś tak brzmi, to znaczy, że w tym miejscu należy szukać rozwiązania zagadki Cool

. I właśnie w chwili, gdy pochyliłam się nad zagadką relacji Sparrowa i Becketta, przypomniała mi się reakcja gubernatora Swanna na widok tego drugiego. Od czasu ich ostatniego spotkania Beckett najwyraźniej bardzo awansował. Może nawet całkowicie zmienił swój status. Wygląda na to, że przed laty był drobnym urzędnikiem – a może nawet przestępcą. Od Sao Fenga dowiadujemy się, że nastały czasy, w których „jedynym sposobem, by pirat osiągnął zysk, jest zdradzanie innych piratów”. Być może Beckett był po prostu skorumpowanym urzędnikiem, który dla zysku wspierał piratów. A może był jednym z nich… Stąd znajomość z Jackiem. Najwyraźniej zrobił karierę wydając go w ręce Kompanii Wschodnioindyjskiej – wszak zdrada to dobry interes. Ale to nie wyjaśnia kwestii piętna, jakie Jack odcisnął na starym znajomym. Wygląda na to, że jakiekolwiek relacje ich łączyły, Sparrow zawsze Beckettowi imponował, był wszystkim czego pragnął najbardziej! Zazdrościł mu niezależności, łatwości, z jaką osiągał swoje cele, potęgi na morzach, którą dawała mu Perła. Chciał być taki jak Jack, ale nie potrafił tego osiągnąć w takim samym stylu. Dlatego wybrał drogę kariery w Kompanii. I dlatego także serdecznie Sparrowa niecierpiał.

Skoro jestem już przy rozwiązywaniu zagadek z DMC, wspomnę jeszcze o Davy Jonesie. Większość zauważyła, że on i Tia Dalma mają identyczne pozytywki w kształcie serca, co sugerowało, że właśnie ona jest ukochaną kapitana Latającego Holendra. W AWE nasze przypuszczenia zostały potwierdzone. Co więcej, dowiadujemy się, że Tia Dalma jest wcieleniem bogini mórz, co wyjaśnia legendę, że jedyną prawdziwą miłością straszliwego Davy Jonesa jest morze. Przy okazji poznajemy także przyczynę dramatu tej pary. Davy Jones był niegdyś zwykłym człowiekiem. Piratem. I to królem piratów, jak głoszą słowa piosenki Wink

. Ukochana bogini mórz powierzyła mu zadanie przewożenia dusz zmarłych na morzu w zaświaty. Obiecała, że spotkają się na lądzie po dziesięciu latach jego służby – i nie zjawiła się. Gniew zdradzonego kochanka był tak ogromny, że przekonał Trybunał Braci, by Calypso na zawsze uwięzić w ludzkim ciele. Miało to dać piratom nieograniczoną władzę na morzach. Dla Jonesa była to po prostu prywatna zemsta. Tia Dalma nie pozostała mu dłużna, rzucając przekleństwo na niego i jego okręt. Davy Jones wyciął sobie z rozpaczy serce, ale nie umarł – pozostał na granicy świata żywych i martwych (a wraz z nim jego załoga), by całą wieczność być skazanym na wspomnienia o utraconej miłości. To właśnie cierpienie, a nie brak serca, uczyniło z niego pełne nienawiści do świata monstrum. Gdzie była jego ukochana gdy po dziesięciu latach służby wrócił na ląd? No cóż, wszystko wskazuje na to, że w ludzkiej postaci – z Jackiem Sparrowem Twisted Evil

. Zapewne ten fakt, a nie jakiś dług, są powodem zatargu między kapitanami. Skoro Jones był człowiekiem, piratem jak Jack, to znali się choćby z racji przynależności obojga do elitarnej grupy pirackich lordów. Davy Jones jako jedyny miał przepustkę do krainy zmarłych i – jak wiemy z DMC – wyciągnął stamtąd Jackowi Czarną Perłę, która trafiła na dno z poprzednią załogą. Trudno powiedzieć, kiedy oddał mu tę przysługę, ale raczej przed tym jak stał się skłonny raczej posłać Sparrowa do Luku, niż wydobywać mu z niego okręt. Cóż, może po tym jak Jack dostał Perłę, z wdzięczności zaprosił Jonesa do tawerny i po kilku piwach pochwalił się swoim romansem z Tia Dalmą Very Happy

.

Powracam do strategii Jacka w AWE. Przypieczętowawszy układ z Beckettem, nie może wzbudzać najmniejszych podejrzeń wśród piratów, by przekonać ich do zbrojnego wystąpienia przeciw Kompanii. Może dlatego tak stylowo opuszcza pokład Endeavour Very Happy

. Niszcząc jej grotmaszt daje swojej załodze wyraźny sygnał, po której stronie się opowiada. Zapewne w tym samym celu każe zamknąć w kubryku zdrajcę – Willa. Jest jednak pewien, że chłopak się stamtąd wydostanie i nadal będzie dążył do zgładzenia Jonesa, co obiecał swojemu ojcu. W tym momencie zatem interesy Turnera i Sparrowa są zbieżne. Co więcej, oboje mają sobie coś do zaoferowania. Will, i tak już napiętnowany jako zdrajca, może wyręczyć Jacka w doprowadzeniu Becketta do Wyspy Rozbitków, dzięki czemu kapitan nie straci wiarygodności w oczach piratów. Sparrow zaś może rozwiązać dylemat Turnera – wyboru pomiędzy Elizabeth a obietnicą złożoną ojcu – i zabić Jonesa, co i tak pragnie uczynić, by zapewnić sobie nieśmiertelność. Panowie dochodzą do porozumienia, więc Jack może poświęcić się realizacji dalszej części swojego planu – przekonaniu Trybunału Braci, że musi stanąć do walki z Beckettem.

Nieświadomie z pomocą przychodzi mu Elizabeth – jedyna z bohaterów, która pragnie przelać krew dla idei. Jak już pisałam, w jej życiu sporo się zmieniło. Właśnie rozsmakowała się w pirackiej egzystencji. Straciła także ostatnie bliskie jej osoby spoza tego świata – ojca i Norringtona. Nie tylko nic jej już nie trzyma po drugiej spośród wrogich stron, ale i ma silny motyw, by wypowiedzieć jej wojnę. Co więcej, w wyniku splotu okoliczności (Sao Feng bierze ją za wcielenie Calypso, której łaski pragnie sobie zaskarbić) zostaje kapitanem pirackiego okrętu i następcą jednego z dziewięciu lordów. Jack skutecznie wykorzystuje zapał Elizabeth, by nakłonić piratów do opuszczenia twierdzy na Wyspie Rozbitków i stawienia czoła Kompanii.

Przewaga sił Becketta okazała się miażdżąca, więc strony przystępują do negocjacji. Jack prawdopodobnie nie przewidywał, że już na tym etapie wyjdą na jaw jego intencje, niemniej wymiana, do jakiej dochodzi w czasie tej sceny rodem z filmów Sergio Leone Very Happy

, jest dla niego korzystna. Dostaje się na pokład Latającego Holendra – a taki miał zamiar. W szeregi piratów znów wstępuje Will (aż dziw, że tak łatwo zostały mu zapomniane zdrady Neutral

), który – jak wiadomo – dąży do tego samego celu co Jack, więc kapitan może być spokojny, że wspólnie z Elizabeth poprowadzą lordów do walki. Sparrow trafia wprawdzie do aresztu, ale – nauczony doświadczeniem z CBP Cool

– wydostaje się z niego i z powodzeniem (choć nie bez przeszkód) realizuje swój plan.

W tym samym czasie na pokładzie Perły – po tym jak zawiodły nadzieje pokładane w bogini Calypso – Elizabeth, niczym William Wallace (pięknie, choć mniej przekonująco), zagrzewa piratów do walki. Niezwykła – zważywszy na okoliczność wywołanej przez Calypso aury – bitwa morska, do której w efekcie dochodzi, to dla Sparrowa wymarzona okazja by przebić serce Jonesa. I zapewne by to uczynił, gdyby Jones nie zdołał wcześniej zabić Willa. Sądzę, że w tym momencie Jack staje przed dylematem podobnym do tego, który towarzyszył mu gdy w szalupie opuścił zaatakowaną przez Krakena Czarną Perłę. Niektórzy twierdzą wprawdzie, że Sparrow po prostu nie był skłonny przejąć schedy po Jonesie i dlatego skwapliwe skorzystał z okazji, że w zabiciu najgroźniejszego wroga może go wyręczyć konający Will. Ale takie wyjaśnienie nijak nie trzyma się kupy z tym, co napisałam do tej pory. Podobnie jak dość miałka koncepcja, że Jack postanowił postąpić honorowo. Nigdy tak przecież nie postępował. To nie honor i poczucie lojalności wobec załogi kazały mu w DMC powrócić na pokład Perły. W AWE, jak wiemy, ma jeszcze mniej powodów, by liczyć się z kimkolwiek. A jednak jest ktoś, kto od dawna nie jest mu obojętny i obserwując uważnie film można zauważyć, że nigdy nie przestał – Elizabeth. Moim zdaniem, Jack znów musi dokonać wyboru pomiędzy nią a własnym bezpieczeństwem. I znów wybiera to pierwsze. Widząc rozpacz Elizabeth, rezygnuje dla niej z zamiaru zapewnienia sobie nieśmiertelności. Nie wie jeszcze, że Liz i Will się porozumieli, a nawet pobrali. Ale z całą pewnością wyobraża sobie, czym dla dziewczyny byłaby utrata kolejnej bliskiej osoby, i to w tak krótkim czasie.

Jack osiągnął zatem swój cel połowicznie. Jones nie jest już w stanie mu zagrozić, ale pozostaje jeszcze Beckett oraz kwestia nieśmiertelności, która uchroni go przed powrotem do Luku (wszak zaświaty nie przestały istnieć). Tego pierwszego pokonuje jego własną bronią - zdradą. Nie sądzę bowiem, by nie wydając rozkazu do odwrotu liczył na to, że Beckett dotrzyma danego mu słowa. To Jack odstępuje od warunków umowy i planuje ostrzelać Endeavour. Oczekuje tylko na posiłki ze strony Latającego Holendra, w którym za sterem – zgodnie ze słowami gubernatora Swanna – powinien stanąć młody Turner. Nie wie o tym Beckett, więc nie spodziewa się ataku ani ze strony Perły, ani działającego na jego usługach Davy Jonesa. Ginąc przekonuje się, że zdrada to nie tylko dobry interes, ale i broń obosieczna.

Pokonawszy bezpośrednie zagrożenie dla swego życia, Jack może znów swobodnie przemierzać morza i oceany. Chciało by się rzec – „koniec”. Bo brzmi to na pierwszy rzut oka jak happy end. Wydaje się nawet, że i twórcy filmu postawili w tym miejscu kropkę. A jednak, wobec takiego zakończenia, nadal czułam pewien niedosyt. W zasadzie wszystko stało się już jasne. Jack nie oczekuje niczego od swoich kompanów. Nie potrzebuje też kolejnych przygód i kłopotów. Chce tylko żyć i mieć spokój. Czy zatem wszystko, co kochał czy cenił, straciło dla niego znaczenie? Kim stał się Jack? Co jest teraz jego priorytetem, jego radością, sensem istnienia – oprócz woli przetrwania? Co z wolnością, jaką daje mu Czarna Perła? Co z Elizabeth?

Anajulia

Jeśli chodzi o tę ostatnią, najwyraźniej nadal jest drogą Jackowi osobą. Skazała go na śmierć w chwili, gdy poczuł, że dla niej gotów jest zaryzykować wszystko, co dotąd było mu drogie. Sparrow wytyka to przy Liz każdej okazji. Ale przecież wybaczył jej już w chwili, kiedy to nastąpiło. Zachowała się jak piratka, tak jak on postąpiłby na jej miejscu, w podobnych okolicznościach – a właśnie to Sparrowa w Elizabeth zafascynowało. Po wszystkim co przeżył, Jack nie chce już od dziewczyny niczego – nawet pożegnalnego pocałunku. Ale stwierdzeniem „powtarzaj to sobie częściej” zdaje się potwierdzać, że Liz nie tylko nie jest mu obojętna, ale i są „podobni do siebie jak dwie krople wody” i w pewnych okolicznościach ich związek byłby udany. Co więcej, Jack sugeruje Elizabeth, że i on zajmuje ważne miejsce w jej sercu. Bo czy wyszła za mąż za Willa z wielkiej miłości, którą darzyła go w CBP? Nie, w AWE nie ma już między nimi tego uczucia. Ich narzeczeństwo przechodzi poważny kryzys i Sparrow ma z tym wiele wspólnego. Liz decyduje się na ślub (ach! co to był za ślub! Very Happy

) w sytuacji granicznej – w ogniu walki, z której oboje z Willem mieli marne szanse ujść z życiem. W emocjach takie decyzje podejmuje się łatwo. Ale przecież nawet sam Turner nie ma pewności, czy jego świeżo poślubiona żona nie żałuje swojej decyzji. Wszak pyta z wahaniem, czy jego serce będzie u niej bezpieczne. Cóż, nawet jeśli Elizabeth miała jakiekolwiek wątpliwości co do swego wyboru, zapewne nie trwały one długo. Wkrótce potem została matką. A macierzyństwo – tak jak śmierć – „zmienia priorytety”…

Wydaje się, że wobec powyższego, Jack może znów stać się tym, kim był przed DMC – cieszyć się swoją wolnością i żeglować na Czarnej Perle w stronę horyzontu. Tymczasem okręt wraz z załogą ponownie odpływa w siną dal zostawiając Sparrowa na lądzie, i trudno mieć o to żal do jego kompanów (są przecież piratami), a tym bardziej do Barbossy, który ma wszelkie powody by pozbyć się rywala na kapitańskim mostku. I tak oto świat POTC zatoczył koło. Gibbs powraca do pełnego uciech życia na Tortudze. Barbossa za sterem Czarnej Perły wyrusza na poszukiwanie niezwykłego skarbu – tajemniczego źródła młodości, które zapewnia wieczne życie. A Jack, samotnie, w lichej łodzi, śpiewając piosenkę, której niegdyś nauczyła go Elizabeth, udaje się w kolejną podróż. W pogoń za swoim statkiem? Nie. Wszak Czarna Perła „to tylko okręt”. Sparrow wie o tym już od dawna. Teraz dochodzi do innej jeszcze konstatacji, którą niezwykle łatwo przeoczyć (ja – przeoczyłam). „Perła nie jest dla mnie” przepowiada sobie z tym samym błyskiem w oku, z którym deklarował w CBP jej odbicie. I ja mu wierzę. Dopiero teraz Jack staje się naprawdę wolny – bo nic już nie jest mu do tego potrzebne. Do szczęścia wystarcza mu kawałek żagla, butelka rumu i własne towarzystwo, co manifestuje swą egocentryczną banderą Very Happy

. Jeśli przyjrzeć się mapom Sao Fenga, jasny staje się także cel jego samotnej podróży. Aqua de vide to zapewne owo źródło, o którym wspomina Barbossa – alternatywna droga do nieśmiertelności.

I to wszystko? Cała puenta POTC? Bohaterowie, wróciwszy skąd przybyli, wyruszają ku nowej przygodzie, tworząc twórcom obrazu wygodny pomost do ewentualnej kontynuacji, jeśli AWE dobrze się sprzeda? A jeśli kontynuacji nie będzie? Finał AWE, zinterpretowany według wyżej przedstawionego rozumowania, broni się jako zakończenie jednego odcinka. Ale czy to satysfakcjonujące zwieńczenie trylogii? Elliott i Rossio wpisali przecież w najwyższych lotów kino rozrywkowe przepiękną, pełną znaczeń historię. I chyba nie tylko ja jedna poczułam się oszukana tym, że z tej trzyodcinkowej zawieruchy Jack Sparrow wyszedł li tylko bez szwanku – po prostu powrócił do punktu wyjścia. Ten Jack, który w CBP z pasją wywalczył upragnioną wolność na Czarnej Perle, a w DMC odkrył, że sens istnieniu może nadać miłość. Czy to możliwe, że w AWE chce już tylko uniknąć śmierci, cierpienia, którego smak poznał w Luku Davy Jonesa? Czy jedna z najbardziej fascynujących postaci współczesnego kina przebyła tak długą drogę niczego nie osiągnąwszy, nie wzbogaciwszy się o nic, prócz wolę przetrwania?

- Lookie here boys. A lost bird. A lost bird that never learned to fly.
- To my great regret. But... it's never too late to learn!

…Wolę przetrwania? …Wolę… życia! Przetrwać chciał Jack z DMC, który w szalupie opuścił pokład swego okrętu, by schronić się na lądzie przed Krakenem. Jack z AWE nie ucieka. Ten Jack walczy z determinacją o coś, co jest mu droższe od Czarnej Perły i bliskości Elizabeth, o coś, bez czego ani wolność, ani miłość nie mają żadnego znaczenia. O życie! Ceni je tak, jak ludzie, którzy przetrwali wojnę czy śmiertelną chorobę. Zapewne jak nigdy przedtem cieszą go małe rzeczy, które umykały jego uwadze gdy zdążał do swych wielkich celów. Tym razem celem stało się życie samo – w całym jego pięknie i prostocie. W nową podróż wyrusza Jack, który odkrył, że radość istnienia nie potrzebuje takiej protezy, jak okręt, załoga, czy cokolwiek innego – wystarczy mu dokładnie tyle, ile miał w pierwszej scenie CBP. Dlaczego wówczas nie potrafił tego docenić? Dlaczego musiał pokonać tak długą drogę, tyle zyskać i stracić, nim odkrył, że to czego mu trzeba do szczęścia, zawsze miał w zasięgu ręki? Bo szczęście to jedna z tych rzeczy, których nie da się zdobyć. A „trzeba się najpierw zgubić, by znaleźć miejsce, którego nie da się odszukać. W przeciwnym razie każdy wiedziałby, jak tam trafić”.

the end

Larry2903

Masz talent do pisania.
Jesteś pisarką/dziennikarką/recenzentką filmową czy dopiero nią zostaniesz?
Przeczytałem wszystko i dzięki temu zaczynam widzieć sens w AWE Smile

. Już nie wydaje mi się takie złe jak po obejrzeniu.

Anajulia

Dziękuję

. Nawet jeśli będziesz tylko jedną osobą, której ten tekst się przydał, to już wiem po co go napisałam. O ile pamiętam, tylko my w "Pierwszych wrażeniach..." byliśmy rozczarowani. Widać udało mi się zawrzeć powyżej to, czego nam było brak. Ja w każdym razie, spojrzawszy na AWE z takiej perspektywy, wpadłam w zachwyt, choć wstępnie planowałam wmawiać sobie, że tego odcinka w ogóle nie było Wink

.

Co do mnie - zostanę, choćby nie wiem co!/podobno jestem (jeszcze nie wierzę Very Happy

)/jestem. Ale przede wszystkim, po prostu kocham pisać i robię to od dawna ot tak, dla przyjemności. A jeszcze jak można przy tym pofilozjować Wink

, to już w ogóle jestem w swoim żywiole Cool

. Skoro twierdzisz, że dobrze się czyta - jestem podbudowana. Wygląda na to, że zmierzam we właściwym kierunku...

Beh.

Całość przeczytam niebawem, kiedy będę mieć trochę więcej czasu. To nic, że AWE jeszcze nie obejrzałam i na obejrzenie się nie zanosi. Nie mogę patrzeć, kiedy Ty się trudzisz, a inni nie komentują.

To prawda, rzuciłaś nas na głęboką wodę, ale myślę że załoga doceni Twoją pracę - prędzej czy póżniej. Cierpliwości :*

Aletheia

Po pierwsze, tak ogólnie... może siurpryza będzie, bo się zgadzam. Bardziej niz z Demaskacją. Mimo, że ta interpretacja jest dla mnie... no dziwne może, ale okropnie smutna. Przyjmuję ją, mimo że z całej siły chciałabym odrzucić. I może mi sie uda, jak pokombinuję... Mówiłam, że będę rejtanować wbrew rzeczywistości.

Za to radośnie się przywalę do niektórych szczegółów. Strasznie mi to wyjdzie chaotycznie, ale żeby wyszło porządniej musiałabym to odłożyć na parę dni i przysiąść nad kartką (Tobie, Anajulio, w myśleniu, zdaje się, pomaga Word, mnie ołówek), a wolę odpowiedzieć dzisiaj, na gorąco. Zatem będę komentować po kolei, za Twoim tekstem. Sama jeszcze dobrze nie wiem, gdzie z tym dojdę...

Beckett. Owszem, są znajomymi. Szyszka ze szczytów władzy rozmawia z włóczęgą (bo żaden z Jacka król podziemia) praktycznie jak z równym (choć ze strony Becketta lekkie lekceważenie, które po Jacku spływa bez śladu Twisted Evil

). Teraz znaczące wydało mi sie jeszcze, że Beckett podobnie odnosi się do Jonesa. On się w "świecie przestępczym" czuje jak u siebie. Zupełnie inny styl, niż u Norringtona z CBP (a stanowisko porównywalne). Biorąc to wszystko pod uwagę, widziałabym to tak, że Beckett przeszedł prawdopodobnie odwrotną drogę niż Norrington. Jego historia w mojej wersji: zaczął jako płotka z jakiejś podrzędnej dzielnicy, z mizernym pochodzeniem i potężną ambicją. Nie przebierając w środkach, po trupach szedł wyżej - został piratem (generalnie - jakimkolwiek drobnym przestępcą), może na kolejnych szczeblach, ale, co ważne, nie narozrabiał nic naprawdę poważnego w oczach prawa, a przynajmniej dobrze to ukrył. W tym okresie poznaje Jacka. Niekoniecznie sie z nim przyjaźni (Jack głupi nie jest, szuję by wyczuł, a tym bardziej chorobliwą ambicję, to nie kompan dla niego), ale na pewno ma z nim wspólne interesy. Jack czymś mu sie mocno naraża. Możliwe jednocześnie (jedno drugiego nie wyklucza), że Beckett mu czegoś zazdrości. Czego konkretnie, osobny temat do rozważenia, na razie to zostawiam. Ważne, że w wyniku intrygi Becketta Jack ląduje w pudle, czule witany przez wymiar sprawiedliwości w osobie mistrza małodobrego z rozpalonym żelazem. Nagrodą Becketta, oprócz odegrania się na Jacku, jest ułaskawienie i jakieś urzędowe stanowisko. Niskie, ale dla Becketta to dość jako start. Dalsza jego kariera to pasmo intryg prowadzących go w górę, gdzie go wreszcie spotykamy. Co dalej, wiadomo. Aż Jack każe strzelać. Spokojnie, bez specjalnej złości. Ale i bez triumfu. Dla niego to zamknięcie starego rachunku. I posprzątanie kawałka świata.

Tia Dalma. Oj tak! Very Happy

Jones się na Jacka uwziął tak, że faktycznie wskazuje to na poważniejszy powód. Co byłoby poważniejszym niż ona? Szczególnie, że od aluzji między Jackiem a Tią aż gęsto. Ale żeby...

Anajulia

No nie! Aletheia! Reguły są po to, żeby je łamać! (nie słuchajcie! Laughing

) Dlaczego nie zrobiłaś double posta?! Very Happy

I ja dopiero po czterech dniach znajduję resztę Twojej wypowiedzi, przychodząc tu odpowiedzieć krótko na jej pierwszą część, w której straszysz na wstępie, że przywalisz się do szczegółów, a tymczasem ze wszystkim się zgadzasz Very Happy

. Nooo! Teraz to mam z czym popolemizować! Tyle, że już nie mam tyle czasu co wczoraj czy dwa dni temu Sad

.

Najpierw więc króciutko o tym, z czym tu przyszłam, czyli - znów - odpowiedź na część przed edycją.

Beckett. Bardzo fajnie to ujęłaś, znacznie lepiej niż ja w pierwszej wersji (należy mi wybaczyć - tworzone na gorąco tuż po premierze Wink

). Druga się tworzy - w Wordzie Laughing

- do wątku "Cutler Beckett..." i tam rzeczywiście warto się przenieść z ta dyskusją, bo Beckett na osobny wątek zasługuje, oj! Very Happy

Tia Dalma - zgadzamy się, nie ma o czym dyskutować. A z tą tawerną to był joke, bo mi się już styki przegrzewały Laughing

Aletheia

Anajulia

Tadam! Mózg mi trochę odbrzytwiał i skończyłam! Very Happy

Aczkolwiek wątpię, że ktokolwiek - oprócz Alethei i może Eddie, jak tu wreszcie dołączy - przez to przebrnie Very Happy

. Szczyt epistolarnej niepoczytalności na promie Sassnitz-Trelleborg o drugiej w nocy Laughing

Aletheia

Piękny ten ostatni akapit ( i nie tylko ten) ale jednak nie mogę tak do końca przyznać, że reszta jest milczeniem i zostawić tego bez odpowiedzi. Very Happy

Na początek jedno zastrzeżenie - tak, masz rację, uznałam że nasze interpretacje są sobie bliskie. Różnią się najwyżej szczegółami i może rozłożeniem akcentów. Dobra, ad rem, po kolei (na ile się uda...).

Beckett.

Eddie

Ja na chwilę tylko Very Happy

. Rany! Przeczytałam w nocy dwa ostatnie posty - tylko tyle na razie - całość będę musiała jeszcze przerobić - włącznie z tymi dwoma już przeczytanymi - bo czytałam niedokładnie Very Happy

. Ale mniej więcej wiem o co Wam chodzi Very Happy

. O jaaa... Very Happy

. W ogóle chyba nie będę się włączać do tego tematu, bo moje interpretacje są trochę inne - nawet w warstwie fabuły inaczej traktuję ten film Laughing

. Wiecie - Jack Sparrow NIE dąży do nieśmiertelności, a już tym bardziej nie do nieśmiertelności pod tytułem "przebiję serce Jonesa" Laughing

. Powaga

. Znaczy się - w tej mojej wersji Jack co prawda wpada na ten pomysł - no bo wpada - jest nawet scena, w której na to wpada Laughing

- ale potem zmienia zdanie i kombinuje jak by tu się wykręcić Laughing

. Ale wiem, że nie lubicie mojego kombinatorstwa - to zabicie Lizzie w tle - też Wam nie pasowało - a ja nadal mam u siebie ten wątek, choć nieco go przerobiłam - jest teraz ciut mniej radykalny Laughing

. Ale zasadniczo - ciągle tam jest. Jak tu z tym wszystkim wyjadę to się zrobi wojna i się nigdy nie dogadamy - chyba zbyt duże różnice Very Happy

. Jak w kompasie Very Happy

.

Jeszcze może wyjaśnię tego nieistniejącego Jacka Laughing

. To beka. Dla mnie AWE zawsze było (jest nadal, tak w sumie) bardzo skomplikowane - przez długi długi czas nie mogłam sobie złożyć tych puzzli, więc w tak zwanym międzyczasie wymyślałam kompletnie niedorzeczne teorie Very Happy

. To, że Jack nie istnieje to jeszcze lajcik, reszta była gorsza Laughing

. W każdym razie - prościej mi było wykazywać (na podstawie PotC! Laughing

), że Jack Sparrow nigdy nie istniał, niż wyjaśniać dlaczego nie dźgał tego serca od razu, tylko bawił się z Jonesem. Samą chęcią zabicia Lizzie (znaczy się - żeby Jones ją dźgnął - nie konkretnie sam Jack) ciężko to było wytłumaczyć - no ale w końcu jakoś sobie poradziłam Very Happy

. Także wszystkie tamte wersje to już historie niebyłe - nie należy tego roztrzepywać Laughing

. Zresztą nikt z tego forum, oprócz Anajulii, o nich nie wiedział - stąd pewnie to zdziwienie:

StraszliwaCzkawkaIII

Ogólnie muszę przyznać, że wasze wypowiedzi zwaliły mnie z nóg, kompletnie zachwyciły. Zwłaszcza ta trzyczęściowa, rozpoczynająca temat. To jest właśnie to, co chcę czytać o piratach. Zawsze marzyła mi się książka w temacie POTC, taka „niedisney’owa” – z obrazkami, a prawdziwa piracka księga. Może kiedyś ją spiszesz Anajulio? Życzę powodzenia. Ale są szczegóły, o które się przyczepię. Zacznę żartobliwie:

Aletheia

Ja, ja odpowiem! Very Happy

. Co prawda sama apelowałam o czekanie na Anajulię, ale trochę się to już rozeszło po kościach, szkoda blokować temat. Może powinnyśmy tu wkleić kawałki epistoł, Ana?

Eddie

Ja tu tylko na moment - pogadać o piosence Very Happy

.

Użyty tutaj czasownik "love", zasadniczo, informuje nas jedynie o natężeniu, czy sile uczucia jakie Jack żywi do piosenki - słówko mocne, a więc podoba mu się ona bardzo Very Happy

. Nie da się natomiast na podstawie tej wypowiedzi określić od jak dawna to jego zauroczenie trwa, ani też czy zakochał się nagle czy też może owa miłość rozwijała się powoli. Zupełnie tak jak po polsku - jak ktoś powie "kocham / uwielbiam to" - to wiemy tylko tyle, że podmiot (w sensie - osoba, która to mówi) szaleje mocno na punkcie czegoś lub kogoś - no ale kwestia czy jest już tak od 10 lat, czy też od przed chwilą pozostaje otwarta. Tak samo jest z "like" - określa intensywność uczuć (oczywiście słabsze niż "love") - ale nie mówi nam nic na temat czasu (w sensie "od kiedy"). Tych dodatkowych informacji musimy doszukiwać się w całym kontekście "dookoła".

I teraz tak - oczywiście Jack dopiero co nauczył się tej piosenki - ze scenami wyciętymi nie ma co dyskutować - tam jest to wyłożone kawa na ławę. Ale nawet abstrahując od tego - jest właśnie ta kwestia, o której wspomniała Aletheia - "When I get the Pearl back, I'm gonna teach it to the whole crew! And we'll sing it all the time!". I tutaj właśnie wychodzi, że Jack jara się tym kawałkiem od przed chwilą, bo gdyby była to rzecz znana mu od dawna, to zapewne nie byłoby tego poczucia misji, że oto będzie ją teraz (piosenkę) popularyzował wśród piractwa. Tylko jakaś inna reakcja, typu - "moja ukochana piosenka, jeeee... fajnie, że też ją znasz - zaśpiewajmy jeszcze raz" Laughing

.

Aletheia