Jaki film widziałeś ostatnio?

Anajulia

A więc nie tylko ja zostałam porażona historią Chrisa aka Alexandra...

Czas na rozliczenie z ostatnich dni. Zacznę od "Wrestlera", bo choć to dla mnie pozycja sprzed kilku tygodni, i tak muszę nadrobić (mam ambicję cofnąć się chociaż do początku roku Very Happy

), a skoro już mowa o "Wrestlerze"... Pamiętasz, Savvy, jakie miałyśmy miny po "At World's End" i kto nam rozświetlił, co przeoczyłyśmy? Very Happy

"Wrestlera" też oglądaliśmy wspólnie i już w trakcie zauważyłam w oczach ten błysk... i pojęłam, jak oglądać ten film. To nie dla nas historia. Dla nas zaledwie godna uznania. Ale to musi być wstrząsający obraz dla ludzi, co lata świetności mają już za sobą i nagle budzą się ze świadomością, ile ich ominęło... i w końcu konstatują, że jedyne, co im zostało do zrobienia, to robić dobrze dalej to, co robili do tej pory... bo to jedyne, co robić potrafią... bardzo gorzki film nie na nasze głowy. Z bardzo dobrą rolą Rourke, który - warto zauważyć - powraca na ekrany w wielkim stylu, zupełnie jak jego bohater powraca na ring. A przy okazji - interesujące, jaką farsą są te amerykańskie zapasy... Reasumując - film nie wbił mnie w fotel, ale została mi w zakamarkach świadomości taka myśl: "zobaczyć za dwadzieścia lat"...

"Azyl" ("Panic Room"). Zauroczona "Ciekawym przypadkiem Benjamina Buttona" (o tym wkrótce) - jakże innym od równie dobrego "Siedem" czy "Podziemnego kręgu" - sięgnęłam po ten mniej znany obraz Finchera. I nie bez zainteresowania posiedziałam półtorej godziny przed ekranem, a potem wstałam i zapomniałam. Na Jodie Foster zawsze miło popatrzeć, ale tym razem bez dreszczyku, choć film był thrillerem, jak mniemam. O kobiecie, która ukryła się przed włamywaczami (wraz z córką, koniecznie chorą na cukrzycę) w tytułowym azylu (pokoju - bunkrze, wybudowanym przez poprzedniego właściciela świeżo nabytej posesji). Sęk w tym, że to czego szukali złodzieje, znajdowało się w środku. I tylko emocji zabrakło, a może to mnie się nastrój nie udzielił, bo oczekiwałam czegoś na miarę "Siedem". No cóż, nawet najlepszym reżyserom zdarzają się wpadki.

"Księżna". Ciągle nie wiem, czy Keira Knightley jest dobrą czy marną aktorką, bo we wszystkich filmach gra tak samo. Sęk w tym, że to zawsze, w niepojęty sposób, pasuje do roli. Dlatego bardzo przyjemnie patrzyło mi się na Georgianę, zwłaszcza, że takie pyszne miała na sobie kreacje i nosiła je z wdziękiem. Świetnie wypadł Ralph Fiennes, choć i on - zdaje się - nie może się uwolnić od ról małomównych, gburowatych Anglików. Tym razem jednak pobrzmiała w tym interesująca nuta ironii. Potencjał historii też nie mały, bo przecież mowa o dyskryminacji kobiet, o zakulisowych rozgrywkach wyższych sfer i w ogóle, mrau, film kostiumowy. A jednak jakieś to wszystko razem blade i mało przekonujące. Zabrakło autentycznych emocji, pogłębienia problemów. Wszystko jakoś tak szybko, byle odfajkować kolejne epizody ukazujące żywot nieszczęsnej Georgiany. Szkoda.

"Czułe słówka". Staram się co jakiś czas sięgać po klasykę (przydałoby się, ale nie nadążam z oglądaniem nowości Neutral

) i muszę przyznać, że nie często z taką przyjemnością.Wielkie dzieła swoich epok jednak się starzeją. To co było kiedyś prekursorskie czy szokujące, dziś zwykle trąci myszką. Ale nie "Czułe słówka". Jakaż to prosta, zwykła historia (czy raczej - wiele historii w jednej), a jaka pełna drobnych perełek, spraw uniwersalnych bez względu na okoliczności. Nawet nie potrafię powiedzieć, o czym jest ten film, ale taki... ludzki. Do tego w świetnej obsadzie (McLaine, Nicholson...) i z błyskotliwymi dialogami.

"Wątpliwość". Aktorski pojedynek Meryl Streep i Phillipa Seymoura Hoffmana nie może nie być fascynujący. Zwłaszcza gdy ona gra konserwatywną przełożoną prowadzonej przy zakonie szkoły, a on postępowego księdza podejrzewanego o pedofilię. I dla nich warto "Wątpliwość" zobaczyć. Reszta dość miałka, moim zdaniem, choć pewnie bluźnię, bo Akademia pokochała ten film.

"Tylko dla twoich oczu" czyli kolejny Bond z Moorem. Mam deja vu. Świat kochał Bonda dlatego zapewne, że na odcinek czekało się ze dwa lata. Ja po tygodniu mam przesyt oglądając po raz kolejny to samo, tyle że w coraz bardziej wydumanym wydaniu. Czekam na powiew świeżości z udziałem Brosnana. Może ja po prostu nie lubię serii z Moorem?

To może jeszcze jakiś rzut okiem wstecz. Ogromnie miło mi się oglądało nowego Woodego Allena, czyli "Vicky Christina Barcelona", ze słynnym - i przereklamowanym Very Happy

- pocałunkiem Scarlett Johansson i Penelope Cruz. Nie wiem jak Allen to robi - takie te jego filmy letnie, bez silenia się na przesłanie, trochę śmieszne, trochę wzruszające, ale bez wstrząsów. A jednak jakoś zostają w człowieku, snują się klimatem, cieszą jak ciastko z kremem. Tym razem zresztą jest pyszne wyjątkowo, bo Allen posłał w świat malowniczą pocztówkę z Barcelony. Ach! Jaka ona ładna! I Bardem jaki ładny Very Happy

Mam słabość, no! Very Happy

A skoro już jestem przy ładnych filmach - zadziwiający "Slumdog Millionaire"! Chyba już każdy o tym filmie słyszał, a jak nie słyszał, to usłyszy 22-go, bo będzie o nim jeszcze głośniej. Dla tych, co nie słyszeli - to oparta na faktach historia chłopaka z indyjskich slumsów, który wygrał główną nagrodę w ichniej edycji "Milionerów". Nim jednak usłyszał ostatnie pytanie, został aresztowany, torturowany i przesłuchany przez policję, bo nikomu nie mieściło się w głowie, że może znać odpowiedzi na wszystkie pytania. Tymczasem - co za cudowny, iście bollywoodzki zbieg okoliczności Very Happy

- odpowiedzi przyniosło mu samo życie, którego historię poznajemy wraz z kolejnymi pytaniami. I choć dużo tu umowności, baśniowości, przerysowań, to jednak śledzi się tę historię z zapartym tchem, trochę się śmiejąc, trochę pociągając nosem. Świetnie poprowadzona narracja. A ileż tam kolorów! Ciekawe, na ile to wiarygodny portret Indii. Tak czy owak - ogromne brawa dla twórców. Zwłaszcza za pytanie za 20 milionów rupii Smile

Anajulia

Właśnie skończyłam oglądać "Lektora" (The Reader) i jakoś się nie mogę otrząsnąć. Kolejna z głównych oscarowych nominacji i choć daleka jestem od entuzjazmu Akademii (że też wśród nominowanych filmów nigdy nie ma najciekawszych pozycji minionego roku...), to uważam, że takich obrazów rozbijających stereotypy powinno powstawać więcej. W kinie, w literaturze, w życiu... zwykło się dzielić ludzi na "dobrych" i "złych", "naszych" i "nie naszych". Kiedy już następuje odwrócenie tego porządku, to postać stereotypowo negatywna zyskuje pełną aprobatę widza (kto choć raz nie kibicował płatnemu zabójcy czy gangsterowi, który z bronią w ręku napada na bank?). A ja lubię gdy w kinie jest szaro jak w życiu, gdy postaci są tak niejednoznaczne, że po seansie rozglądamy się wokół i świat nie zdaje się już tak prosty i uporządkowany jak dwie godziny temu. Lubimy podążać wydeptanymi ścieżkami, odwoływać się do wypróbowanych sposobów myślenia, kryteriów wyboru, ocen rzeczywistości. To bardzo wygodne i pozwala oszczędzać sporo energii. A ja się wolę czasem zmęczyć, ale nie mijać z prawdą. Jeśli ktoś sądzi, że SS-man wypełniający sumiennie swoje obowiązki (bez presji czy lęku o własne życie) musi być bezdusznym typem, sadystą bez sumienia - niech obejrzy "Lektora".

Przy Oscarach pozostając, kolejnym "politycznie poprawnym" wyborem Akademii jest "Obywatel Milk". To bardzo dobry film z rewelacyjną rolą Penna. Jemu bym dała co najmniej nominację, a może nawet Oscara (nie widziałam jeszcze Frost/Nixon). Zawahałabym się nad scenariuszem, ale - co już powiedziałam wyżej na temat "Lektora" - bez wątpienia powinno się kręcić takie filmy. Tu wprawdzie mamy dość czarno-biało, ale zważywszy na siłę stereotypów i uprzedzeń (zwłaszcza w naszym pięknym, nadwiślańskim kraju

) dotyczących gejów, nie zaszkodzi każda próba zamanifestowania, że to zwykli, "pełnowartościowi" ludzie, że jednym z nich może być nasz sąsiad, lekarz, kuzyn czy ulubiony pisarz. Ale w tym celu należałoby chyba stworzyć kategorię "Film na ważki temat". "Milk" to bardzo dobry film, ale czy najlepszy w minionym roku?... Tak czy owak - trzeba zobaczyć choćby dla Penna. No i to kawałek współczesnej historii, który warto poznać. Szkoda tylko, że w tej paradokumentalnej formie narracji uciekło nieco z psychologii postaci. Taka rola! Penn mógłby zagrać jej znacznie... więcej. Pokazać dylematy, rozterki, pogłębić wątki osobiste skonfrontowane z polityczną działalnością pierwszego gejowskiego radnego w Kalifornii. Bo przecież to właśnie jego postać jest w całym filmie najciekawsza...

"Zdrada" (The Devil’s Own). Zapomniałam o tej pozycji w ostatnim "rozliczeniu". Niezbyt udany film z Pittem i Fordem. Pitt jest żołnierzem IRA ukrywającym się w Stanach, gdzie organizuje broń dla Organizacji. Ford to uczciwy glina, który – nieświadomy prawdziwej tożsamości Irlandczyka – wynajmuje mu pokój. Rozwój akcji można przewidzieć już na początku – oczywiście, po różnych perypetiach, Ford będzie musiał ścigać Pitta, którego zdążyła polubić cała jego rodzina, a rzecz zakończy się dramatycznie, w iście hollywoodzkim stylu. Można obejrzeć. Warto posłuchać. Świetna ścieżka dźwiękowa Jamesa Hornera, nie pierwszy raz na irlandzką nutę, ale chyba najwięcej tu celtyckich brzmień spośród wszystkich jego kompozycji. Nawet Dolores O'Riordan zaśpiewała Smile

"Tłumaczka" Widziałam z miesiąc temu i rozczarowałam się. Spodziewałam się naprawdę solidnego thrillera, a rozmył się jakoś w rozmowach o ideach, i kozetkowej atmosferze dialogów pary głównych bohaterów. Może to kwestia nastawienia właśnie, ale nie przekonała mnie ta historia – tłumaczki ONZ, która niechcący (i tu w streszczeniach pojawia się znak zapytania) słyszy fragment rozmowy w znanym sobie języku. Z urywku wynika, że ma się dokonać zamach. Tymczasem kobieta zaczyna się bać o własne życie, bo spiskowcy najprawdopodobniej ją spostrzegli. Ogląda się w sumie nieźle. Lubię bardzo Seana Penna. Nicole Kidman po raz pierwszy objawiła mi się w roli innej niż przesłodzonej blondynki. Temat – na ważką refleksję społeczno–polityczną. Ale czegoś zabrakło. Zwłaszcza porządnego finału, bo zaserwowano dość naiwny, mało wiarygodny.

"Moje życie beze mnie" 23-letnia Anne żyje w przyczepie na podwórku sfrustrowanej matki. Pracuje jako sprzątaczka. Ma dwie urocze córeczki i kochanego męża. Pewnego dnia dowiaduje się, że ma też nieoperacyjnego raka i zostało jej około miesiąca życia... Co za film! Polacy nakręciliby ponury dramat o powolnym umieraniu, pełen dramatycznych kadrów i egzystencjalnych pytań. Amerykanie - historię o skokach na bungee z optymistycznym przesłaniem. Hiszpańska reżyserka Isabele Coixet zrobiła kameralny film obyczajowy, z niespieszną narracją, bez wstrząsających scen targających morale widza. Anne postanowiła nie mówić nikomu o chorobie i korzystając z czasu, który jej pozostał, zrobić kilka rzeczy (całkiem zwyczajnych), które odkładała na potem i zadbać o przyszłe szczęście swoich bliskich. I tak, Anne udaje się do manikiurzystki, na randkę z nieznajomym, odwiedza ojca w więzieniu, nagrywa córkom na taśmy życzenia urodzinowe, by mogły odsłuchać ich co rok, do osiągnięcia pełnoletności. Pozostaje refleksja, czy trzeba aż młodo umierać, by zmieniać świat na lepsze. Może wystarczy zrobić listę rzeczy, które chciałoby się zmienić?...

...ale jak można było przetłumaczyć "In Bruges" ("W Brugii", czyli mieście w Belgii) jako "Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj", to ja nie wiem Laughing

. Straszną krzywdę zrobili polscy dystrybutorzy tej rewelacyjnej czarnej komedii (a może komediodramatowi?), bo polski tytuł kojarzy się z głupawym filmem gangsterskim. Tymczasem gangsterzy trafiają do tytułowej Brugii, gdzie ich udziałem staje się ciąg zdarzeń wyjętych wprost z narkotycznego widu. Tłuściochy wspinające się na wieżę ratusza, co kończy się spodziewanym zawałem, niepalący Kanadyjczyk, któremu należy dać w zęby "za Lennona", karły (przepraszam, krasnale Very Happy

) ogłaszające wojnę białych z czarnymi, rosyjski dealer broni ekscytujący się słowem "zaułek"... nawet nie wiem, o czym jest ten film, ale coś niesamowitego Very Happy

Do tego Colin Farrell w życiowej chyba roli, Brendan Gleeson w doskonałej formie i Ralph Fiennes... co to ja mówiłam? że zafiksował się na rolach małomównych, gburowatych anglików? Eee Very Happy

Tym razem jest gangsterem-furiatem z zasadami, dacie wiarę? Very Happy

Dodam jeszcze, że po seansie człowiek rozkłada mapę i zaczyna planować podróż do Brugii...

"Ciekawy przypadek Benjamina Buttona" - temu poświęciłam dłuższą recenzję, którą udało mi się opublikować w nowo powstałym portalu [link widoczny dla zalogowanych].

c.d.n.

Aletheia

I Ty będziesz truła o roku przerwy...! Very Happy

A minirecenzyjki to co? Very Happy

Ta o "Moim życiu beze mnie" choćby, spokojnie zasługuje na samodzielną publikację.

Anajulia

Dziękuję

. Kurczę, przeczytałam to co popisałam wyżej bez zastanowienia i stwierdzam, że chyba rzeczywiście mi idzie lepiej jak nie myślę Very Happy

. Żebym umiała tak wyłączać myślenie gdy stawiam przed sobą jakieś zadanie...

Ja też stanowczo wybieram "Przekręt"! Moja ulubiona rola Pitta Very Happy

.

Tak, "wpadka" to złe słowo jak chodzi o "Azyl". Masz rację - to po prostu słabszy moment, który dla innego twórcy byłby tym wymarzonym. I zgodzę się również z opinią o "Zodiaku". Nauczyłam się chodzić wokół tego filmu na palcach bo "wielkim jest" Very Happy

. Ale w kinie zaczęłam przysypiać gdzieś w połowie. Przegadany. "Azyl" oglądało mi się zdecydowanie lepiej. Nawet jak nie jest "wielki" Wink

.

Savvy

Scarlett

Oglądnęłam sobie wczoraj dwa filmy, z nudów, mało ambitne, ale zawsze:

Pierwszy to Moje wielkie greckie wesele typowa komedia romantyczna, trochę banalna, ale zabawna Very Happy

Lubię grecką muzykę i generalnie klimaty to mi się podobało Very Happy

Drugi to Plotka film, który pokazuje co jedna zwykła plotka puszczona przez trójkę studentów może zrobić z człowiekiem, gdy znajdzie się na ustach całej uczelni. Ciekawy i generalnie pouczający Wink

Edit:

Właśnie, zapomniałam jeszcze o najważniejszym!!

True Blood - serial o wampirach. Japońscy naukowcy wynaleźli True Blood - sztuczną krew - dzięki czemu wampiry mogły się ujawnić. W miasteczku Ben Temps zdania są podzielone na ten temat. Serial jest przyznam szczerze momentami perwersyjny, ale tutaj całość się liczy Very Happy

bardzo mi się spodobał! Ogólna fabuła na prawdę ciekawa!
No ja już oczywiście całą I serię sobie ściągnęłam Very Happy

i z utęsknieniem czekam na II!! [/b]

Edit II:

Co chwila edytuję jak tylko przypomina mi się nowy film, który niedawno oglądnęłam Very Happy

Underworld patrzyłam, żeby zobaczyć czy już o nim nie wspominałam, ale nie natknęłam się na to Very Happy

No, ale temu filmowi bliżej do bajki niż do czegokolwiek innego, ale też o wampirkach, więc oglądnęłam choćby przez wzgląd na tematykę Twisted Evil

Fabułę ma nieco zamotaną, bez kształtną... ale da się oglądnąć Very Happy

Gochna

O! O! Też oglądałam "Moje wielkie greckie wesele". Very Happy

I rzeczywiście przyznam, że film lekki i przyjemny. Niektóre momenty dość śmieszne Wink

Anajulia

Scarlett

Dzisiaj byłam w kinie na Idealny facet dla mojej dziewczyny. Przyznam, że może nie jest tak genialny jak Lejdis czy Testosteron, ale równie głupi i równie śmieszny Laughing

uśmiałam się do łez, jak zwykle na takich durnych filmach Twisted Evil

Po za tym świetna muzyka, cały czas mam w głowie oratorium Kostka "O jakże piękna jesteś", chodzę tylko i to śpiewam, a rodzina chce mnie z domu wyrzuć Laughing

W każdym razie, jeśli ktoś ma doła to powinien natychmiast iść do kina na ten film! No i przede wszystkim : Marcin Dorociński

Po prawdzie momentami jest trochę odpychający, więc jeśli się na niego idzie, trzeba być bardzo tolerancyjnym Very Happy

W każdym razie polecam Very Happy

Aletheia · Wysłany: Pon 23:31, 02 Mar 2009 Temat postu:

Anajulia · Wysłany: Wto 1:10, 03 Mar 2009 Temat postu:

Ach! Zachęciłam kogoś do obejrzenia filmu Hurra

W sumie - nie nowość, bo notorycznie roznoszę jakieś zarazy Very Happy

, ale przecież nie w recenzjach, którym usiłuje nadać znamiona profesjonalizmu... No to może wreszcie zbliżam się do złotego środka pomiędzy emocją a wiedzą w przekazie słownym Very Happy

Dobra wiadomość Smile

.

Aletheia · Wysłany: Wto 23:56, 03 Mar 2009 Temat postu:

Anajulia · Wysłany: Czw 16:58, 19 Mar 2009 Temat postu:

Kaileena_Farah

Who watches the Watchmen?

Zegar Zagłady wskazuje 23:56.
Od północy dzielą nas cztery minuty. Brud, zamieszki, nieustająca ulewa. Ciężki oddech miasta, w którym żyjemy. Z pozoru nic się nie zmieniło. Jesteśmy bezpieczni.
To iluzja. Misterna intryga zbliża się do zaskakującego rozwiązania…

Taką właśnie Amerykę zastajemy w najnowszym dziele Zacka Snydera, reżysera filmowej adaptacji „300” i remake’u „Świtu żywych trupów” George’a Romero. Amerykę alternatywną, lecz niepokojąco aktualną. Jest rok 1985 i świat stoi na krawędzi nuklearnego holocaustu. Związek Radziecki gromadzi rekordowe ilości broni, wojna to tylko kwestia czasu. Prezydent Nixon wie jednak, że dysponuje argumentem, którego ZSRR nie może zignorować. Wie, że póki trzyma w garści najważniejszego Strażnika, świat może spać spokojnie. Czy, aby na pewno?...
„Watchmen” – najsłynniejszy i najwyżej oceniany komiks w historii? Arcydzieło? Według „Times” jedna ze stu, najważniejszych książek napisanych po 1923 roku (tym samym jedyna nowela graficzna, która znalazła się na liście). Scenarzysta, Alan Moore, dokonał bezsprzecznie rzeczy niezwykłej – pod płaszczami ubóstwianych przez amerykańską kulturę herosów, ukrył przytłaczającą ilość emocji i gorzkiej prawdy. Sprawił, że bohaterowie w lateksowych trykotach, zyskali ludzką twarz. Stali się wręcz karykaturami, odbijającymi lęki i słabości społeczeństwa, w którym przyszło im żyć. Mroczny i ciężki charakter historii planowano przenieść na srebrny ekran już w latach osiemdziesiątych. Udało się dopiero teraz.
„Watchmen” to ekranizacja odważna, stawiająca pomnik dla komiksowego pierwowzoru. Nie boję się stwierdzenia, że jest to jedna z nielicznych „adaptacji doskonałych”, gdyż w filmie można doszukać się najdrobniejszych smaczków, znanych fanom z „wersji papierowej”. Można też zgrzytać zębami. Bo jaki jest sens wiernego odwzorowania oryginału? Bez żadnej osobistej refleksji, bez zmian. Słysząc tego typu zarzuty, uśmiecham się i mówię: „Spróbujcie dorysować wąsy Mona Lisie”. Jasne, Duchampowi się udało, ale taka sztuczka przejdzie tylko raz. Schowajmy, więc na chwilę do kieszeni ludzką potrzebę udoskonalania i cieszmy się czymś, co i bez dopalaczy, powala na kolana.
Cofnijmy się o parę akapitów. Sowieci vs. Amerykanie. O co tu właściwie chodzi?! Nie byłabym sobą, gdybym nie krzyknęła: „O Amerykę! O Amerykę! O jej historię i mentalność!”. Dokładnie. Samozwańczy Strażnicy, ekipa społecznie nieprzystosowanych dziwadeł, odchodzi na przymusową emeryturę wraz z wejściem w życie ustawy zakazującej im działań. Wydaję się, że to koniec „złotych czasów”. I tu rodzą się problemy, trzeba zacząć wszystko od nowa. Ci, którzy nie pogodzili się z nowym systemem, ze ścigających, przeistaczają się w ściganych. Innych nękają widma przeszłości, depresja, postępująca alienacja czy… impotencja. A to tylko wierzchołek góry lodowej. Sami przyznajcie – coś dziwni ci „superbohaterowie”… Budowane przez kilka lat pozory normalności, zostają zburzone wraz ze śmiercią jednego z nich. Dla ścisłości dodam, że do naturalnej jej daleko. Od tego momentu, fabuła obrazu, prowadzi nas pokrętną ścieżką do mocnego i wieloznacznego finału. W międzyczasie obserwujemy, jak losy postaci przenikają się, tworząc spójną, wyjątkowo brutalną i pełną inteligentnych spostrzeżeń opowieść. Po raz pierwszy mamy okazję zobaczyć, kto tak naprawdę (i dlaczego) ukrywa swoją twarz pod wymyślną maską. A jest to odkrycie, co najmniej szokujące.
„Watchmen” Zacka Snydera, zabiera widza w świat krwawy i odhumanizowany, którym rządzi fałszywe prawo i nieobliczalni ludzie. Bohaterowie są tu oprawcami, psychopatami lub nieudacznikami, którzy potrzebują kostiumu, by poczuć się kimś. Klimat natychmiast zniewala widza. Zaryzykuję stwierdzenie, że od strony wizualnej, film utrzymany jest w konwencji noir. Mimo obecności kolorów, niekiedy wręcz kiczowatych kolorów (twardo trzymam się zdania, iż jest to efekt zamierzony), mroczny i mocny klimat, wprost wyłazi z ekranu. Strona techniczna… komentarz jest tu zbędny. Film przekroczył budżet 120 mln dolarów, efekty specjalne stoją na najwyższym poziomie. Ach, i zbrodnią byłoby nie wspomnieć o muzyce! Zostałam wprost zmiażdżona, przytłoczona, zniszczona, przez soundtrack, który zaserwowali nam twórcy. Hendrix, Dylan, Cohen, Simon and Garfunkel, Cole, Joplin (i nie tylko!) - idealnie wpasowują się w atmosferę scen, ich piosenki są integralną częścią całości. A wszystko w oryginalnych wykonaniach (!). Być może to wcale nie efekty pochłonęły tu grube miliony… No i czołówka. Czołówka, mili państwo. Best opening ever! I więcej dodawać nie trzeba.

Historia balansuje na cienkiej granicy pesymistycznego kina z ambicjami i kiczowatej, pełnej mniej lub bardziej subtelnych odniesień do pop kultury papki, przyprawionej „sosem z człowieka” (niewinny cytat) i odgłosem łamanych kości. W tym przypadku jedno i drugie określenie jest komplementem! Wykład z kilkudziesięciu lat historii największego z mocarstw w wersji alternate. Jest, więc ironicznie i z sensem. Jest inteligentnie i zaskakująco. Jest brutalnie i nad wyraz szczerze. Fani Aronofsky’ego (pierwsze skojarzenia – „Źródło”, zresztą tego właśnie pana zastąpił Snyder w roli reżysera), czy kultowych „Gwiezdnych Wrót” nie będą zawiedzeni. Dziwne połączenie, prawda? Dobrze oddające ducha filmu, odpowiem. Jego skrajności, jego sarkazm… I, chyba, trzeba to w końcu z siebie wyrzucić – jego geniusz. Rezerwuję już miejsce na półce i z trudem powstrzymuję się przed trzecią wizytą w kinie. Czapki z głów, moi drodzy, mamy do czynienia z dziełem wybitnym.

(Być może) kontrowersyjne 10/10. Arcydzieło sprawdza się w każdym medium.

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=E4blSrZvPhU
Niesamowity, dodam. Ale - i to "ale", warto podkreślić - absolutnie nieszczery wobec przypadkowego widza. Co mam na myśli? Dystrybutor popełnił zasadniczy błąd przy promocji filmu. To nie jest jatka, to nie obraz nastawiony na efektowne wybuchy i nieustającą akcję. Być może stąd atak na film. Masy spodziewały się płytkiej rozrywki w stylu "Fantastycznej czwórki" (co mogły sugerować dość nieciekawe plakaty), a dostały opowieść, która treścią i formą, zwyczajnie przerosła przeciętnego odbiorcę. I tyle.

Kaileena

Mrs.Sparrow

Nareszcie film na który czekałam (i mój wielki powrót z teatru do kina Very Happy

) Mimo że od dawna między mną, a moimi znajomymi trwał spór o to czy filmowy "Kod Da Vinci" to chłam czy nie (broniłam tej drugiej opcji), po obejrzeniu "Aniołów i Demonów" zaczynam dostrzegać o co im chodziło... Very Happy

Z początku zaskoczona byłam trochę samym pomysłem twórców, a mianowicie - przekształceniem prequela na sequel, ale oczywiście i tak nie mogłam sobie odpuścić przyjemności wybrania się nań do kina Very Happy

Na początek - co się tyczy różnicy między"Kodem Da Vinci", a A&D, zaznaczę, że jeżeli chodzi o adaptację książki, w drugim przypadku bardziej się postarano. Uściślając - w filmie było więcej szczegółów, choć - co akurat podobało mi się mniej - wgłębiając się w szczegóły pominięto wiele ważnych (a w niektórych przypadkach, prawie wszystkie) elementy życia bohaterów.

Jeśli natomiast chodzi o ogólny wygląd filmu, przyznaję, że i tu A&D wypadają lepiej. Dzieje się w nich znacznie więcej, dzięki czemu film się nie dłuży, lecz ma się wręcz wrażenie wciągnięcia do niego i aż chce się co chwile sprawdzać czas na zegarku - i to nie ze znudzenia, a z nerwów, czy by na pewno Langdon zdąży Very Happy

Niesamowite efekty specjalne, jak choćby wybuch antymaterii i niezaprzeczalnie najlepsza scena całego filmu - ginący w ogniu kardynał, zawieszony na grubych łańcuchach przyczepionych do filarów po bokach ułożonych w stos, płonących kościelnych ławek - to bardzo mocne punkty obrazu, które w tej wersji znacznie przebiły pierwszą część.

Po filmie jednak, mimo ogólnego zachwytu spowodowanego ekranizacją jednej z ulubionych książek, pozostał mi ogromny niedosyt. Przede wszystkim - co z historią kamerlinga Ventreski? Miałam wrażenie, że skupiono się jedynie na tych faktach z którymi bezpośrednio związany był Langdon i główna akcja filmu, omijając przy tym wszystkie smaczki i największy sekret papieskiego pomocnika. Kolejny problem - znaki Iluminatów. Pomimo tego, że książkę czytałam dawno, to o ile mnie pamięć nie myli - było ich pięć. W filmie pokazano natomiast jedynie cztery. Dzięki tym dwóm faktom miałam wrażenie, że widziałam jedynie 3/4 obrazu z odciętą (najciekawszą) końcówką w której to widzimy zarówno piąty ambigram jak i odkrywamy sekret kamerlinga. Sprawa kolejna - czarny charakter. Jako, ze uwielbiam te postacie u Browna, zwracam na nie szczególną uwagę. Owszem, przyznaję, że w "Aniołach i Demonach" postać Asasyna nie jest tak rozbudowana jak Sylasa w "Kodzie Da Vinci" jednak niezaprzeczalnie w książce postać ta istnieje i zajmuje dość ważne stanowisko. W filmie natomiast ograniczona została do minimum. Największym błędem filmu były jednak nieścisłości. Jako że w kinie byłam z przyjaciółką, która A&D nie czytała, po seansie, podczas rozmowy o filmie, zdałam sobie sprawę, że był on właściwie przeznaczony jest dla osób które książkę jednak czytały. Mnóstwo rzeczy zostaje niedopowiedzianych lub przedstawionych w taki sposób, że jedynie poprzez znajomość książkowych szczegółów jest się w stanie dokładnie zrozumieć fabułę.
Mimo tych wszystkich wad przyznaję jednak, że film mi się podobał. Z powieści Browna zrobiony został niezły, trzymający w napięciu thriller, który do ostatniej sceny ogląda się w skupieniu i choć w niektórych momentach zdaje się już znać rozwiązanie całej zagadki, wciąż jest się zaskakiwanym.

Jeśli natomiast chodzi o obsadę... Toma Hanksa uwielbiam więc nie powinnam mieć żadnych przeciwwskazań, jednak... no właśnie - za nic w świecie, zarówno w tej części, jak i poprzedniej, nie pasuje mi do roli Langdona. Kiedy patrzę jak wraz z innymi bohaterami biegnie do kolejnego z punktów Ścieżki Oświecenia na myśl prędzej przychodzi mi "run Forrest, run!" niż cokolwiek związanego z Iluminatami Very Happy

Niezaprzeczalnie Hanks jest aktorem świetnym, jednak jakoś do Roberta nie pasującym. Broni się jednak tym, że jak w każdą inną rolę, i w tę wcielił się z niesamowitą klasą i zaangażowaniem, dzięki czemu bardziej się do niego przekonałam. Podobała mi się natomiast często krytykowana postać kamerlinga. Choć z początku zaskoczona byłam wyborem do niej Ewana McGregora (nic nie poradzę na to, że Christian z "Moulin Rouge" w sutannie jakoś przekraczał granice mojej wyobraźni Very Happy

), po kilku minutach filmu nie miałam już żadnych zastrzeżeń Smile

Wcielając się w Ventrescę zachował zarówno niesamowitą siłę, jak i niewinność, a wszystko to powleczone było jeszcze płaszczem niepewności i podejrzliwości. Równie dobra rola przypadła w udziale Nikolajowi Lie Kaasie, grającego Asasyna. Świetnie nakreślony, sprytny i przebiegły morderca, jednak niesprawiedliwie ograniczony przez producentów. Zaskoczeniem dla mnie był Stellan Skarsgård, którego za nic nie mogłam sobie w A&D wyobrazić. Jak się jednak przekonałam, dobry aktor (do których pana Skarsgårda zaliczam) jest w stanie wcielić się w każdą postać, niezależnie czy ma na twarzy rozgwiazdę, czy też nie Very Happy

Miłą niespodzianką było natomiast pojawienie się Thure'a Lindhardta, który wystąpić miał już w pierwszej części (jako Sylas). Nic jednak nie przebije zaskoczenia jakim było pojawienie się w "Aniołach i Demonach" ekipy TVNu...

Krótko podsumowując: jedną z zalet filmu było to, że nazwany został obrazem opartym o treść książki, a nie jej dokładną ekranizacją. Mimo kilku wymienionych przeze mnie zastrzeżeń jestem przekonana, ze film ten i tak zobaczę jeszcze niejeden raz... Wink

Aletheia

Fanki, ani nawet szczególnie zorientowanej w temacie nie zamierzam udawać Zawstydzony

, ale przeczytałam z zainteresowaniem i mam jedno pytanie...

Mrs.Sparrow

Nie, nie grozi spojlerem Wink

Kiedy w Watykanie trwa wybór papieża, na Placu św. Piotra gromadzą się tłumy wyczekujące na biały dym z komina. W filmie jest pokazany m.in włoski dziennikarz mówiący do kamery o tym, że wierni wciąż czekają. Później jest przeskok na hiszpańską reporterkę, która również zdaje relację z Placu. Następnie kolejny przeskok i BUM! reporter TVNu zdaje PO POLSKU relację z Watykanu Mr. Green

Ale w kinie była uciecha, że nawet w takim przeboju jak "Anioły i Demony" ludzie mówią po polsku!

Camille

Och, ostatnio to "Keith" i teraz oglądam w kółko i za każdym razem zbiera mi się na płacz albo płaczę.
Gra tam Jesse McCartney i niemalże odpuściłam sobie ten film wczoraj właśnie z tego powodu, mylnie zakładając, że to będzie jakiś tkliwy gniot. Kojarzył mi się zawsze jako bożyszcze nastolatek sikających w gacie na jego widok.
No i dobrze, że nie mając nic do roboty, usiadłam przed TV i obejrzałam. Trzeba było widzieć moją minę, jak zobaczyłam jak on potrafi grać. Mimika rozwala. Był absolutnie genialny i do twarzy mu w ciemnych, a nie blond włosach, ale to tak swoją drogą, bo strasznie mi przypominał pewną osobę.

[OD TEGO MOMENTU SPOJLERY - jak ktoś chce oglądać to raczej nie radzę czytać, tekst jest czarny, trzeba sobie zaznaczyć] Sporo osób film porównuje do "Szkoły uczuć". Ja tego filmu nie oglądałam, ale czytałam "Jesienną miłość" Sparksa na podstawie której powstał.
I nie zgadzam się z tą opinią. Przede wszystkim dlatego, że odnoszę wrażenie, że "Keith" był jednak... głębszy, nie wiem czy to dobre określenie, niż historia z tej książki. A może po prostu tyo wszystko było lepiej pokazane - ja wręcz namacalnie czułam rozterkę bohatera, który, mając niewiele życia choć zakochuje się w dziewczynie, to specjalnie ją od siebie odrzuca, by nie cierpiała. W zasadzie historia jest jednak wielowarstwowa - bo wiemy, że bohater początkowo chciał tylko zepsuć idealne życie (popularna, ambitna, z idealnym chłopakiem, blablabla) pewnej dziewczyny, bo on takiego nie miał, chciał żeby ona też pocierpiała, chciał zabawić się jej kosztem; problem w tym, że ona okazała się tak niesamowita, że zapragnął mieć więcej czasu (scena, gdy jej to mówi też genialna, Boże, naprawdę daaaawno nie oglądałam filmu w którym prawie każdą scenę uznałabym za tak świetną i pasującą, nieprzesadzoną).
Scena po seksie, gdzie tytułowy Keith mówi, żeby "po prostu o tym zapomnieć" genialna, różnica mimiki po wyjściu Natalie z auta strasznie... prawdziwa. Taki strasznie autentyczny ból jest w tej minie, choć chwilę wcześniej się do Natalie śmiał. [koniec spojlerowania]
Naprawdę, grą Jesse'ego jestem... zszokowana, bo był w tym wszystkim bardzo autentyczny. A Elisabeth Harnois b. przekonująco zagrała nastolatkę podczas gdy miała 29 lat.
Bez spojlerowania - trudno mi coś napisać - ale historia wg mnie jest po prostu... przemyślana. Jesse zagrał b. autentycznie, miał świetną mimikę, która mówiła chyba duuużo więcej niż słowa.
Może typowy film dla nastolatek, ale coś w nim jest. Liczy się to, jak to jest zagrane, a ja grą byłam zachwycona.

I mogłabym pisać, i pisać... Ale jak próbuję to piszę coraz nieskładniej i zwyczajnie za dużo razy piszę słowo "genialne" Smile

.
Film polecam. Przede wszystkim dlatego, że przez sporą część czasu (chyba nawet przez większość, ale nie patrzyłam, kiedy dokładnie wszystko się wyjaśnia) uznaje się Keith'a za wariata i naprawdę nie wiadomo co mu we łbie siedzi, że się tak zachowuje. Naprawdę - wg mnie nie był jakoś strasznie przewidywalny, ja się tylko domyślałam o co chodzi i nie bylasm tego pewna, bo nie czytałam nic o tym filmie wczesniej.

Mrs.Sparrow

UWAGA! Minimalną czcionką są napisane malutkie spojlery Wink

Udałam się wczoraj do kina na "Brüno" Laughing

Szczerze powiedziawszy, nie wiedziałam czego oczekiwać, ale liczyłam na humor w stylu poprzedniego "Borata". Słyszałam jednak, że Borat przy Brüno to grzeczny chłopiec Very Happy

No i co do tego akurat nie ma wątpliwości. O ile w poprzednim filmie Sacha Baron Cohen balansował na granicy dobrego smaku (nie raz tę granicę przekraczając) o tyle Brüno jest już hen za tą granicą. Trudno się dziwić, że film reklamowany jest pod hasłem "Broń masowego zgorszenia.". (Niemniej jednak z seansu na którym byłam, wyszła tylko jedna osoba! Laughing

). Sacha Baron Cohen nie raz ryzykując życie (m. in. udając się do przywódcy terrorystów i mówiąc, że ich król wygląda jak św. Mikołaj spod mostu...) przeszedł samego siebie. Trudno będzie teraz znaleźć film, który równie mocno (i daleko) stąpa za granicą dobrego smaku. Na "Brüno" szok, zażenowanie i zgorszenie to normalne reakcje.
Po co właściwie film powstał? Trudno jednoznacznie powiedzieć - na pewno jednak po to aby rozbawić, sprowokować, a zarazem zmusić ludzi do zastanowienia się nad sobą (matka która obiecuje "odchudzić" swoje 6 letnie dziecko o 5 kilko, byleby tylko wzięło udział w sesji zdjęciowej. Jeśli jej się to nie uda, decyduje się na operację odsysania tłuszczu dla swej córeczki.).
Równie trudno jest mi powiedzieć, czy ten film polecam. Jest to o tyle ciężkie, o ile dla wielu, rzeczy, które Sacha Baron Cohen wyczynia są czystym idiotyzmem. Niemniej jednak - z ręką na sercu - przyznaję, że ja się na tym filmie bawiłam dobrze, chociaż nie raz byłam w ogromnym szoku z mega dawką zgorszenia i zażenowania, które może wywołać jedynie "Brüno" Very Happy

Aletheia

Poszukiwań co by tu gdzie jeszcze dopisać ciąg dalszy...

Zebrałam się wreszcie w sobie i obejrzałam "Rzekę tajemnic". O rany, musiałam sobie przypomnieć do czego jest to wszystko na pilocie...

Od dawna polowałam na to ze względu na dwa punkty:
1. Dennis Lehane
2. Oscar for the Best Actor 2004 has gone to...???!!!

Co do punktu drugiego nie zostałam obejrzeniem nijak przekonana, ale wiadomo że w tej sprawie już przestałam utrzymywać pozory obiektywizmu. Jestem pewna, że tutaj znajdę zrozumienie. Laughing

Co do punktu pierwszego, pewnie to skutek zbyt długiego oczekiwania, zmęczenie materiału, te rzeczy, ale to już nie było TO wrażenie co książka. Co prawda, to się też wpisuje w mój ogólny wzór pierwszego silniejszego odbioru... Z trzeciej strony, moim najnaj Lehanem niezmiennie pozostaje "Wyspa skazańców" i jak mi się za to Scorsese, jak zapowiada, weźmie i zepsuje śliczniastodziecinnym DiCapriem to pójdę strzelać pod wytwórnią, słowo. Rolling Eyes

Dobra, wracając do tematu - filmowa "Mystic River" ma jedną z podstawowych zalet pierwowzoru - realizm i Lehanową "portretowość" miejsca, czasu... (Mystic River jest na moje oko najbardziej "portretową" z jego książek, oprócz takiej jednej, o której może jeszcze napiszę gdzie indziej i kiedy indziej). Ma też to co u Lehane'a wielbię najbardziej - takie (dość Shyamalanowe) wykręcenie fabuły i zakończenia, że się chce to sprawdzić jeszcze raz od początku (tu z kolei najbardziej widać to właśnie w "Wyspie skazańców"), a do tego nie jest to czysto efekciarskie (jak chyba trochę jednak u Shayamalana...), ale zostawia z myślami, z buntem, z wkurzeniem... i zachwytem. OK, przyznaję Mister Eastwoodowi poprawnie odpracowaną robotę, o ile mogę tak powiedzieć o ekranizacji książki, którą czytałam ładnych parę lat temu... W każdym razie pierwowzoru nie skrzywdził, przynajmniej nie tak, jak się nieraz w ekranizacjach widuje (dajcie mi adres Afflecka, miałabym mu do powiedzenia parę słów jakim ciężkim narzędziem w temacie "Gdzie jesteś Amando?" :krzeslem: ).

Coś jeszcze? Hmm, chyba mi wychodzi post kinowo-książkowy w temacie kinowym Laughing

, więc może dorzucę rzecz, która nasunęła mi się dopiero przy filmie... (SPOILER NIŻEJ!!!!!!!!)

Mężczyźni działają tam według wzoru "trzeba zabić" (wyjątkiem jest może tylko Sean), kobiety według "trzeba żyć". Ciekawe, że wychodząc z tego samego założenia, jedna z tych kobiet porzuca mordercę domniemanego, a druga zostaje (i rozgrzesza) z mordercą rzeczywistym.

Mrs.Sparrow

Kilka dni temu obejrzałam nareszcie "Przekręt". Większość znajomych polecało mi ten film i niesamowicie zachwalało. Po seansie muszę przyznać im rację. Film - w mojej opinii - lekki, łatwy i przyjemny. Świetna rozrywka, nie raz rozbrajająca dużą dawką humoru. Brawurowa rola Brada Pitta (jest to dla mnie jedna z jego najlepszych ról spośród wszystkich, które widziałam.). Sposób w jaki Pitt mówił - bezcenne Laughing

No i przeboski akcent Stephena Grahama. Rolling Eyes

Co ważne film, jak na komedię, nie jest ani za długi, ani za krótki - mieści się w nim wszystko i nie pozostawia niedosytu. Zakręcona lecz nie niezrozumiała fabuła i - przede wszystkim - genialna muzyka. Jeśli ktoś nie widział, polecam Wink

Kolejnym filmem który udało mi się niedawno zobaczyć jest "Ali G Indahouse". W ramach małego wprowadzenia dorzucę, że to właśnie owy białoskóry gangsta-raper był pierwszym alter ego Sachy Barona Cohena przed Boratem i Brünem. Cóż mogę powiedzieć? W sumie nie ma o czym mówić, jest się za to z czego śmiać. Mr. Green

Jak zwykle ciut niesmaczna, rozbrajająca humorem komedia, stanowiąca świetną rozrywkę. "Ali G Indahouse" jako jedyny spośród dwóch pozostałych filmów Sachy Barona Cohena został "wyreżyserowany" tzn. że wszystko było zaplanowane wg. scenariusza z umieszczoną w nim fabułą, a nie tak jak w przypadku np. "Borata" wszystko kształtowało się "na żywo" podczas wkręcania niczego nie świadomych ludzi Very Happy

"Ali G Indahouse" to opowieść o tym jak tytułowy gangsta-raper dostał się (przez przypadek) do rządu Very Happy

Prócz tego historia o walce o obronę centrum w którym to Ali G uczy najmłodszych jak przetrwać w gettcie, połączona z walką między dwoma gangami w jednym mieście. Laughing

Mimo, że wg. jego twórców film wypadł dość blado w porównaniu z autorskim serialem "Da Ali G Show", myślę, że warto go zobaczyć, aby przekonać się, że Sacha Baron Cohen potrafi świetnie zachować spokój wkręcając ludność, jak i zagrać do scenariusza Wink

Mrs.Sparrow

Ajć, widzę, że przyszło mi popełnić double posta, myślę jednak, że z powodu na długi okres czasu dzielący obie wiadomości zostanie mi to wybaczone Wink

Nie wiem czy w moim najbliższym otoczeniu przebywa jeszcze ktoś, kto nie zauważył by jak mocno złapała mnie beatlemania Laughing

odbiło się to również na tym co ostatnio oglądałam:

"A Hard Day's Night" - według mnie to najlepszy z filmów The Beatles. Scena otwierająca film w której Beatlesi uciekają przed fanami, George się przewraca, a John nie może skończyć się z tego śmiać, jest bezcenna Mr. Green

Mimo, że film nie posiada zbyt oryginalnej fabuły - panowie grają samych siebie, nagrywających płytę "A Hard Day's Night" (w tym samym czasie również występujących i mających kilka innych, równie wesołych przygód Very Happy

), ogląda się go niesamowicie sympatycznie. Ogólne brawa należą się za pozytywną energię filmu i (och, ale będę oryginalna! Rolling Eyes

) przepiękną ścieżkę dźwiękową Laughing

Nie mogłabym nie zwrócić również uwagi na to, co tygryski lubią najbardziej, czyli na angielski humor Very Happy

Jeśli miałabym napisać cokolwiek o obsadzie, nie byłoby to nic prócz "ochów" i "achów", więc powiem jeszcze tylko, że rola dziadka Paula (zagrana przez Wilfrida Brambella) mocno zapada w pamięć Very Happy

"Help!" - naprawdę nie wiem co i kogo zmusiło do wymyślenia tak oryginalnego scenariusza... Laughing

Krótko mówiąc - w pewnej krainie składane są ludzkie ofiary indyjskiej bogini; aby dopełnić rytuału, ofiara musi mieć założony na palec czerwony pierścień. Błyskotka ta jednak zaginęła. Dziwnym zbiegiem okoliczności odnajduje się u Ringo, który automatycznie przeistacza się w kolejną ofiarę... Laughing

Mimo, że wg. mnie film nie jest tak dobry jak poprzedni, a i fabuła może co nieco zmylić (podobnie jak i fakt, że panowie w tym czasie eksperymentowali z marihuaną), niemniej jednak uważam, że warto go zobaczyć. Chociażby dla przyjemności posłuchania świetnej muzyki i zobaczenia scen na śniegu (narty, sanki i inne... Laughing

), z których najbardziej chyba w pamięć zapadł mi Ringo zjeżdżający na nartach tyłem i wiecznie zmarznięty Paul Very Happy

"Magical Mystery Tour" - film ten jest dowodem na to, że mając kamerę i znajomych - a nie mając za to scenariusza - zawsze można coś nakręcić Laughing

Film na pewno, dzięki wcześniej wymienionym czynnikom jest najbardziej naturalny. Opowiada o tym, jak The Beatles wraz z innymi uczestnikami wycieczki udali się na magiczno-tajemniczą podróż po Anglii. Chylę kapelusza przed iście pythonowską sceną w restauracji, w której to John, przebrany za kelnera, nakłada ciotce Ringo spaghetti łopatą Laughing

Prócz tego (jak łatwo było się domyślić) nieziemskie piosenki z "I am the Walrus" na czele.

"Yellow Submarine" - pierwsze co przyszło mi na myśl po obejrzeniu tego filmu to to, że smutne wydaje się, że ten właśnie film - w którym Beatlesi ani nie występują, ani nie podkładają głosów (a co więcej - wcale tego filmu z początku nie chcieli) - uważany jest za najlepszy w ich dorobku... Laughing

Trudno się jednak nie zgodzić. I choć w mojej opinii nie jest on może najlepszym, to na pewno posiada niesamowity klimat. Spotkałam się z opinią, że jest on istnym odzwierciedleniem majaków po LSD, niemniej jednak jakiekolwiek majaki by to były czy też nie - jest to najbardziej psychodeliczna bajka jaka przyszło mi zobaczyć Smile

Historia opowiada o tym, jak to Beatlesi ruszyli na pomoc mieszkańcom pewnej podwodnej krainy zwanej Pepperladem. Opowieść bardzo kolorowa i niosąca pozytywny przekaz - działa niczym terapia, skutecznie poprawiając nastrój Laughing

Mimo, ze panowie z Liverpoolu dopiero po obejrzeniu filmu przekonali się do niego, postanowili nagrać coś od siebie, dzięki czemu otrzymaliśmy również bardzo sympatyczny, beatlesowski koniec, który dopełnia film Very Happy

Marta

"Sherlock Holmes" Smile

Byłam dzisiaj i nie żałuję Smile

House i Wilson, których mimowolnie miałam przed oczami na początku filmu, szybko zniknęli. Holmes bardzo odbiega od wizerunku książkowego - zamiast flegmatycznego dżentelmena mamy faceta, który się ciągle bije i albo przed kimś ucieka, albo kogoś ściga. Ale spodobał mi się taki Bondo-podobny i nie narzekam na sceny bójek. Watson stanowił dla Holmesa fajną przeciwwagę.
Podobała mi się fabuła. Magia, tajemnicza organizacja i satysfakcjonujące wyjaśnienie. Może ktoś się domyślał, ja nie wiedziałam, "jak" i byłam zaskoczona.
Z ilością wybuchów i pościgów trochę przesadzili, podobnie jak z wyczulonym węchem Sherlocka - co on, pies jakiś? Zresztą może jestem w błędzie, ale narkotyki, od których był uzależniony powinny chyba tłumić zmysły...? Za dużo tych zapachów, perfumy, szlam, mikstury, odchody i nie wiadomo, co jeszcze.
Na plus jeszcze: pies Watsona, strona wizualna (pokój Holmesa powinni zobaczyć ci, co narzekają na moje biurko - tam dopiero był bałagan), komediowe fragmenty (choć mogłoby ich być więcej), jedna fajna melodia, wpadająca w ucho. Na minus inna melodia, jakoś mi tam nie pasowała i psuła odbiór tego, co się akurat działo. Ogólnie - dobra rozrywka Smile

Dwie godziny z hakiem minęły bardzo szybko.

Aletheia · Wysłany: Pon 20:28, 29 Mar 2010 Temat postu:

Zdarzyło Wam się iść do kina kompletnie na wariata, nie kojarząc na co? Wysoce nietypowe dla mnie, ale zważywszy, że ostatnio wypadłam z obiegu, robi się coraz typowsze... Zobaczywszy na plakacie kobietę z papirusowymi zwojami i przechwyciwszy nawet-nie-wiem-skąd coś o Aleksandrii, stwierdziłam że muszę. "Agora".

Nieczęsty przypadek, gdy o filmie myślę nie jak o dziele, ale o czymś realnym. Nie o konstrukcji postaci, jakości scenariusza, zdjęć, scenografii, aktorstwa i całej reszcie mniej istotnych w tym wypadku bzdetów, ale raczej o ludziach, miejscach i wydarzeniach. Myślę, że wolałabym to jako książkę, bo przydałoby się więcej wglądu w myśli postaci, więcej detali, które trudno wcisnąć w film, a są istotne dla takiej historii.

Największą zaletą "Agory", tym cenniejszą, że rzadką w kinie (szczególnie historycznym) jest, hmm, jak to nazwać? ...nieupraszczanie? Niejednoznaczność. Film, który raczej pyta niż odpowiada, a dawane odpowiedzi nie są uproszczone, czarno-białe i jednolinijkowe. Szczególnie to widać w postaciach - pierwsze wrażenie (a także drugie, trzecie i dziesiąte) nie określa całości ich charakterów i nie pozwala przewidzieć ich wyborów. To ich czyni naprawdę żywymi.

No i kiedy człowiek się akurat najbardziej rozbeczy, to czy zawsze właśnie wtedy muszą zapalać światła...?

Anajulia · Wysłany: Wto 1:14, 30 Mar 2010 Temat postu:

Wybierałam się na "Agorę", a teraz to już jestem pewna, że pójdę. Nie trzeba mi lepszej rekomendacji Smile

. Właśnie tego spodziewam się po nowym filmie Amenabara.