"Sweeney Todd"

Anajulia · Wysłany: Wto 1:32, 25 Mar 2008 Temat postu:

No! Przybywam! Very Happy

To będzie strasznie, ale to strasznie chaotyczna odpowiedź na wszystko, o czym tu sobie gawędziłyście, podczas gdy mnie brakowało słów. Zresztą... kto to wie, dokąd mnie zaprowadzi ta odpowiedź... Pewnie skończy się na "kiwaniu" Alethei Very Happy

.

Aletheia · Wysłany: Wto 20:16, 25 Mar 2008 Temat postu:

Skoro You'll be back, to nie wiem czy mogę się wciąć, ale jak coś dołożysz, to już się całkiem nie wygrzebię spod tej góry skarbów. Very Happy

Przybyłaś i zmiażdżyłaś... Shocked

I to miało być ograniczenie do kiwania?! To ja kiwam! Szczególnie nad tą zupą cebulową...

Eddie · Wysłany: Wto 21:19, 25 Mar 2008 Temat postu:

Ana, a Ty masz podwójne DVD że masz takie dodatki?? Shocked

Przecież ono chyba jeszcze nie wyszło nawet na zachodzie...

Co do muzy ogólnie - mi się ona od pierwszego wysłuchania w kinie szalenie spodobała. Normalnie muzyka filmowa strasznie mnie nudzi (znaczy się - tak jakbym miała słuchać jej z płyty), a tutaj było tak ciekawie - tyle rzeczy się działo - pomyślałam sobie, że cudownie byłoby mieć soundtrack i móc sobie do upadłego słuchać wszystkich tych piosenek! Very Happy

W kinie to normalnie nie wiedziałam co mam bardziej robić - słuchać czy oglądać! Laughing

Zapamiętałam dużo motywów i potem chodziłam wkurzona, że nie pamiętam jak lecą teksty i nie mam jak sobie tego śpiewać Laughing

.

A z tą aktorką od Lucy - to niezła konspira Very Happy

rzeczywiście dlatego mógł dać taką nieznaną, żeby nie została rozpoznana - sprytne Very Happy

. Ale mimo tego mi i tak w trakcie oglądania coś strzeliło do głowy, że ta żebraczka to jego żona. Co prawda nie wiem jakim cudem, zważywszy na fakt, że jak pierwszy raz oglądałam film to nie byłam w stanie poprawnie go zrozumieć nawet w warstwie werbalnej... Laughing

Ale nie - serio - bo tak się gapię w to kino i myślę sobie - kurde, to nie jest film - przecież ja jakiś teatr oglądam - pewnie ją usiecze i później okaże się, że to była ona - o, niezły motyw - będzie jak w tragedii i dramat się dopełni Very Happy

. A jej śpiewanie mi wpadło w ucho - bo generalnie bardzo lubię metal (tę muzę, of course Very Happy

) i tam często gęsto pojawiają się takie właśnie demoniczne wstawki - pomyślałam, że nieźle by zabrzmiała w paru piosenkach Laughing

. No - jej wokal by się w wielu miejscach nadał - na jakichś albumach czy koncertach Very Happy

. Miała więc u mnie plusa od początku Very Happy

.

Ale to też oznacza, że ja w ogóle nie myślę - bo skoro byłam pewna, że to ta Lucy, to dlaczego tak totalnie zaskoczyła mnie śmierć pani L.? Shocked

A przecież tak naprawdę w tym kontekście ona zupełnie nie powinna dziwić... Patrzę jak na końcu oni sobie tańczą tego walczyka i nagle taki szok, że on ją wrzucił do pieca! Chociaż się na to zanosiło... aaaaaa! Za drugim razem też w to nie mogłam uwierzyć! Myślałam, że jakoś inaczej się skończy Laughing

. Pewnie za trzecim też mnie to zszokuje Laughing

.

Bo ja oczywiście bezgranicznie wierzę pani Lovett - wierzę w to jej "everything I did, I swear, I thought was only for the best". Bo nie sądzę, żeby to było tak, że przychodzi Todd, a ona se od razu myśli - o, super, nakłamię mu zaraz ha ha ha, że Lucy nie żyje i jeeesst móóóóójjj... ha ha ha, ale jestem sprytna. To się tak jakoś po prostu dzieje... Ona sobie tam siedzi na tym sklepie, interes idzie kiepsko, mąż nie żyje, jest sama - więc wyobraźcie sobie stan psychiczny takiej wdowy - na pewno nie ma lekko. Spragniona uczuć, kontaktu z ludźmi - na pewno jest nieszczęśliwa... Ale też, nie załamuje się - bo to silna kobieta. Dość lekko potraktowała temat najgorszych pasztecików w Londynie Very Happy

. Co prawda, użala się nad swoim położeniem, ale to nie jest takie do wyrzygania cierpiętnicze biadolenie. Wręcz przeciwnie - widać w niej dużo pozytywnej energii i chęci do działania. Jak tylko wchodzi klient - dostaje kopa - jest bardzo pobudzona. Co ciekawe - nie stara się ściemniać, że piecze super paszteciki - mówi wprost, że tam nie ma nawet farszu z prawdziwego mięsa, tylko sama słonina - ale cóż - czasy ciężkie... Ale klientem zajmuje się najlepiej jak potrafi - piwka, dżinu - co za obsługa Very Happy

, za takie skakanie naprawdę należy się duży napiwek! Very Happy

No właśnie - potem bierze go na ten dżin - oczywiście jest bardzo miła, bo nie chce żeby sobie szedł - cały czas z nim gada no i nagle wypływa temat tego pokoju na górze... Dziwne, że koleś nie kojarzy faktu, że chodzą słuchy, że tam straszy... Opowiada mu więc historię - domyśla się, kim może być Todd - więc stara się ująć temat delikatnie. Nie wystrzeliła mu, że mieszkała tam głupia baba, co się dała podejść - bo w takich sytuacjach nie mówi się w taki sposób - tak? - nie dobija się i tak już nieszczęśliwych ludzi - portretuje więc Lucy jako ofiarę szatańskiego wręcz spisku... A tak naprawdę - intryga żadna - sytuacja wręcz ewidentna i trzeba być niezłą sierotą, żeby dać się tak urządzić. Mrs. L. tak naprawdę nawet nie dokończyła swojej opowieści - Todd jej przerwał - dziki wrzask - on już na tym etapie nie może poradzić sobie z tym co się stało - a to jeszcze nie koniec... No ale potem się pyta - gdzie Lucy. No to L. mu mówi, że się otruła, co tak naprawdę kłamstwem nie było (cytat z ostatniej piosenki - "No, no, not lied at all. No, I never lied. Said she took the poison - she did - never said that she died") i mówi mu też o córce - że żyje i że (tak dla odmiany, teraz dobra wiadomość) nic strasznego się z nią nie stało. Ale Sweeney zaczyna szaleć, gadać coś o jakiejś zemście - czego ona tak naprawdę nie jest w stanie zrozumieć, bo reprezentuje zupełnie inny sposób myślenia - z problemami trzeba próbować sobie radzić - a nie się nimi karmić. Pewnie naprawdę pomyślała - "better you should think she was dead" - sytuacja wyraźnie faceta przerasta - słaba psycha - jak się dowie co z jego żoną, to jeszcze sam skończy u czubków, albo wyskoczy mi tu z okna (nieważne, że za daleko by nie poleciał Laughing

). Myślę więc, że w takich a nie innych okolicznościach - osobie z jej nastawieniem do życia - bardzo łatwo było myśleć, że tak naprawdę to go (Todda) ratuje. Plus jeszcze to, że była samotna - to teraz będzie miała chłopa... spoko, może sobie być trochę ciapą - będzie się nim opiekować - od razu jej życie też nabiera sensu. Takie odruchy były u niej naturalne - naprawdę jest wrażliwa na krzywdę innych - boli ją to, że Pirelli tak leje Toby'ego - a to przecież zupełnie obcy dzieciak, Johanna - też biedna - tyle lat pozbawiona matczynej miłości... Naprawdę wierzę w to, że chciała dobrze Very Happy

. Och... pani L. jest moją ulubienicą - mogłabym jeszcze długo o niej pisać, ale lepiej już skończę Laughing

.

Jeszcze chciałam pogadać o wymiarze społecznym w "A Little Priest" - którego, szczerze powiedziawszy, nie dostrzegam. Nie widzę w Sweeney'u chęci odwracania porządku społecznego. Interpretuję to trochę inaczej. Moim zdaniem boli go robaczywość świata w jakimś takim bardziej ogólnym wymiarze, ale nie sądzę, żeby chciał karmić biedaków bogatymi. On rzeczywiście zwraca uwagę na różnice w statusie ekonomicznym - w "No Place Like London" - jednak raczej po to, żeby podkreślić, że ludzie tak naprawdę niczym się między sobą nie różnią. "At the top of the hole sit the privileged few, making mock of the vermin in the lower zoo, turning beauty into filth and greed". Czyli cały ten podział społeczny jest tak naprawdę jedną wielką kpiną - bo oto ludzie z tak zwanych wyższych sfer, po których, wydawałoby się, można by się spodziewać hołdowania pięknym wartościom są tacy sami jak całe to robactwo na dnie. On coś o tym wie - urządził go sędzia - a więc ktoś, kto - teoretycznie - powinien mieć wyższe morale. W związku z czym... później, jak śpiewa w "A Little Priest" o tym, że człowiek pożera człowieka, to wydaje mi się - ma na myśli to - że ludzie są podli i obłudni. Oczywiście bardzo lubią myśleć o sobie, że są porządni i że kierują się w życiu jakimiś tam cnotami - ale to nieprawda - jedna wielka hipokryzja - bo w gruncie rzeczy cały czas się nawzajem pożerają - tylko patrzą jakby tu zaszkodzić bliźniemu. I robią tak dokładnie wszyscy - te dźwięki "those crunching noises" - słychać wszędzie dookoła - ale nikt się nie przyznaje - ani do tego, że sam pożera innych, ani do tego, że coś złego się gdzieś w ogóle komukolwiek dzieje. Dlatego wydaje mi się, że Todd w tej piosence raczej "demokratyzuje" tę robaczywość świata, a nie, że odwraca porządek społeczny. Mówi, że ta zgnilizna toczy tak naprawdę wszystkich - całe społeczeństwo. Więc obojętnie kogo kim będą karmić - "we'll serve anyone, meaning anyone, and to anyone at all" - nakarmią każdego kto tylko przyjdzie, tym co tylko będą mieli. Nie będzie żadnych rozróżnień na biednych czy bogatych, lepszych czy gorszych. Podsumowując - wydaje mi się, że on po prostu przyjmuje tam taki ironiczny ton, ale nie ma ambicji naprawiania świata. Sprawiedliwość, teoretycznie, powinni wymierzać ci lepsi. A on się za lepszego nie uważa - "and who are we to deny it in here?" - on też pożera - co będzie od normy odbiegał...

A pani Lovett - oczywiście nadal jest dobra Laughing

. U niej to jest inaczej niż u Todda. Sweeney jest pogrążony w rozpaczy - szaleje, bo świat jest zły i go to boli. A pani L.? No tak... też widzi... że świat jest zły... - ona się pyta Todda o co mu chodzi - "what is that sound?" - skapowała... no cóż... ona tego nie zmieni - bierze świat takim jaki jest... w pełni go akceptuje - ludzie są źli, ona sama nie lepsza - też pożera (śpiewa tę linijkę razem z Toddem) - więc bez zbytniego rozczulania się zabiera się do roboty. Oczywiście jest to wszystko bardzo pożyteczne. Po pierwsze są biedni - Toby przepija cały dobytek, wszystko na jej głowie, bo Todd myśli tylko o sędzim, a ją nawet nie stać na mięso. Lubię moment kiedy ona wpada na ten pomysł - tak wygląda... chyba przez okno Very Happy

, jest taka zamyślona... pewnie przypomniała jej się pani Mooney i te koty - więc sorry - ludzie się u tamtej zajadają kotami - a u niej na górze leży tyle mięcha i to o wiele lepszego ("and I'm sure they can't compare as far as taste"), więc marnotrawstwem byłoby wyrzucać, to co się będzie patyczkować Laughing

. Poza tym trzeba zrobić coś z ciałem... no i z ciałami przyszłych ofiar też... trzeba będzie coś robić... Bo przecież chłop jej szaleje - przed chwilą oznajmił, że planuje wyrżnąć cały świat - ona pewnie nie bardzo kuma, ale przy tym uważa, że dobrze by było gdyby w końcu sobie ulżył i z tym wszystkim skończył, bo przecież ile można Rolling Eyes

. Więc niech sobie trochę pozabija jeśli ma mu to pomóc w odzyskaniu zdrowia psychicznego. Wszystko przerobi się na paszteciki - nie będzie dowodów zbrodni, nie wsadzą Todda do więzienia, ona odbije się od dna (w sensie paszteciarnię), będzie mogła utrzymać rodzinę i za dwa lata można wyjeżdżać nad morze... Laughing

. Bardzo to kreatywne, uważam Very Happy

. Och - nie znoszę tego dziada, że ją tak wrzucił do tego pieca Laughing

. No po prostu mi podpadł Laughing

.

Anajulia · Wysłany: Wto 21:23, 25 Mar 2008 Temat postu:

Ależ, Aletheia, liczyłam bardzo na to, że coś napiszesz! Dobrze, że się wcięłaś, bo nie bardzo wiem z czym wrócę i kiedy Very Happy

. Wrócę na pewno. A bliska jestem zanalizowania każdej sceny - a to pod kątem urody, a to smaczków, a to symboli... kto mnie tam wie Very Happy

.

Eddie · Wysłany: Śro 20:07, 26 Mar 2008 Temat postu:

Och

Pani L.

Jeszcze na pewno coś o niej napiszę, bo to jeszcze nie wszystkie jej aspekty Very Happy

.

To DVD będzie 1 kwietnia, ale w Polsce pewnie później. Też kupię sobie wersję z dodatkami Very Happy

, ale dzięki, że o mnie pamiętasz Very Happy

. Jestem wzruszona Very Happy

.

Teraz muszę jeszcze potruć o tych porządkach społecznych Laughing

. Taka moja ogólna wizja, wzięta jednak bardziej z kosmosu niż z filmu - ale taka mi tam bardziej pasuje Very Happy

.

Co do "A Little Priest" - wydaje mi się, że oni tam jednak robią miszmasz. Raz - dlatego, że śpiewają o kim popadnie - tam jest ksiądz, polityk, prawnik, ale też przymierający głodem poeta, zieleniak czy pastuch. I dwa - myślę, że ta ostatnia linijka jest kluczowa - ona jest tak naprawdę średnio przekładalna na polski - ale oni tam mówią, że obsłużą kogokolwiek ("we'll serve anyone"), naprawdę wszystkich ("meaning anyone")... i teraz jest to "and to anyone", heh... i to znaczy, że ten wcześniej wspomniany ktokolwiek zostanie zaserwowany - znowu - komukolwiek. To wychodzi tak dziwnie, bo angielskie "serve" może tak naprawdę znaczyć bardzo różne rzeczy. Tutaj - dopóki nie pojawia się to "to anyone" - chodzi o ekspediowanie (jest takie słowo? Laughing

) - takie obsługiwanie klientów w sklepie czy restauracji. Ale potem to "serve" zmienia odcień i robi się z tego podawanie do stołu, serwowanie... Czyli mi wychodzi karmienie wszystkich wszystkimi - loteria Very Happy

.

Ale, już abstrahując od tego, generalnie cała ta piosenka - to głównie wykwity ich wyobraźni. I to kogo i kim oni chcieliby nakarmić wcale nie musi się materializować. Wydaje mi się, że w praktyce i tak wygląda to inaczej. Ostatecznie polityk - wydaje mi się - raczej nie znajdzie się w menu. No bo jak już się decydują wprowadzać ten swój plan w życie - to rzeczywiście - muszą mordować ostrożnie, żeby nie wpaść. Z tego, co mówi L. (o Pirellim akurat - ale sądzę, że można tu dokonać generalizacji), ważne, żeby byli to ludzie, których nikt nie będzie szukał, krewni czy coś... A więc chyba niekoniecznie musi chodzić o bogatych.

Sądzę, że raczej mieli to być biedacy, których zniknięciem nikt się za bardzo nie przejmie. Jak krewni pójdą na policję, to policja uzna takiego "nikogo" po prostu za zaginionego, nie będą brać pod uwagę ewentualności morderstwa, bo takie postawienie sprawy tak naprawdę uruchamia lawinę procedur i jest dużo roboty. Jeśli sprawa dotyczy "nikogo", to nie ma takiej presji - po prostu oleją to i nie będą węszyć. Krewni mogą sobie naciskać - nie ma ciała - nie ma dowodu - nie ma zbrodni. Policja nic nie musi robić. Dlatego L. śpiewa "what's his name has? had... has..." - lepiej, żeby zostało to "has" - że niby wciąż "się nazywa", bo czas przeszły "nazywał się" oznaczałby, że już nie żyje - a lepiej, żeby nikt tak nie stwierdził, żeby nikt nigdy nie dowiedział się co się z nim stało. Jak go przerobią na pasztet to prawda nigdy nie wyjdzie na jaw - to o wiele bezpieczniejsze niż zakopywanie ciała (bo zawsze jest ryzyko, że ktoś ich zobaczy, jak robią coś podejrzanego i że to ciało zostanie później odnalezione). Więc kluczowa jest tutaj konspira. Natomiast jeśli znika ktoś ważny, to się robi szum - policja musi wszystko sprawdzać - gdzie była taka osoba, o której godzinie itd. - i prowadzić szczegółowe śledztwo - a lepiej, żeby takie dochodzenie nie doprowadziło ich do naszej uroczej parki. Tutaj już nie mogą stosować spychotechniki, bo będą naciskać bogaci i wpływowi krewni, a poza tym zrobi się halo i wszyscy będą się sprawą interesować, więc będą musieli coś robić (policja). A więc zabijanie bogatych nie jest zbyt bezpieczne - jak na mój gust. A poza tym ci kolesie których on tam golił wyglądali mi dość lumpiato Laughing

.

A co do tego, czy biednych nie było stać na fryzjera... No - biednych w sensie żebraków zapewne nie byłoby stać. Ale to już są dość późne czasy i mamy tam społeczeństwo kapitalistyczne, w którym struktura własności jest dużo bardziej skomplikowana - nie ma tak, że są jacyś super ekstra bogacze i potem już nic tylko ich poddani, którzy nie mają zupełnie nic. Podstawę społeczeństwa stanowi tak naprawdę bardzo liczna klasa średnia, która sama w sobie jest niezwykle zróżnicowana - pod względem zamożności i dochodów. A więc - potencjalni klienci to niekoniecznie musieli być jacyś bogacze - w sensie, że fryzjer to nie jakiś luksus, na który tylko nieliczni mogą sobie pozwolić. Oczywiście fajnie by było mieć bogatych klientów, bo bez targowania płacą więcej, a jak są w dobrym humorze to jeszcze sami napiwkiem sypną. A już takiemu biedniejszemu nie można zaśpiewać zbyt wysokiej ceny, bo się obrazi i następnym razem do nas nie przyjdzie, tylko poszuka sobie kogoś tańszego. Sędzia podczas pierwszego golenia mówi coś takiego - "Make haste, and if we wed, you'll be commended, sir". Czyli, że jak Turpin będzie zadowolony z usług Todda (czego wyznacznikiem będzie to czy Johanna zgodzi się za niego wyjść) to będzie bardzo radosny i będzie go polecać swoim znajomym - czyli przysporzy mu zamożnych klientów - bo on się w takim towarzystwie obraca, bo jest sędzią. To "you'll be commended" miało zadziałać na Todda mobilizująco tym bardziej, że okolice Fleet Street to nie była przecież jakaś super dzielnica - a oni tam na zachodzie zawsze bardzo lubili się segregować - w sensie, że ci porządni i bogaci obywatele nie zapuszczali się w te mniej porządne dzielnice. Turpin jak wchodzi do niego, to jakoś to nawet komentuje - że niezbyt mu się tu podoba - podły wystrój (do tego jeszcze pewnie okolica wydaje mu się podejrzana - bo - dla porównania - w jakiej dzielnicy stał jego dom... zupełnie inny świat), no ale podobno (Todd) jest najlepszy w fachu - no to przyszedł. Tak więc - nie sadzę, żeby tak na co dzień klientelę Todda stanowili jacyś super zamożni ludzie. Jacyś tacy zwykli raczej. Podsumowując - w "A Little Priest" śpiewali o tym, że będą obsługiwać wszystkich. W praktyce przychodzili głównie zwykli, przeciętni ludzie. A ofiary rekrutowały się głównie z tej dolnej warstwy klasy średniej - żeby nikt ich specjalnie nie szukał. Bo bogatych by szukali. A jak bidel przychodzi węszyć, to zarzuca im łamanie przepisów o zdrowu publicznym i BHP - a nikt się tam z policji czy coś u nich wcześniej nie kręcił w sprawie jakichś tam zaginionych osobistości.

Ja to interpretuję tak - ale to jest tylko moje widzimisię - bo tak naprawdę nic, oprócz tych tekstów, nie czytałam, więc nie wiem Very Happy

. Ten musical to skapnęłam się, że istnieje, bo właśnie jak szukałam sobie tekstów na necie, to wszędzie było coś nie tak - albo było za dużo zwrotek albo za mało i musiałam sobie "składać" te teksty z różnych stronek Laughing

. Chciałabym go zobaczyć (ten musical), żeby porównać te "Sweeney Toddy" Very Happy

. Bo jeśli musical rzeczywiście tak bardzo akcentuje kwestie społeczne, a mniej skupia się na portretach psychologicznych bohaterów, to musi wyglądać zupełnie inaczej. Bo chęć odwrócenia porządku nadaje im inny rys - robią się zawistni i małostkowi, a w ich motywacjach na pierwszy plan wysuwa się odwet na klasie uprzywilejowanej. Ciekawe do jakiego stopnia jest to w tym musicalu zarysowane. Och, ale w takim razie - to ja bardziej wolę takie dramatyczne przedstawienia niż takie społeczne Very Happy

. Czyli chyba lepszy jest film Very Happy

.

No właśnie - ta kwestia społeczna nie jest chyba aż taka ważna w tym filmie... lepiej powinnam napisać o krwi i o tym zeschizowaniu Todda - to, że się wydaje niekonsekwentny - moje teorie Very Happy

. Ale ja też sądzę, że ważniejsza była dla niego Lucy niż Johanna Very Happy

. No i oczywiście o pani L. w nawiązaniu do tego, co napisała o niej Aletheia i w ujęciu schizów w jej własnym mózgu Very Happy

. Ale to nie teraz, bo już wystarczy.

Anajulia · Wysłany: Śro 20:41, 26 Mar 2008 Temat postu:

No, przekonałaś mnie Very Happy

Co nie zmienia faktu, że Sweeney'owi szalenie spodobał się ten koncept sprzątania świata, wpisywania w ogólny trend i w ogóle Very Happy

. Fakt, że te paszteciki mają jakiś symboliczny, społeczny wymiar sprawił, że go ta idea zainteresowała, że uznał ją za sensowną, za coś, w co się warto perwersyjnie zaangażować Very Happy

. I tylko o to mi chodzi. To nie ginie przy całej porażającej logice Twojego wywodu Smile

.

O tak! Ja też muszę się dokopać do oryginału! (choć film na pewno lepszy Very Happy

- też wole przedstawienia dramatyczne od społecznych Smile

). I myślę, że sporo nam wyjaśnią dodatki, komentarze... Ach! Ach! Ja chcę już!

Aletheia · Wysłany: Śro 23:26, 26 Mar 2008 Temat postu:

Od razu dopiszę sie do listy zwolenników podejścia dramatycznego, bardziej niz społecznego. Very Happy

I to nawet nie tyle dlatego, że taki film bardziej mi się podoba, że ja chcę, żeby było och ach tragicznie, ale że to już coś mówi o nich obojgu - Sweeneyu i Pani L. Gdyby chcieli Czynić Sprawiedliwość i Naprawiać Świat, to... Brrr... Takich nie chcę. Kolejni nawiedzeni ze swoją Jedynie Słuszną Prawdą? I pewnie w tym morzu paskudztwa wokół świecący prawością? O nie, oni nie są hipokrytami, ani nie są zaślepieni, przynajmniej w tej kwestii. Nie uważają się za Ostatnich Sprawiedliwych. On zabija, bo CHCE, ona pichci paszteciki, bo jej się to opłaca, a nie żeby naprawiać świat. Patrzą na ten Londyn raczej ironicznie, a że w miejskim bagnie Sweeney stał się największym aligatorem... i w tym jest coś gorzkiego. Nienawidzi Londynu, a przecież solidnie się dokłada do jego klimatu. I tego też przecież nie zaplanował, po prostu... wpadł.

Anajulia · Wysłany: Czw 13:04, 27 Mar 2008 Temat postu:

Eddie · Wysłany: Czw 19:38, 27 Mar 2008 Temat postu:

Jeśli chodzi o film (bo rzeczywiście głupio gadać o musicalu, którego się nie widziało Laughing

) to ja tam dostrzegam oba te wątki (i ten społeczny i ten taki hipokryzja coś tam, zgniła kondycja moralna ludzkości bla bla bla), ale wydaje mi się, że one są tam zmarginalizowane, potraktowane skrótowo (tak, że właściwie zlewają się w jeden) i że tak naprawdę plątają się gdzieś w tle całej tej dramatycznej historii Sweeney'a i L.

Aletheia · Wysłany: Czw 23:18, 27 Mar 2008 Temat postu:

Eddie · Wysłany: Pią 1:26, 28 Mar 2008 Temat postu:

Och - no właśnie mi się bardzo podobało jak wyglądał ten film!!!!!!! Jak go oglądałam oczywiście - bo teraz już nic nie pamiętam Laughing

. Pewnie dlatego, nie lubię oglądać filmów - bo tak naprawdę nie za bardzo rejestruję to co się dzieje na ekranie - jak będzie pokazane, że ktoś kradnie klucz - to ja to zapewne przeoczę i później się będę dziwić - hej, a jak on wszedł skoro nie miał klucza... Laughing

. Ale pamiętam, że wrażenia wizualne z tego seansu były szalone Very Happy

. No właśnie... zawsze pamiętam swoje wrażenia skądyś tam... Ale nigdy nie jestem pewna co tak konkretnie naprawdę widziałam Laughing

.

W każdym razie - zauważyłam, że te ich sny się różnią. Sen Barkera mnie zemdlił - był do wyrzygania idealny. A sny L. były... hmm... nie wydawały mi się zakurzone... to były takie... hmm... idealizowane wizje realistki - nie mdliły w każdym razie Laughing

. Nie umiem wyjaśnić o co mi chodzi Very Happy

. Ale sama siebie rozumiem Laughing

. W każdym razie - co do roli Sweeney'a w snach Lovett - wydaje mi się, że był w nich taki niemrawy - bo to ona nie potrafiła go "ruszyć". Zawsze wierzyłam, że w snach "wychodzi" podświadomość człowieka. I ona - och, to takie smutne - potrafiła go tam sobie ładnie ubrać, ale już nie potrafiła zrobić tak, żeby był szczęśliwy (co było przecież jej marzeniem). Myślę, że właśnie to ją bolało - bo naprawdę go kochała. Nie miała Toddowi za złe, że normalnie, tak na co dzień nie wykazuje żadnej inicjatywy - ona go akceptowała tak totalnie, że nie wydaje mi się, żeby była w stanie w ogóle cokolwiek mu zarzucić - on był idealny. Myślę, że właśnie sobie zarzucała. A że robiła wszystko z zapałem i na 110 % (to nie podlegało dyskusji "could that thing have cared for you like me?"), to myślę, że przyczyn tego, że nie udaje jej się go (tak w realu) "ożywić" upatrywała w "niedoskonałości" własnych uczuć - że właśnie w tym miejcu nie jest mu w stanie dać wszystkiego 150 % co najlepsze (na co on oczywiście bezdyskusyjnie zasługuje), bo go okłamuje, ukrywa przed nim prawdę. Wiem, że to wszystko mętne, ciężko tak naprawdę o tym gadać, może źle dobieram słowa. Ale chodziło mi o to, żeby wykazać, że właśnie ona nie była wyrachowana i że właśnie, wbrew pozorom, nie stresowała się tym, że sprawa się rypnie. Jakby tylko to było przedmiotem jej zmartwień, to z jej talentem do knucia intryg, wydaje mi się, bez problemu zachachmęciła by tak, że by się nigdy nie rypło. Może kiedyś mi wpadnie do głowy pomysł jak to wyjaśnić, bo wiem, że to jest trudne w odbiorze, bo ten obraz L. jest w mojej interpretacji tak naprawdę bardzo niespójny i pełen sprzeczności. Ale ja wiem o co mi chodzi Very Happy

. Ale to już się boję pisać cokolwiek o Sweeney'u Laughing

. Wiesz, wbrew pozorom, nie uważam go za złego Laughing

. Przeciwnie - dostrzegam, że coś w nim drga, i to mocno (drga). Sorry, moim zdaniem koleś się po prostu na mordercę nie nadaje Laughing

. To będzie ciężko wyjaśnić, tym bardziej, że pewnie zacznę od tego, że dziad jest beznadziejny, bo zabił panią Lovett Laughing

. No bo jak tak mógł!!!!!!! Jej jedyną zbrodnią było to, że go pokochała, za bardzo... Ach...! Nie, nie daruję mu tego!!!!!

Lepiej już pójdę spać Laughing

.

Eddie · Wysłany: Nie 13:48, 30 Mar 2008 PRZENIESIONY Pon 0:18, 31 Mar 2008 Temat postu:

Wiecie co? Jak ja lubię takie poranki jak dzisiaj! Very Happy

Obudziłam się i już wszystko wiem... przynajmniej tak mniej więcej Laughing

. Wiem co muszę zrobić, znaczy się. Wczoraj dostałam jakiejś schizy kiedy się dowiedziałam, że będę mogła za tydzień (och! już za 6 dni Very Happy

) obejrzeć Sweeney'a. Bałam się, że nie będę umiała obejrzeć tego tak jak za pierwszym razem, co doprowadziło mój mózg do dosyć poważnego rozstroju - bo wtedy oglądanie nie miałoby sensu. Sorry za te szczegóły z życia osobistego, ale muszę się gdzieś wygadać - padło na Was Laughing

. Nikomu tutaj (znaczy się z tych osób co mam pod ręką) nie chce już się tego słuchać, bo już chyba od miesiąca morduję ten temat Laughing

. W każdym razie wtedy w kinie wszystko mi się tak strasznie podobało i było tak jak powinno być i byłam taka szczęśliwa Very Happy

. No właśnie - powinnam była iść sama, to bym potem nie zaczęła kombinować. A tak to, oczywiście, później się nasłuchałam komentarzy, które mnie trochę wykrzywiły. Znaczy się, moim przyjaciołom też bardzo się podobało (tak naprawdę tylko jedna osoba była zniesmaczona), ale odebrali ten film trochę inaczej niż ja. W ogóle nie zwracali uwagi na coś, co mi wydało się znaczące, albo wręcz to negowali. Więc pomyślałam, że jestem jakaś dziwna Laughing

(ale nowość Laughing

). No więc zaczęłam się przestawiać na normalny tok myślenia, ale bardzo ciężko mi to szło tak naprawdę, bo pozostawało w sprzeczności z moimi falami mózgowymi. No ale w końcu doszłam do wniosku, że oni mają rację, bo w trailerze - och! mogłam też tego głupiego trailera nie oglądać! to bym się tak to pokłóciła i by był spokój... a tak to - on zaważył... no właśnie - bo w trailerze tak na dobrą sprawę też nie było mowy o tym, co mi się w mózgu ulęgło. Więc zaczęłam przerabiać tę swoją interpretację. Jak znowu w następnym tygodniu poszłam do kina to sprawdzać - w sensie, te przerobione interpretacje - czy będą grały - no to oczywiście zobaczyłam, że też jest historia i to wcale nie bez sensu - chyba nawet bardziej logiczna. Problem był tylko taki, że jakaś cząstka mnie nie przeżyła tego tak jak za pierwszym razem. Ale byłam z koleżanką i jej się podobało. Jak gadałyśmy, to widać było, że ma fajne wrażenia, więc jakoś mnie przeciągnęła - w sensie przekonała do tej historii. Doszłam do wniosku, że to poczucie "niekompletności" musi być wynikiem moich fochów - znaczy się - sceptycznego nastawienia z jakim udałam się na seans - bo oczywiście nie byłam zbytnio zadowolona z tego, że muszę przerabiać tę moją pierwotną wersję - no ale niemniej - wiedziałam, że tak jakby muszę ją przerobić - tym bardziej, że za pierwszym razem nie zakumałam połowy dialogów - więc i tak sądziłam, że to nawet bardzo prawdopodobne, że sobie tam parę rzeczy dopisałam - wtedy za pierwszym razem. No to spoko - teraz je "odpisałam" i starałam się już więcej nimi nie zajmować. No i było fajnie - osiągnęłam stan względnej równowagi. Ale tamte interpretacje wracały, a ponieważ to one były bardziej zgodne z moim mózgiem, to znów zaczęły przeważać. Wczoraj to już myślałam, że zeświruję. Ale dziś się obudziłam i stwierdziłam, że to nic nie szkodzi, że jestem mało logiczna i że z ST robię sobie mało logiczny film Very Happy

. Trudno

. Ale już się nie stresuję oglądaniem go Very Happy

. Grunt to pozytywne nastawienie Very Happy

. Och, jak optymistycznie Very Happy

.

Anajulia

Wygląda na to, że dawno mnie tu nie było - nie mogę tak osłabiać niepoczytalnego epistolarnie tercetu! Very Happy

Aletheia

Anajulia

Aletheia

Eddie

Och - L.

. Na ołtarzu sztuki Very Happy

. A z zakończeniem jest dużo opcji Very Happy

. Muszę coś z nim zrobić. Znaczy - ono mi się podoba takie jakie jest - jest naprawdę świetne, tylko muszę dojść do ładu z jego interpretacją. Jestem w trakcie przerabiania - z "uwierzyła mu" na "pogodziła się z tym" Laughing

. Tylko muszę najpierw popatrzeć na obraz żeby ostatecznie zadecydować która wersja bardziej mi pasuje. Chociaż mogę je również skombinować - na przykład "chciała żeby mówił to na poważnie, chociaż tak naprawdę nie spodziewała się niczego dobrego - ale cóż innego jej pozostało jak tylko dać się porwać do tego tańca". Tańca śmierci - Dance of Death Very Happy

. Jest taka płyta Iron Maiden Laughing

i piosenka pod tym samym tytułem Laughing

. Pomyślę w sobotę Very Happy

.

A Sweeney'a lubię - tak samo jak L. Very Happy

O ile akurat nie myślę o tym, że ją zabił Laughing

. A tak to - nie wiem czemu miałabym go nie lubić Very Happy

. Jest spoko Very Happy

.

Och, Ana, ja kumam o co chodzi z tą ideą idei społecznej Very Happy

. To jest dla mnie logiczne, tylko po prostu podświadomie ją zwalczam i spycham na dalszy plan, bo ona mi tak naprawdę wygryza moją interpretację Laughing

. Zasadniczo zgadzam się z tą linią argumentacji i nie jestem w staniej jej obalić. Czepiam się jej tak po prostu Very Happy

. Bo mój Sweeney jest ogarnięty inną ideą. Też zabija z nadmiaru uczuć, tylko, że uzasadnieniem nie jest tu wymiar społeczny. No właśnie Very Happy

. Jak wracałam wtedy do domu na naszą rozmowę na GG, to się zastanawiałam co powiesz - myślałam, że może będziesz miała taki sam pomysł co ja... Ale miałaś ten bardziej normalny właśnie - co już do reszty utwierdziło mnie w przekonaniu, że jestem wariatką Very Happy

. Och - pogłębiłaś moje schizy Very Happy

. Musiałam więc już na poważnie zacząć zapominać o moich szalonych pomysłach. No ale ostatecznie i tak nic z tego nie wyszło - bo powróciły i przeważyły Laughing

. Te pomysły, znaczy się. Teraz będę je pisać Very Happy

.

No więc. To co mnie ujęło w postaci Sweeney'a to jego niezwykła wrażliwość na piękno - to było takie niesamowite, bo tak mocno kontrastowało z tą krwią. Ale uderzające Very Happy

. On jest taki artystyczny - ten jego strój i ten fryz plus te brzytwy - ach, one są naprawdę bardzo piękne - nie jakieś ordynarne czy coś tam. Nie dziwię się pani L., że je zatrzymała, bo przecież mogła je sprzedać, ale były takie cudowne... ach... no i są te brzytwy - i teraz do kompletu jest jeszcze Todd, który tym brzytwom śpiewa - i to jak śpiewa! - obraz zupełnie nie z tej ziemi. Nie dziwię się jej, że się zakochała. Ja się zakochałam (a nie lubię Deppa! Laughing

- w sensie - nie podoba mi się). To było takie nieziemskie - ja rozumiem - ironia ironią - ale - jak dla mnie - szatańskiego zamiaru wykorzystania pięknych przedmiotów w krwawej zemście, nawet zdecydowanie tu mniej niż autentycznego zachwytu nad ich pięknem - jeśli kumacie o co mi chodzi Very Happy

. To znaczy chciałam powiedzieć, że on sprawia wrażenie jakby naprawdę śpiewał to tym brzytwom na poważnie. Karykaturalnie zrobiło się dopiero jak wygłosił kwestię "At last! My arm is complete again!" Laughing

. Tak trochę ni przypiął ni wypiął tak naprawdę Laughing

. Dlatego napisałam, że się w gruncie rzeczy nie nadaje na mordercę - bo ma w sobie niezwykłą jak na takiego Todda (w sensie mordercę) wrażliwość (ten jego sen o Lucy też obczajcie!). Na pani L. musiało to zrobić duże wrażenie - siedziała tam sama, taka wdowa. Ale nie tylko ta samotność - przecież ten jej Albert, z tego co skapowałam, był takim typowym obleśnym dziadem, a ona, mimo wszystko (pomimo tego, że taka praktyczna, racjonalna, twardo stąpająca po ziemi, i tak dalej) w głębi duszy była tak naprawdę bardzo delikatna - więc taki wrażliwy Sweeney do niej przemówił. Uważam, że ona się zakochała w takim właśnie Sweeney'u, a nie w dziadzie, który lata po mieście i macha brzytwą. Jego artyzm zaczął ją później przerastać - ale akceptowała u niego wszystko, chociaż tak naprawdę nie potrafiła zakumać tych jego, czego, no... faz niech będzie. Tak na przykład - na początku - jego reakcje na opowieść o tym co się stało z Lucy (ten krzyk, a potem to odrętwienie) interpretuje jako oznakę słabej psychy. Ale tak naprawdę, to było takie bardziej po prostu - Sweeney jest tak normalnie bardzo introwertyczny, więc wydaje mi się to naturalne, że musi specyficznie, we właściwy sobie sposób przeżywać swoje dramaty - i można się tylko domyślać o co mu chodzi Very Happy

.

Na tle tego mamy Lucy - w pojęciu Todda - kwintesencję piękna, esencję esencji wszystkiego co najlepsze - którą, niestety, stracił. Oczywiście najpierw szedł tam (na swój stary adres) dowiedzieć się co się z nią stało. Po drodze jęczał o jej pięknie - kluczowy jest fragment z "No Place Like London" - "and oh so beautiful" Laughing

- nieźle zawyte Laughing

, strasznie mi się podoba Very Happy

. Todd opowiada tę historię Anthony'emu - że sędzia, że go wywalił i że Lucy została sama, no i oczywiście drażliwą kwestią jest tutaj "did she succumb?". U pani L. dowiaduje się, że jego żona nigdy succumb - w sensie, że nie skorzystała z szansy na usłane różami życie, nie odeszła sobie z sędzią, tylko czekała na niego. To sędzia uknuł spisek. No to w tym momencie ma przerąbane - widomo - zamach na jedyne żyjące na ziemi uosobienie piękna (bo cały świat jest robaczywy, oprócz, oczywiście, Lucy, która na zawsze pozostała virtuous i oczywiście beautiful - to ostatnie należy podkreślić Laughing

) - za coś takiego jest kara śmierci. Generalnie - uważam, że kwestia Lucy była o wiele ważniejsza dla Todda niż Johanna. Jak ją ostatnim razem widział, to miała rok - tyle lat minęło i tak naprawdę Sweeney nie ma tu żadnego punktu zaczepienia. Łącznikiem mogłaby być właśnie Lucy, no ale "nie żyje". Tak naprawdę - kwestia Johanny - pogarsza tylko jego psychikę - Todd obawia się, że jest bardzo podobna do Lucy - oczywiście bardzo marzy, żeby właśnie taka była - piękna i złotowłosa - ale lepiej gdzieś dalej od niego - bo ten obraz będzie przywoływał wspomnienia z przeszłości, a to będzie dla niego bardzo bolesne. Niech ją Anthony gdzieś wywiezie - zły chłopak nie jest - uratował mu życie - w sumie dobry - nie stanie jej się z nim krzywda. Tak więc - schiz u niego występuje na tle Lucy, bardziej niż na tle Johanny - uważam. Z córką się żegna - cała piosenka jest o tym. Ten motyw będzie mi później jeszcze potrzebny, dlatego tak go zaznaczam, żeby gdzieś nie zginął. Pamiętajcie - Lucy!!! Nie Johanna!!!

A propos samej piosenki może jeszcze - wydaje mi się, że Todd robi sobie taki podkład, żeby "niwelować" tę bryzgającą krew. On tam szaleje, ale wyżywa się w sumie na niewinnych ludziach - więc do całej swojej złości dokłada jeszcze ten liryzm. Tak jakby z samym szałem nie był w stanie ich zabijać - jakby to było troszeczkę za mało. Nie wiem czy to ma sens - ale tak jakoś mi się zawsze wydawało Laughing

. No a oprócz tego wychodzi ironia - czyli coś, czym Sweene'y bardzo lubi się posługiwać Laughing

.

W ogóle - mam teraz mieszane uczucia co do tej sceny, tak prawdę mówiąc. Trochę mi to rozwaliło interpretację - to, że one tam są prawdziwe... te kobity... No nie wiem - nieważne - w każdym razie dość specyficznie pokazane - w złocistym blasku, takie świetliste, ale nieco rozmyte - tak jakby były snem właśnie - takim do którego, już się nie da jednak powrócić. Bo sprawy zaszły tak daleko, że nie ma już odwrotu. Dlatego ta wizja - choć, oczywiście, piękna - jest tak bardzo niespokojna, zdezintegrowana - to odzwierciedla psychę Todda - potwornie przecież zdezintegrowaną. Przy tym wszystkim jak niemożliwie brzmi linijka, którą właśnie śpiewa - "If only angels could prevail - we'd be the way we were" - on jest teraz zamknięty w teraźniejszości ze swoją żądzą krwi - i tak mocno kontrastuje tu ta ogromna tęsknota za pięknem i za przeszłością do której nie może już wrócić. No - czyli potrzebny mu jest ten liryzm - żeby niwelować Very Happy

.

Może jeszcze w tym miejscu wrócę do tego o czym była mowa parę postów wcześniej - że nie zabił Johanny. To jest tak naprawdę strasznie irracjonalne - on tam nie działa logicznie - ale jest to odzwierciedleniem jego schizy. Na razie napiszę połowę, bo staram się unikać chaosu, który wyszedł mi przy opisie L. Tak więc - w kontekście tego, że jest wrażliwy i nie nadaje się na mordercę - on po prostu nie chciał zabić. Dał się rozproszyć - czymkolwiek i uciekł. Chociaż tak naprawdę konieczne było, żeby zabił tego chłopaczka (Johannę, znaczy się Very Happy

), żeby nie było świadka. Ale rzuca tylko ostrzeżenie - "Forget my face!". I ucieka.

Okej - na razie tyle - druga część schizy Sweeney'a później. Najlepiej niech ktoś coś napisze, żebym nie musiała edytować tego posta i mogła sobie nabić nowego Very Happy

. Jak nie macie pomysłu, oto przykładowy tekst:

Ale masz głupią interpretację Sweeney'a, ale napisz dalszy ciąg - chcemy się pośmiać.

Wystarczy skopiować i wkleić Laughing

.

Anajulia

No jak na razie to ta Twoja interpretacja jest całkiem taka jak moja. A może nawet jest bardziej niż moja Laughing

Bo ja sobie nie dorobiłam aż tak kwiecistej historii. Po prostu mam wizję normalnego, wrażliwego faceta (no bo niewrażliwy by tak obłędnie nie kochał), którego przez 15 lat nadgryzała ta gorycz straty, podłego losu, lęk o żonę i córkę. Ale mimo, że z naiwnego młodzieńca zrobił się takim ponurakiem przygniecionym życiowym doświadczeniem, wciąż był tym samym wrażliwcem. I miał nadzieję. I właśnie dlatego, że przepełniały go miłość i tęsknota, gdy mu tę nadzieję odebrano świat mu się zawalił, a gorycz zaczęła go zżerać w błyskawicznym tempie. Bo już nie miał po co żyć. Tak widzę tę jego wrażliwość, nad urodą i brzytwami się nie zastanawiałam Very Happy

.

A to "at last my arm is complete again" to ja odbieram dwojako. Pierwsza, wynikająca z fabuły interpretacja - odzyskał jakąś cząstkę swojej dawnej tożsamości, jedyne co pozostało po Benjaminie Barkerze. No i przynajmniej ręka znów "jest sobą", skoro wszystko inne stracone. A druga, moja prywatna, chora interpretacja jest taka, że Sondheim zgodził się dopisać ten wers Laughing

. Nie wiem jak było naprawdę, nie sprawdzałam. Ale mnie się tu narzuca skojarzenie z "Edwardem Nożycorękim", kreconym mniej więcej przed 15 laty Wink

.

Aletheia

Ja się już śmiałam. Ale tylko z zakończenia! Very Happy

Mam rozumieć, że jeszcze nie doszłaś do sedna? Bo miało być szokująco. A ja tu jak dotąd nic szokującego nie widzę, nawet do Twoich herezji względem Deppa się przyzwyczaiłam. Very Happy

Oczywiście, że Sweeney jest wrażliwy na piękno. Cały czas nic tylko jaka to Lucy była beautiful. A Johanna pewnie też jak tamta piękna i blada. Brzytwy, no jasne, robią wrażenie. A on je wielbi jak jakieś fetysze, takze ich wygląd. Przecież obiecuje im "ruby", krople na srebrze. Wink

A skoro wyglądają tak po piętnastu latach, to L. musiała o nie dbać - srebro czernieje. A Sweeney podziwiał piękną żonę, podziwia swoje brzytwy i kolor krwi... A w sumie co w tym dziwnego? Jest fryzjerem a nie przerzuca węgiel w porcie, to musi mieć deczko zmysłu estetycznego.

Eddie

Och, no to co wczoraj napisałam, to było oczywiście tylko tło Very Happy

. Musiałam zrobić jakiś podkład do prawdziwego dramatu, który dopiero ma się rozegrać Laughing

. W tym poście teraz, znaczy się Very Happy

.

Wiem, Ana, że to jest jak na razie dość podobne do Twojej wersji, ale za moment przestanie Laughing

. Kwestię Johanny zaznaczyłam - bo gadałyście z Aletheią o kogo bardziej chodziło Sweeney'owi. I chciałam, żeby było jasne, że w mojej interpretacji jest ta wersja z Lucy - tak jak u Ciebie Very Happy

. A 3 strony temu to nie czytałam Laughing

. Czytam dopiero od poprzedniej - tak jak się włączyłam do tematu Very Happy

. Och, a ten komentarz o Deppie - chodziło mi o to, że ta postać robi piękne wrażenie, że właśnie nie jest paskudą... no bo skoro już mi się podoba, choć na kilometr widać, że to Depp...! (to miał być rozstrzygający argument Laughing

). Bo ja właśnie nie uważam Sweeney'a i L. za jakieś straszydła - mi się bardzo podobają - ta ich stylizacja jest naprawdę przemyślana i harmonijna - nie jest odrażająca czy odpychająca - tylko po prostu wyróżniają się z tłumu. Ale wyglądają bardzo ładnie - takie dziwne, przełamane smutkiem piękno - jak idą razem na miasto, czy w ogóle zawsze. Nie łażą w brzydkich łachach. Acha - no i oczywiście chodziło o to, że z punktu widzenia L. to było zjawiskowe - taki piękny i artystyczny Sweeney, który pięknie śpiewa swoim brzytwom. Bo dla kontrastu - jej Albert - był typowym dziadem, bez polotu i fantazji, a jak już umarł to ona musiała sama teraz siedzieć na sklepie i martwić się, że interes marnie idzie - i tu nagle coś takiego - taki Sweeney! Nieziemsko się zrobiło... Ta scena jest taka śliczna - taka łagodna i spokojna, tak wolno płynie i oni - tacy śliczni... śliczny duecik...

Dobra, jedziemy z tym moim szaleństwem Very Happy

. Jestem ciekawa czy się domyślacie co to będzie Very Happy

.

Na czym to ja ostatnio... acha... Sweeney i jego estetyczna wrażliwość Very Happy

. Moim zdaniem, to bardzo rzuca się w oczy. Jak uwielbiał ironizować - tak ironie z pięknem w tle jednak nie za bardzo mu wychodziły - zapominał się po prostu. Tak jak się zapomina przy tych brzytwach, tak samo zapomina się przy pierwszym goleniu sędziego śpiewając o pięknych kobietach. Pamiętam, że zastanawiałam się czy on go w końcu zabije czy też popłynie na fali tej swojej egzaltacji, a sędzia gładko ogolony najzwyczajniej w świecie wyjdzie mu z tego zakładu. No spoko - się zreflektował. Ale że i tak Anthony zepsuł mu chwilę... no to oczywiście wnerw. I wchodzi L. No i oczywiście całą winę zwala na nią. Kurde! Trzeba było się tak nie rozwodzić nad babami siorbiącymi kawę! W ogóle ciekawostka, że go zachwycają takie zupełnie zwykłe rzeczy...

No to w tym momencie już chyba wiecie co mu doczepiłam... Laughing

Rzecz jasna - panią L. Very Happy

Wiem, że to może trochę nielogiczne, no ale - moim zdaniem - dziad w bardzo wielu momentach się zdradza, że ma na jej tle porytą psychę. Sądzę, że on ma taki problem: wraca do Londynu przeżywać swój dramat - och, co się dzieje z Lucy - czy czeka na mnie, czy sobie z kimś innym ułożyła życie, czy żyje w ogóle? - no ale pojawia się L., która, wydaje mi się, zmąciła mu myśli już na samym początku. Bo oto wchodzi do sklepu i cóż się ukazuje jego oczom? Zjawisko niezwykle zjawiskowe i jakie piękne! L. z wałkiem - może trochę to prozaiczne, ale to jego klimaty Laughing

. Przecież ta scena jest tak nakręcona, że chyba każdy się zachwycił! To nie wierzę, żeby Mr. T. miał się nie zachwycić. Wydaje mi się, że ona zdecydowanie go tam przytłacza, swoim sposobem bycia po prostu, czy tam przygotowywania pasztecików, whatever... Trochę go to w tym momencie wytrąca z tej jego niespokojnie ponurej równowagi, no ale czeka aż skończy piosenkę - pasztety, co prawda, rzeczywiście wstrętne, no ale przynajmniej można się pogapić i pokontemplować ten jakże osobliwy fenomen. Z mojej interpretacji wynika właściwie, że jemu wcześniej coś strzeliło na jej punkcie niż jej na jego - bo na początku L. nie zwraca na Todda jakiejś szczególnej uwagi - po prostu zajmuje się klientem - na tym etapie - jeszcze bez żadnego miłosnego ćwierkania. Zakochuje się nieco później - w artyście z brzytwami Very Happy

.

Natomiast Sweeney'a przeraża trochę cała ta sytuacja. Bo jego żona wiernie na niego czekała, a on pierwsze co wraca do domu, to od razu pozwala, żeby weszła mu w obraz jakaś inna - trochę tak jakby ją zdradził. Plus fakt, że Todd jest niezwykle mocno zaczepiony w przeszłości czyni to wszystko jeszcze trudniejszym - bo on rzeczywiście bardzo chciałby cofnąć czas i naprawdę bardzo kocha Lucy. Przysięga zabić sędziego - za to co zrobił jego żonie, ale też, wydaje mi się, dopełnienie tej zemsty ma też drugi wymiar - pożegnać ją i móc żyć dalej. Jednocześnie, panicznie boi się tej nowej przyszłości - bo przecież jest tak silnie związany z obrazami z dawnego życia - przez 15 lat marzył tylko o tym, żeby wrócić do żony i córki - a tutaj okazuje się, że przyszłość - jeśli będzie, to będzie wyglądać zupełnie inaczej - on tak naprawdę nie jest w stanie sobie tego wyobrazić. Z jednej strony chce jak najszybciej zakończyć sprawę, ale z drugiej obawia się tych drastycznych zamian, które miałyby już po tym w jego życiu nastąpić. Jest pełen sprzecznych uczuć i dusi w sobie to wszystko, przy czym emocje, które nim targają są niezwykle silne - czasem, gdy nie może wytrzymać dostaje furii, innym razem wpada w odrętwienie i wydaje się, że nic do niego nie dociera. A biedna pani L. już sama nie wie co ma z tym zrobić, bo chciałaby, żeby Sweeney wreszcie przestał wariować, przerażają ją te jego napady szału - jak w Epiphany, bo nigdy nie wiadomo czym się takie coś skończy.

Wszystko się przedłuża, zemsta odkłada się w czasie, Sweeney'owi wspomnienia o Lucy wciąż nie dają spokoju, dochodzi jeszcze poczucie winy, bo coraz więcej myśli o L. i coraz bardziej jej pragnie. I będzie go to tak wszystko męczyć dopóki nie zabije Turpina. Względem L. ma na co dzień bardzo ambiwalentny stosunek - raz rzuca nią o ścianę i wyżywa się na niej, innym razem jest "anything you say", a potem znowu wrzeszczy. Pozwala jej zatrzymać Toby'ego bo go o to prosi, chociaż dzieciak tak napradę działa mu na nerwy, bo jest zazdrosny, że musi z nim dzielić jej miłość - sprawia nawet wrażenie, jakby mu zazdrościł (Toby'emu), że pani L. dała mu pasztecika, a przecież ich nie lubi Laughing

. Sądzę, że trzeba docenić to poświęcenie z jego strony. Ale sam generalnie cały czas ją odtrąca, buduje wokół siebie mur i trzyma ją bardzo na dystans - no bo Lucy wciąż go męczy. Ale czasem, w takich "uzasadnionych" sytuacjach - na przykład gdy L. wpada na swój genialny pomysł w "A Little Priest" - to Mr. T. dostaje wręcz eksplozji uczuć (jak na takiego Todda) - podbiega z tym swoim "Mrs. Lovett, how I've lived without you all these years, I'll never know". Myślę, że to było jak najbardziej na poważnie, a pozwolił, żeby mu się tak wymsknęło, bo kontekst taki "bezpieczny" - no bo rzeczywiście cudowny pomysł - więc spoko bez obaw można tak powiedzieć - wiecie o co mi chodzi. I w ogóle - zaczyna z nią tańczyć, a w pewnym momencie widać było, że chciał ją nawet pocałować, ale nie, zreflektował się Laughing

. Ważny jest też sen L., bo oprócz tego, że jest to jej sen, pokazuje również aktualny stan psychiczny Todda. On w ogóle się zgadza na to, zgadza się, żeby ona planowała ich przyszłość - jak chce, to niech będzie nad morzem. Najbardziej znaczący jest ślub - on tam ma w tej wizji własną wolę - sam powiedział "tak", czy raczej pokiwał głową - i to było takie dziwne - takie "bardzo chcę, ale nie wiem... nie, nie mogę, nie, TAK!" i potem jak pocałował pannę młodą - dużo stresu go to kosztowało, ale uff... jakoś poszło... przełamał się.

No, ja to generalnie tak jakoś odbieram, że Sweeney jest rozdarty między Lucy i L. Bardzo wyraźnie widać u niego schizę na tle włosów - lekkie zboczenie zawodowe. Te złote nie chcą mu dać spokoju, a pani L. ma ciemne. I właśnie dlatego stwierdziłam w moim poprzednim poście, że ta piękna "wizja" (no niby one są prawdziwe Rolling Eyes

) Todda jest taka zdezintegrowana - bo przedstawia Lucy, ale z ciemnymi włosami! - czyli coś jest nie tak. Ja tej linijki "If only angels could prevail we'd be the way we were" nie umiem przetłumaczyć. Ale jest to takie jakby "życzenie" (if only - gdyby tylko) wypowiadane przez Todda w chwili teraźniejszej, a dotyczące hipotetycznej możliwości przywrócenia - przy udziale sił nadprzyrodzonych - stanu wcześniejszego, tego co było kiedyś. Coś w stylu "Gdyby tylko możliwe było żeby zatriumfowały anioły, to byśmy sobie (dzisiaj, teraz) byli / istnieli tak (w taki sposób) jak byliśmy / istnieliśmy wtedy". "Prevail" ma różne znaczenia [link widoczny dla zalogowanych] - trzeba by to było chyba jakoś inaczej sformułować po polsku - bo nie wiem czy u nas się mówi "gdyby zatriumfowały anioły" Rolling Eyes

. Ciekawa jestem jak przetłumaczyli to w kinie. W każdym razie, ja interpretuję to tak, że chodzi tutaj - z jednej strony o tęsknotę za przeszłością, ale z drugiej również o świadomość, że powrót do niej jest już niemożliwy. Bo sprawy zabrnęły już za daleko - już postanowione - on się z Johanną żegna. No - a w mojej interpretacji tym bardziej musi się pożegnać, tym bardziej nie chce jej zobaczyć - no bo te włosy - takie jak u Lucy... To by było bardzo bolesne, bo przecież usiłuje "przestawić się" na ciemne (włosy). Och, ja nie wiem jak można mu nie dokleić L., a dokleić ideologię społeczną Very Happy

.

I teraz trzeba jeszcze nałożyć tę ogólną schizę na scenę nie zabicia Johanny. To takie nielogiczne - jego cel został osiągnięty - zemścił się na sędzim, zabił go... potem się wycisza - odkłada brzytwę - trochę to w formie coś jakby rytuału - przedłuża ten moment jak tylko się da... no ale przeszkadza mu Johanna. To było jak już ochłonął... no ale zbiera w sobie jeszcze wściekłość, żeby zlikwidować tę jedną nadprogramową osobę, rzuca się na nią, chce zabić, mimo, że już teoretycznie skończył z tą swoją zemstą... No bo przecież nie po to przez tyle przechodził, żeby mu teraz wszystko jakiś smarkacz zniweczył - nie może być żadnych świadków - więc furia. I potem krzyczy L., co - uważam - było znaczące (w świetle tego co tu wypisuję) - więc go to rozprasza - i już zamiast zabijać - rzuca tylko ostrzeżenie i zbiega na dół.

I teraz ta finałowa scena - cóż za tragizm! Kiedy widzi, że usiekł Lucy. Jak on musiał się w tym momencie czuć - to straszne. Cały film zszywał to swoje rozdarte serce, i teraz, jak już było po wszystkim - taki cios! Okazuje się, że wszystko niepotrzebnie, wszystko bez sensu, wszystko nie tak... Ale to musiało boleć... I jak mówił do L. - "you knew she lived" - takie bolesne rozczarowanie, a potem to "you lied to me" - taki bolesny zawód. Najpierw jeszcze się na nią nie wściekł - tak jakby nie do końca zdawał sobie sprawę z tego co się wydarzyło - zajął się Lucy... I dopiero po jakichś paru chwilach - Boże, jak mogłem być tak głupi, tak naiwny - i wrzuca L. do pieca. I jak patrzy na nią jak się pali - z takim wyrzutem. To musiało być straszne - los znów sobie z niego zadrwił - i to w tak okrutny sposób... Zniszczyło go coś, w co tyle z siebie zainwestował... i wyszło, że wszystko na nic... Teraz już w ogóle nie ma po co żyć! Och! Jaki to dramat! I na końcu jak wraca do Lucy... i śpiewa... i nie dokańcza linijki... Sad

No, to by było na tyle tego cyrku Very Happy

. Trudno mi się pisało, bo już coraz bardziej zapominam ten film, a na dodatek śpiuch mnie dziś naszło, więc mogłam o czymś zapomnieć. No ale to tak mniej więcej wiecie już o co chodzi w mojej tajnej interpretacji Very Happy

. Jakkolwiek ona niedorzeczna, tak bardzo ją lubię Very Happy

. Może kiedyś, jak zmądrzeję, skreślę te głupoty i uznam wymiar społeczny Razz

. Ale póki co - wariaci niechaj pozostaną wariatami Laughing

.

Aletheia

Eddie

Ehhh, Aletheia, mogłaś chociaż udać zaskoczenie, no! Very Happy

Oczekiwałam odpowiedzi "O rany! Nigdy bym się nie domyśliła!" Laughing

. Żartuję - wiem, że jestem do bólu przewidywalna i monotematyczna Laughing

.

Generalnie nie zamierzam się wykłócać, oprócz jednego Very Happy

.

Aletheia

Nie musiałam udawać, naprawdę byłam zaskoczona. Very Happy

Choć to wina mojej niedomyślności, a nie braku tropów... Laughing

Zatem - zaskoczona, ale nie zdziwiona. Spodziewałam się po prostu czegoś... no, bardziej wywracającego sens, zupełnie inaczej rozkładającego akcenty, znaczenia... Och nie wiem, czegoś na miarę "a jeśli to krew Jacka zdjęła klatwę". Laughing

Ja naprawdę wysoko cenię Twoje możliwości "kombinacyjne". Wink

Elizabeth

To ja się akurat w tej sprawie mogę wypowiedzieć Wink

Anajulia

O rany! Śniło mi się, że napisałam tu długiego posta w odpowiedzi na koncepcję Eddie! Długo nad nim myślałam. Patrzę - nie ma! Very Happy

Niesamowite! Spieszę zatem nadrobić to niedopatrzenie.

Otóż, Elizabeth ma całkowitą rację, co potwierdzam odwołując się do źródła w postaci kopii filmu. A swoją drogą, Aletheia! już nie masz wymówki, że czegoś tam z POTC czy ST nie pamiętasz! Laughing

. No ale do rzeczy. Gdyby pani L. nie podkochiwała się w panu T. piętnaście lat temu (nie upieram się, że nie myślała o nikim innym przez ten czas), to z całą pewnością nie hołubiłaby tych brzytew skoro "times is hard". Ale - abstrahując od tego rodzaju rozumowania, które łatwo podważyć - posłuchajmy co mówi sama pani L. "There was a barber and his wife and he was beautiful"... no przecież widać, że jej się zawsze podobał Very Happy

. Może nie rozpoznaje jeszcze w Sweeney'u Benjamina B. (zmienił się, nikt go nie rozpoznał), ale ma w pamięci obraz tego pięknego faceta z brzytwą, co mieszkał w pokoju, który wynajmowała nad piekarnią. Ale to nie koniec. "Always had a fondness for you, I did". To dopiero wyznanie! Oczywiście, że zawsze się w nim podkochiwała. Ale pewnie dlatego, że on świata poza swoją Lucy nie widział, a ona była mężatką, nie marzyła o nim poważnie. I tylko te brzytwy dowodzą, jak wielka była ta jej słabość...

No, to teraz o koncepcji Eddie. Podobnie jak Alethei, tym razem nie zwaliła mnie z nóg. Zaskoczenie było - nie spodziewałam się, że pójdziesz w tę stronę Very Happy

. Ale [kiwa Alethei] byłam przygotowana na jakieś totalne wywrócenie logiki naszych dotychczasowych wywodów, przeniesienie punktów ciężkości, co sprawi, że nowa wizja ST będzie totalnie inna niż ta, do której przywykłam, ale nieodparcie spójna, przekonująca... jak grafiki Eschera [mruga - dla odmiany Very Happy

- Alethei]. Tymczasem Twoja koncepcja to myślenie życzeniowe osoby zakochanej. Zakochanej w pani L. Very Happy

. I dlatego ja się nawet nie ośmielam z tym wywodem dyskutować. Ja się na wszystko bez zająknięcia zgadzam Very Happy

. Bo to jest piękna, doskonała wizja, zamknięta w świecie Twojej fascynacji filmem. Nie ośmielę się wchodzić w nią z butami, jakkolwiek burzy zupełnie logikę postaci Sweeney'a i czyni jednak z niego okropnego dziada Laughing

. Ale skoro takiego lubisz, to nic mi do tego Smile

.

Dodam tylko cicho, że dla mnie całe piękno tej postaci tkwi w obłąkańczej miłości do żony. I nawet jak myśli o córce, to w gruncie rzeczy myśli o swojej Lucy. Johanna - ta prawdziwa, a nie ta wyobrażona - niespecjalnie Sweeney'a interesuje. Lucy jest w każdej jego myśli, w każdej intencji, choć pamięta tyle tylko, że miała złote włosy... I uczucie do pani L. nijak się z tym dramatycznym rysem miłości do żony nie komponuje. Dlatego nie pogodzimy naszych wizji Sweeney'a, bez względu na to, która jest prawdziwa Very Happy

.

Dodam jeszcze, że uwielbiam Twoje wizje, Eddie! To moja ulubiona lektura na Perle, bo nic mi tak nie poprawia humoru Very Happy

.