Co teraz czytasz?

Aletheia

50 wielkich mitów psychologii popularnej. Scott O. Lilienfeld i in.

Zdecydowałam się szarpnąć na prawie cztery dychy i uważam, że całkiem się opłaciło (chociaż wolałabym mniej paskudną okładkę). Mgliście przypominało mi się, że kiedyś o tym pisałaś, Marta, Smile

więc poszłam przeczytać i trochę jestem zaskoczona tym, co mówisz – i inni na LC – że tam brakuje źródeł i że toto całe jest słabo weryfikowalne. No, prawda, że chcąc mieć pewność, trzeba byłoby przeprowadzić te tysiące wzmiankowanych badań samemu od nowa, ale jeśli się człowiek nie upiera przy tym, to w moim odczuciu książka jest tak naszpikowana odsyłaczami, że w najgęstszych miejscach trzeba pilnować wątku. Fakt, brakuje bibliografii w samej książce, ale ten adres co podają, przynajmniej na razie działa. Działają też źródła internetowe z tej bibliografii internetowej, przynajmniej te, co sprawdziłam. Trochę prowizorka, przyznaję, ale ostatecznie sama książka z zasady należy do takich potrzebujących aktualizacji z kolejnymi wydaniami...

Zgadzam się, że sporo opisywanych rzeczy słabo podpada pod psychologię – fizyczne działanie wzroku, oddziaływanie alkoholu na organizm, anatomia mózgu... Wolałabym, żeby zamiast jednego z tych opisali mit, którego tam nie znalazłam, mianowicie „Zaprzeczanie to potwierdzanie”. „Jeśli twierdzisz, że nie jesteś wariatem, to najlepszy dowód, że jesteś” albo „Wypiera się tak gorliwie, że to aż podejrzane” i tak dalej. Poza tym nie zwrócili uwagi na coś, a co mnie zirytowało: przeprowadzający badania ankietowe powinni sensowniej układać pytania. Mniej metafor, więcej konkretów, do licha... „Czy uważasz, że ludzka pamięć działa jak kamera albo magnetofon?” Najchętniej dopytałabym o co chodzi, a gdybym nie mogła, pewnie odpowiedziałabym „No raczej tak, mniej więcej”. A potem się okazuje, że badacz przez „kamerę” rozumie „idealny rejestrator, którego nagranie z czasem nie ulega zmianom”, co jest dalekie mojemu prywatnemu pojęciu kamery. I magnetofonu też. Człowieku, dlaczego u diabła nie zapytasz zwyczajnie „Czy uważasz, że ludzka pamięć rejestruje idealnie, a ten zapis potem się nie zmienia”? Poza tym w paru miejscach było nieco mętnie, np. rozdział o alkoholizmie (czy leczenie alkoholizmu równa się dążeniu do abstynencji) jest dezorientujący i trochę przeczy samemu sobie (to w końcu wolno tej ciotce ten jeden kieliszek, czy nie?). Nie poczułam się też naprawdę przekonana wcześniejszym rozdziałem o wyższości diagnozy algorytmowo-statystycznej nad kliniczno-intuicyjną. Nie żebym była specjalnie rozkochana w idei wyższości intuicji, ale zapatrzenie w statystykę podoba mi się jeszcze mniej. Wbrew zdaniu autorów, nadal uważam, że dane opisujące grupy słabo nadają się do rozstrzygania o jednostkach. Zresztą jeszcze wcześniej w rozdziale o dziedziczeniu sami wskazują, że statystyka statystyką, a indywidualne przypadki są indywidualne...

Ale pomijając te detale, rzecz jednak jest interesująca. I całkiem fajnie napisana. Zalety przeważają wady, w moim odczuciu. Podobał mi się na przykład rozdział o profilerach policyjnych albo ten o mniejszej niż się sądzi burzliwości normalnego nastoletniego dojrzewania, albo ten o błędnej idei wyładowania agresji (żeby wymienić niektóre z tych tylko, o których wcześniej sądziłam co innego albo bardziej się wahałam).

Marta

Aletheia

Marta

Aletheia

Felix, Net i Nika oraz Klątwa Domu McKillianów
Tym razem okładka lepsza od zawartości (płaszcz Felixa, łał). Dosyć wymęczone to wszystko było i stało na deusach ex machina (ha, ha...) - to w końcu kim była ta kobieta, co dała Nice klucz? A Laura jest jednocześnie na siłę usunięta i potem na siłę wepchnięta. Net jest kretynem większym niż ustawa przewiduje, bo nie uczy się nawet na błędach ("o, kieszeń już się naprawiła, nie szkodzi, ze poprzednio też tak wyglądała") i gorąco kibicowałam Felixowi, kiedy go gonił - szczególnie, że on z kolei zawsze miał więcej multitoola niż osobowości, więc miło, że cokolwiek tym razem pokazał. Natomiast nie mogę z Niką, która jest już tylko buforem antyzbrodniczym między pozostałą dwójką. Czy ona naprawdę musi być tak niemożebnie rozumiejąca, współczująca, łagodząca i co tam jeszcze? Kwasny

Mdliło mnie już, szczególnie, że Netowi za teksty w stylu "Jeszcze nie wymieniłem cię na inną [bo masz te tam różne zdolności]" należało się w łeb nawet bardziej niż za June/July, a ona na to nic. Confused

Ale poza tym czyta się nadal fajnie. To istotne, zważywszy, że Kosik zagiął czasoprzestrzeń i dał im dopiero świadectwa z drugiej klasy. Następna akcja będzie w wakacyjnym sierpniu?

Marta

Aletheia

Marta

CrazyJoanne14

Seria "Pośredniczka" Meg Cabot. Czytam to już drugi raz w życiu. Nie mogłam się oprzeć. Idealna lektura na wakacje- lekka, miła, wciągająca. Polubiłam ten 6-ksiąg, mimo, że od książek "dla nastolatek" na ogół uciekam. A więc- główną bohaterką i zarazem narratorką jest Susannah Simon, zwykła szesnastolatka. No, może nie tak całkiem zwykła- jest bowiem mediatorką. Porozumiewa się z duchami (czy też raczej duchy porozumiewają się z nią) i pomaga im dostać się na tamten świat. Po prostu sprząta po nich ziemski bałagan. Zazwyczaj zachowuje się profesjonalnie, kiedy jednak przeprowadza się do Kalifornii, by zamieszkać z matką i swoim nowym ojczymem, poznaje ducha -Jesse'a (Hektora de Silvę), który mieszka w jej sypialni i...niespodzianka: zakochuje się w nim. Fabuła może z lekka banalna, ale narracja wyśmienita, ze sporą dawką humoru. Idealna seria na wakacje.
I jeszcze ostatnio czytałam "Lukrecja Borgia. Jej życie i czasy." Maria Bellonci.
Czyli biografia. Ale jaka! Nie tylko suche fakty, mnóstwo przemyśleń autorki na temat emocji, jakie mogła odczuwać główna bohaterka, malownicze opisy sukien, bankietów. Po prostu ideał biografii.

Marta

Cabot zawsze gwarantuje mnóstwo śmiechu, ale wydaje mi się, że powieści "dla nastolatek" jej lepiej wychodziły niż te "dla dorosłych", bo nawet łapiąc się na drugi target wolę te z pierwszego. Pośredniczka Piwo

Wolałam tę serię nawet od Pamiętnika Księżniczki (który uwielbiałam), ze względu na postacie. Och, gdyby Mia miała trochę ognia Suze Very Happy

W swojej naiwności bolałam nad niemożliwym związkiem dziewczyny i ducha i nawet do głowy mi nie przyszło, że ta historia (zakryję na wszelki wypadek) mogłaby mieć happy end Very Happy

Aletheia

Marta

To było jeszcze w czasach, gdy fanfiction było mi obce Smile

W jak ubogim świecie żyłam...

CrazyJoanne14

Ależ ja wiem, jak to się kończy. I też mi...delikatnie mówiąc szczęka opadła. I krzyknęłam radośnie "Jest! Tak właśnie miało być!". Ou, to do tego są fanfiki? Gdzie? Pierwszy raz o takowych słyszę.
Pamiętnik księżniczki próbowałam kiedyś czytać. Bezskutecznie, niestety. Za to Pośredniczka mnie urzekła. I Jesse. Ach, jak ja bym kogoś takiego (ale od początku do końca żywego) chciała spotkać... Podobały mi się również "Kiedy piorun uderza", "Bezpieczne miejsce", "Kryptonim Kasandra." Idealne na wakacje- odprężające i bez dat, bo ostatnio stwierdziłam, że muszę odpocząć od mojej manii historycznej na punkcie Wojny Trzydziestoletniej i monarchii absolutnej we Francji. A tam jest raczej dużo dat. Czy ktoś jeszcze ma takie zainteresowania?-pytam z nadzieją.

Aletheia

CrazyJoanne14

Dziękuję! Lecę sprawdzić. Może przez najbliższe kilka dni będę miała co robić. Smile

Daty to taka niezbyt przyjemna część, owszem. Ale medal ma dwie strony.

Marta

CrazyJoanne14

A ja je traktuje jako niezbędne preludium do przyjemności- to znaczy wszystkich smakowitych aliansów, spisków, ciekawostek, traktatów, bitew itd.