"S@motność w sieci"

KresKa

Co myślicie?

Książka: "trochę" szumu narobiono z powodu jej ekranizacji... Fabuła... opowiastka o miłości... Ktoś by powiedział banalna, ale dzisiaj chyba każda opowieść o miłości jest banalna. Chyba lepiej powiedzieć, że książka o samotności, nieprawdaż? Wink

Poza tym fabuła jest ciekawa... Choć... no właściwie to takie romansidło, bez happy endu... Ale bardziej niż sama fabuła podobał mi się styl napisania tej książki. Kreacja bohaterów, wprowadzane kolejnych sytuacji, sposób opowiadania i ogólnie warsztat literacki. Co jeszcze? Mi się podobała i bez post epilogu pewnie byłoby mi trochę smutno...
Film: nie oglądałam, ale słyszałam, że podobnie jak z książką, lepiej poszło od strony technicznej. Mam nadzieję, że niebawem obejrzę.

GOSIA:D

Książki nie czytałam...ale bardzo bym chciała....film za to mam na kompie, ale nie mam czasu obejrzeć..

Anajulia

Przeczytałam. A właściwie wysłuchałam, bo dysponuję wersją tak nowoczesną jak sama książka, czyli multimedialną Wink

Zaczęłam z ciekawości, bo zawsze fascynują mnie wszelkie zjawiska społeczne, a ta książka to zjawisko niewątpliwie. Skończyłam z kronikarskiego obowiązku. Nie dlatego, że mi się znudziło, nie! Ale nie utrzymała mnie przy tej lekturze ciekawość losów bohaterów, lecz ciekawość, jak Wiśniewski wybrnie na końcu z tego, co zaczął. Bo zaczął bardzo wiele, ale mnie osobiście pozostawił z pytaniem "o czym jest ta książka?!". Moim zdaniem, dobra książka powinna być o czymś. Powinna obrazować jakiś problem, nieść jakąś myśl, przesłanie. Albo chociaż być sprawnie napisaną historią, w której losy bohaterów obchodzą nas od początku do końca. Tymczasem Wiśniewski napisał materiał na telenowelę. Otworzył mnóstwo wątków pozostawiając je bez rozwiązania i przegapił moment, w którym powinno nastąpić zakończenie. W wielości wątków nie ma właściwie nic złego - pod warunkiem, że w obrębie całości jaką jest książka, łączą się jakoś, znajdując w sobie nawzajem uzasadnienie. I tak autor przedstawił zarys historii, z których każda byłaby niezłym materiałem na felieton (opowieść o dziewczynce chorej na białaczkę, anegdota o Jennifer z wyspy Wight, refleksje na cmentarzu w Nowym Orleanie...), ale razem nijak całości się nie trzymają, nie składają się w jedność. Dlatego poczułam się nieco oszukana. Nie byłabym gdybym chciała poczytać blog frustrata (całkiem zgrabnie opisane anegdoty, choć na pewno nie jest to styl najwyższych lotów i wiele razy nad tym tekstem pytałam się siebie, dlaczego zatem ja - do cholery - nie jestem jeszcze słynna pisarką Wink

). Ale chciałam przeczytać książkę. "S@motność w sieci" w tej części narracji, która należy do Jakuba to zlepek wspomnień i refleksji o świecie, z których nie wynika nawet portret psychologiczny bohatera, bo w gruncie rzeczy jego samotność i cierpienie nie wydają mi się w pełni przekonujące. Mam nieodparte wrażenie, że autor chciał hurtem zaleczyć tą książką wszystkie swoje kompleksy i niezałatwione w życiu sprawy (bo czemu, na przykład, ma służyć przydługi popis wiedzy z genetyki?). W kobiecej części narracji jest jeszcze gorzej, bo choć poznajemy szczegóły anatomii i garderoby bezimiennej (?) bohaterki, nie dowiadujemy się o niej niemal nic. Jej stany emocjonalne wydają mi się znajome i to godne uwagi novum, że ktoś opisał owo drżenie serca przed monitorem, czy czarną rozpacz, gdy traci się dostęp do internetu - czyli uroki życia w wirtualnej rzeczywistości. Ale realne motywy tej dziewczyny pozostają dla mnie niejasne - bo pracowity mąż to dość osobliwy powód, by przeżyć to, co Ona. Niemniej, pozostaję pełna uznania dla mężczyzny, który odważył się spojrzeć na świat oczyma kobiety Smile

I cóż - miłe to czytadło (albo słuchadło) do długiej podróży, ale jednak rozczarowuje. Jako że sama żyję w rzeczywistości wirtualnej liczyłam na jakieś bum, które mnie czegoś nauczy, a co najmniej poruszy. Dostałam nieskończoną, absurdalną wręcz ilość dramatów, przy których początkowo sięgałam po chusteczki, ale potem zobojętniałam jak przy każdej operze mydlanej. Koniec zwieńczył "dzieło", czyli dobił je definitywnie. Gdyby dramatyczny finał nastąpił gdzieś w dwóch trzecich długości "S@motnosci w sieci", może by mnie wzruszył czy skłonił do refleksji. W kontekście całości jednak wydał mi się nieco groteskowy. Całkiem jak kolejny dramat w życiu Hanki Mostowiak - mogę słuchać jednym uchem zmywając naczynia. Hmmm... zaczynam rozumieć społeczny fenomen "S@motności w sieci". Wszak Polakom tak bardzo potrzebne są pełne cudzych tragedii seriale!
Tyle o treści "dzieła" Wiśniewskiego. Więcej uznania mam dla formy. Wprawiła mnie nawet w lekką konsternację, bo sama obmyślałam napisanie czegoś podobnego (narracji na dwa głosy, połączonej z wymianą listów), a w ramach wprawki popełniłam opowiadanie, które w pewnej części ma formę korespondencji mailowej. Wpadłam na ten pomysł na długo przed lekturą "S@motności" i byłam pełna podziwu dla własnego geniuszu i nowatorstwa <jak zawsze skromny> Laughing

Cóż, znów ktoś mnie wyprzedził

Tak czy owak - zamysł świetny. Z realizacją u Wiśniewskiego jest różnie. Abstrahując od tego, że pewne akapity zdają mi się przydługie, bo pełne niepotrzebnych szczegółów, mam zastrzeżenia do języka, jakim ta książka została napisana. Wrażenie pewnie spotęgował fakt, że jej słuchałam, ale to nijak tego tekstu nie broni. Bo pewne konstrukcje zdaniowe, metafory czy kolokwializmy wydają mi się w literaturze niedopuszczalne. No chyba, ze to harlequin, ale Wiśniewski miał chyba większe ambicje.
Jako że lubię we wszystkim szukać pozytywów, uznaję ostatecznie "S@motność w sieci" za dość interesujący, nowatorski w formie obraz pewnego wycinka współczesnej rzeczywistości. Obraz, w którym każdy może odnaleźć jakiś bliski sobie fragment, choć całość jest chaotyczna i zdaje się zmierzać donikąd - jak sama rzeczywistość, która została w tej książce sportretowana. Przygnębiający i znamienny to portret.

KresKa

Ja się nie rozpisałam zakładając temat, ale teram przynajmniej mam się o co oprzeć Wink