unfinished fic by Joyful Molly

Aletheia

Trafiłam na to dzisiaj, świeże, i zakochałam się natychmiast.

Wyjaśniam, że to jest początek celowo zostawiony bez zakończenia, rzucony na przynętę. Zakończenie może dopisać każdy chętny. Macie jakieś pomysły? Laughing

(Początkowe wersy dialogu częściowo oparte na przekładzie by Anajulia).

[bez tytułu]
[link widoczny dla zalogowanych]

– Proszę zachować spokój! Przejmujemy ten okręt!
Gilette odwrócił się. Ku swojemu zaskoczeniu, ujrzał stojącego przed nim Jacka Sparrowa, z pistoletem w garści i Willem Turnerem u boku. Godne pożałowania. Ten młody człowiek okazywał ostatnio znaczący brak rozsądku.
Will spróbował poprzeć ogłoszenie Jacka.
– Tak! Poddajcie się!
Gillette uniósł brew, a załoga Dauntless wybuchnęła śmiechem.
– We dwóch nie będziecie w stanie pokierować tym okrętem – wyjaśnił spokojnie Gilette. – Nawet nie wyjdziecie z portu.
Informacja najwyraźniej spłynęła po Jacku Sparrowie. Wycelował pistolet w Gilette’owy nos. Will z całej siły próbował wyglądać śmiało i niebezpiecznie, ale było oczywiste, że nie wierzy w powodzenie planu Jacka. No cóż, zatem nie wszystko było stracone dla młodego panicza Turnera.
– Synu… jestem kapitan Jack Sparrow. Łapiesz?
Gillette zerknął na wylot lufy.
– I? – zapytał, niewzruszenie.
– I - co?
– Fakt, że jesteś Jackiem Sparrowem, został już ustalony. Pamiętasz? Pomagałem cię aresztować.
To się nie rozwijało jak planował to Jack. Will przygryzł wargę.
– Przejmujemy statek – jeszcze raz oznajmił Jack.
– Bardzo mi przykro, ale nie możecie go wziąć.
– Co to ma znaczyć? – Jack potrząsnął pistoletem. – Jesteśmy piratami. Przejmujemy ten statek. Wy z niego schodzicie. Koniec śpiewki.
Gillette wzruszył ramionami.
– Nie zejdziemy.
– Jasne, że zejdziecie.
– Nie sądzę.
– No to cię zastrzelę.
– Wątpię.
Jack odwiódł kurek.
– Ta kula nie jest dla ciebie, chłopcze. Nie zmuszaj mnie, proszę, żebym ją zmarnował.
Gillette założył ręce za plecami i pociągnął nosem.
– Kapitanie Sparrow, masz jeden pistolet z jedną kulą i jednego Turnera z kordem. Ja, z drugiej strony, mam tu dwudziestu ludzi, plus Henry’ego, spaniela komodora Norringtona. Oczywiście możesz mnie zastrzelić, ale zapewniam, że moi ludzie zamienią cię na mielonkę. A z tym co zostanie… cóż. Wspomniałem już o Henrym, czyż nie? Zatem…
– Co ty na to, Turner? – zapytał Jack przez ramię.
– Nie wiem. Nie mam twojego doświadczenia – odparł Will – ale argumentacja pana Gilette’a wydaje się sensowna, jego ludzie wyglądają na bardzo zdeterminowanych, a Henry faktycznie jest małym, zajadłym obgryzaczem łydek.
Jack rozważał sytuację przez chwilę, potem opuścił pistolet.
– Chętnie wysłucham pańskich sugestii, panie Gilette – powiedział.
-----------------------------------------------------------------------------------------

A ja Waszych, Panie i Panowie. Very Happy

Marta

Bywają fanfiki, które podczas czytania walą mocno w głowę tak, że czytelnik pyta: "dlaczego o tym wcześniej nie pomyślałem?! Genialna myśl!". To nie jest jeden z takich fików, moim zdaniem.

To historia na zasadzie "co by było, gdyby". Gdyby Jack na swojej drodze spotkał kogoś innego, nie Gillette'a, bo ten by się raczej tak nie zachował. Łatwo jest zachowywać się rozsądnie, siedząc przed telewizorem i oglądając film, ale kto, oprócz filmowych superbohaterów, argumentowałby racjonalnie z pistoletem przystawionym do głowy? Bo jakoś wątpię, żeby ktokolwiek z tych dwudziestu ludzi strzeliłoby do Jacka zanim ten wypaliłby z pistoletu (czego by oczywiście nie zrobił, ale skąd Gillette miałby o tym wiedzieć). Gdyby jednak znalazł się ktoś taki, mogłoby być ciekawie, bo to oznaczałoby człowieka twardo stąpającego po ziemi i nie dającego się zbyć byle czym. Jak poradziłby sobie w tej sytuacji Jack? Z przejęcia okrętu nic by pewnie nie wyszło i musiałby się ratować ucieczką. A szkoda, bo pomysł miał przedni. Więc cieszmy się, że jednak się udało Very Happy

Oczywiście zerknęłam na oryginał, niczego nie znalazłam, koniec śpiewki. Wink

Aletheia

Marta

Aletheia

Marta

Aletheia

Marta

Aletheia

Marta

Stylu się raczej nie da "przetłumaczyć". Zawodowy i doświadczony tłumacz mógłby z lepszym bądź gorszym skutkiem próbować "dostosować się" do oryginału, chociaż z tego, co czytałam o tłumaczeniach "Władcy pierścieni" i "Harry'ego Pottera", tłumacze piszą po prostu "po swojemu", w swoim stylu. Nie znam angielskiego wystarczająco dobrze, żeby robić analizę językową tego, co przeczytam, ale przeczytałam oryginał jeszcze raz i sądzę, że w tym wypadku to kwestia wierności. Przetłumaczyłaś wszystko tak jak jest, a że krótkie zdania bardziej sprawdzają się w angielskim niż polskim, nie Twoja wina. Musiałabyś napisać tego fika od początku, tworząc nowe zdania, żeby zrobić coś więcej. Kwestia, na ile może posunąć się tłumacz, to ciekawy temat.

Tak na marginesie, pomijając kwestię znajomości języków, naprawdę wolę czytać po polsku niż po angielsku. Nasz język z całym systemem przecinków i odmian słów wydaje się stworzony do długich, rozbudowanych zdań, a krótkie angielskie słowa i te wszystkie "and" i "the", nie mówiąc już o "said", zastępującym wszystkie liczne polskie odpowiedniki sprawiają, że ten język nie jest zbyt "ładny". Ma w sobie pewną melodyjność i dynamikę, jest fajny do dialogów i zabawnych scen, ale trudno w nim stworzyć zdanie nacechowane emocjami. Polski język wydaje mi się znacznie bogatszy w tym względzie, choć, jak mówię, nie znam obu z nich na równym poziomie.

Aletheia

[skrobie się w globus, próbując ocenić off-stężenie pod kątem potencjalnej topicotomii i postotrasplantacji]