Rodzina

Aletheia

Temat wynikły z dyskusji wokół Skarbów a.d. 2009.
------------------------------------------------------

Co można napisać o rodzinie, okaże się w trakcie. Wink

A na razie kilka propozycji.

Czy uważacie się za ludzi "rodzinnych" i jak rozumiecie to określenie?
Czy Wasze rodziny są duże i... jak wielkie, według Was, to już "duże"? Czy chcielibyście aby były większe, albo... mniejsze?
Kogo uważacie za członków najbliższej rodziny, kogo dalszej, a kogo całkiem dalekiej... Czy taka odległość pokrewieństwa jest dla Was w ogóle istotna?
Czy ktoś z rodziny jest dla Was szczególnie ważny i dlaczego?
Czy często spotykacie się z rodziną? Czy lubicie te spotkania? Czy mieszkacie blisko siebie, albo przeciwnie - niektórych albo wszystkich życiowe i dziejowe wiatry rozniosły po Polsce albo świecie?
Czy interesują Was dzieje rodziny, czy wiecie coś o swoich przodkach i jak daleko "w głąb" historii?

Dalsze pytania oczywiście mile widziane. Zapraszam do dyskusji. Smile

Karottka

Hm...

Uważam się za człowieka bardzo rodzinnego, ale to pojęcie względne moim zdaniem. kocham moją rodzinę, uwielbiam spędzać z nią czas, cieszę się z dobrych chwil, płaczę w złych... Dla tych, których nazywam najbliższymi gotowa jestem się zabić. Smile

Moja rodzina niby jest duża - rozsiana po całym świecie, ale utrzymuję kontakty z niewieloma osobami. Obecnie jesteśmy ograniczeni do naszej rodziny, rodziny wujka i mamy chrzestnej. Osób nie więcej niż 24. Kontakt telefoniczny utrzymuję z rodziną stryjka i trochę dalszej cioci, Urszuli. Raz do roku zdzwaniamy się na święta z rodziną w Kołobrzegu. Za moją rodzinę uważam też mojego ukochanego, z którym już teraz mam przyszłość splanowaną xd Oraz przyjaciela, który popełnił samobójstwo i jego prawnego opiekuna. Chciałabym mieć większą (czyt. chciałabym mieć dzieci Very Happy

), ale jest dobrze. Smile

Dla mnie szczególnie ważni są:
- Tata - Wychowywał mnie 11 lat, dużo nauczył i go kocham Smile

- Mama chrzestna - Ze strony taty, nauczyła mnie wychowania dzieci Smile

- Ukochany - Nauczył mnie żyć bez uzależnień, szczęśliwie
I tak naprawdę nikt więcej nie był mi tak bliski jak dotąd.
Czy często - zależy, kogo. Po kolei:
Mamę widuję niemal codziennie. Co 2 dzień chodzi do pracy, czasem ma urlopy. Tatę widuję niestety co 2 miesiące... Przy okazjach. Brata widuję codziennie. Niestety Razz

Dziadka i babcię jedną widuję codziennie. Resztę przy okazjach. Jednych częściej, innych rzadziej.. Tata mieszka obecnie w Anglii, mąż mamy chrzestnej czasem jeździ do Włoch. Chyba bardzo się nie rozjeżdżamy. Smile

Szczerze mówiąc nie bardzo, bo wiem wystarczająco dużo.

Tyle ode mnie. Smile

Anajulia

Powiadają, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu... i to chyba, niestety, prawda. Co nie znaczy, że ze swoją mam złe stosunki. Chcę tylko zacząć tę wypowiedź od ogólnorodzinnej refleksji. Takiej mianowicie, że choć więzy krwi są niekiedy zaskakująco silne, że z konieczności jesteśmy obciążeni genetycznie (zarówno cechami urody, jak i chorobami na przykład, a w tym tak alergią na roztocza, jak i alkoholizmem), a naszą osobowość w głównej mierze kształtują doświadczenia z najwcześniejszego dzieciństwa, to jednak - myślę - znaczenie rodziny się w naszej kulturze przecenia i jest to często ogromnie krzywdzące dla jednostek. Bo wpływ korzeni na kształt życia to jedno, a dalsze wybory to drugie i zazwyczaj dobrze jest dołożyć starań, by te dwie sprawy oddzielić. Rodzina to glina, z której zostaliśmy ulepieni. Warto ją poznać, zrozumieć, oswoić. Ale nie widzę żadnej przesłanki ku temu, by uważać ją za "swoich" w odróżnieniu od "nie-swoich" tylko dlatego, że w tej grupie doszło do jakiejś wymiany genów. Na więzi trzeba pracować, nie tworzą się samorzutnie. I choć idealnie byłoby znaleźć najlepszych przyjaciół pośród braci, ciotek czy siostrzeńców, to najczęściej jest to trudne, jeśli w ogóle możliwe. W życiu ciężko o idealne sytuacje. Nawet ta najbliższa, najsilniejsza więź, jaka istnieje miedzy dziećmi a rodzicami, często bywa nieznośnie toksyczna. A kiedy słyszę jak dzieciom wkłada się do głowy, że trzeba szanować matkę, która nie trzeźwieje, w najlepszym razie o potomka nie dba, a w gorszym… szkoda słów, ale to jednak matka, to po prostu nóż mi się w kieszeni otwiera. Dziecko każdy spłodzić potrafi, ale w praktyce niewielu ludzi potrafi być dobrymi rodzicami. I cóż, większość chyba jednak kocha swoje dzieci i mimo codziennych zaniedbań skoczyłaby za nimi w ogień i choćby dlatego ta więź jest szczególna, warta pielęgnowania, co jednak nie zmienia faktu, że same więzy krwi to zbyt mało, by instytucję rodziny wynosić na piedestały. W praktyce zwykle więcej w rodzinach zawiści, obłudy, złości (no bo najłatwiej odreagować złe emocje w środowisku, z którego z tego powodu nie zostanie się wykluczonym), wzajemnych animozji. Na palcach jednej ręki byłabym w stanie zliczyć rodziny, które są razem nie na chrzcinach czy przy wigilijnym stole, ale wówczas, gdy trzeba stanąć murem za jednym z członków, czy za wspólną sprawą. Może to gorzkie, a może piękne raczej, ale w takich chwilach przeważnie bardziej liczyć można na obcych ludzi. Co ja mówię – obcych. Takich ludzi, którzy są obok nas w potrzebie, nazywamy przyjaciółmi Smile

.

W mojej rodzinie nie działo się nigdy źle, ale daleka jest od ideału. Może właśnie dlatego, że nie działo się źle. Nie działo się też dobrze. Jest neutralnie. Konflikty zażegnuje się w zarodku, gdy są, to podskórnie, wszyscy są dla siebie mili, uśmiechnięci. Ale nie ma bliskości, szczerości, częstych spotkań. Z większością nie widuję się w ogóle, bo rozjechali się po świecie, a odkąd i ja wyjechałam z rodzinnego miasta, kontakt urwał się praktycznie w ogóle. Wyjątek stanowią moi rodzice, którzy są wspaniałymi ludźmi i zawsze miałam z nimi dobre relacje. Nie, idealnie nie jest i nie było. Ale gdy, już jako dorosła osoba, "przecięłam pępowinę", zdystansowałam się do wszystkiego, co wyniosłam z domu i zaczęłam walczyć z wpojonymi mi lękami, ograniczeniami, doceniłam też znacznie mocniej to, jakie bogactwo dostałam wzrastając w miłości, akceptacji. Toteż przykładając rzecz nie do idei, a do standardów, muszę stwierdzić, że miałam kupę szczęścia i najwspanialszych rodziców, jakich sobie można wymarzyć. Mniej szczęśliwie ułożyły mi się relacje z siostrą, nie wiem czy ze względu na różnicę wieku, czy na jakieś nieuświadomione dla nas obu wypadki z dzieciństwa, czy dlatego, że tak różne jesteśmy i całkiem inne wybrałyśmy modele życia. To nic przecież, że dzielą nas kilometry. Z dziesiątkami ludzi, których nie widziałam na oczy, mam bliższy kontakt niż z rodzoną siostrą. Smutne Sad

. Niemniej kocham ją i to jedna z tych osób, za którymi skoczyłabym w ogień. Więcej ich w rodzinie nie mam, niestety. I pewnie nie mało w tym mojej winy. Wszak po tragicznej, samobójczej śmierci jednej z moich kuzynek, wyrzucałam sobie, że i ja nie znalazłam się przy niej w porę, ba! nawet nie wiedziałam jakie ma problemy, nie rozmawiałyśmy częściej niż od święta, a miałyśmy takie same włosy, nosy, owal twarzy... Postanowiłam tego błędu nie powtarzać i nawiązać bliższe stosunki z moim kuzynostwem. Zapału wystarczyło mi na jedną z sióstr, ale od wielu lat z nią koresponduję i myślę, że mogę ją nazwać swoją przyjaciółką. Cóż, na więzi trzeba pracować...

KresKa

Temat nie pociągnięty? A szkoda, bo bardzo ciekawy, ale i osobisty bardzo więc może dlatego...

Aletheia

Trochę się nie wyrabiam z odpowiadaniem... (nie no, nie oglądać się na mnie, wiosłować dalej, wiosłować! Very Happy

)

Karottka

Odkopię ten temat, bo myślę, że mam w tej sprawie wiele do powiedzenia.

Nie rozumiem ludzi. Nie potrafię. Moja rodzina wydaje się już nią nie być. A właściwie być, ale dopóki coś się nie s... i mama z bratem nie obrażą się na cały świat, bo brat nie potrafi patrzeć na świat spoza swojego punktu, a mama za bardzo bierze to i wszystko po tym do siebie. Dla mnie ta rzeczywistość jest chora. Tym bardziej, że nie czuję przy sobie bratniej duszy, z ostatnią straciłam kontakt... I sama już nie wiem, co mam o tym powiedzieć. Chyba wrócę do plucia z mostu, jak mnie tata nauczył... Wiem, że jestem młoda... No, ale jeśli teraz tego z siebie nie wyrzucę, później będzie za późno... Dlatego tu piszę. Usiłuję znaleźć zajęcie uniwersalne, które da mi satysfakcję możliwości wylania wszelkich uczuć do dna. Nie udaje mi się to. Mama nie siedzi ze mną i bratem na śniadaniu, bo tata jest na Skype, więc jak może coś o mnie wiedzieć? Tacie zwierzam się z niemal wszystkiego. Choć nie opowiedziałam mu jeszcze o balu gimnazjalnym, który niemal zmienił moje życie. Najbardziej mnie boli, że staram się z całych sił, choć wiem, że nie zdołam przywrócić taty do Polski ani pomóc mamie skończyć licencjat szybciej. Po prostu... Wygląda mi na to, że ten czas skończył się jakieś 6 lat temu.

Zresztą na darmo starania i tak by wyszły, bo mama chce wyjechać do Anglii, do taty. Ten zaś pragnie emeryturę spędzić, prowadząc małe gospodarstwo z mamą i mną. No, ciekawa jestem, jak to się potoczy... Wiem tylko, że mojego tatę minęło kilka bardzo ważnych w moim życiu wydarzeń. I... Nie wiem, co dalej. Chciałabym w kółko narzekać, choć nie moge. Wiem - to nic nie da. Ale możliwość popłakania bez zbędnych komentarzy brata jest dla mnie błogosławieństwem...