Dzieci

Aletheia

Temat wynikły z dyskusji wokół Skarbów a.d. 2009.
-----------------------------------------------------

Co myślicie o dzieciach? Ogólnie, jako części otoczenia, życia, świata, albo może konkretnie - znajomych albo w ogóle Waszych dzieciach? A może sami jeszcze uważacie się za dzieci? Kiedy, Waszym zdaniem, przestaniecie się za nie uważać, jeśli w ogóle kiedykolwiek?
Ci, co nie mają, czy to jest dla Was "jeszcze nie mają", czy po prostu "nie mają"? Chcecie mieć dzieci?
Lubicie dzieci? Dobrze się czujecie w ich towarzystwie, a one w Waszym? Albo przeciwnie? Dlaczego? Czy chcielibyście mieć zawód, albo robić w życiu coś związanego z dziećmi?

Zapraszam do dyskusji. Smile

Scarlett

Niespecjalnie lubię dzieci jak mam być szczera Very Happy

Drażnią mnie... Ale chciałabym mieć ich trójkę Laughing

(taki mój mini paradoks). Najlepiej, żeby dziecko nr 1 było chłopcem, starszym o 3 lata od dziecka nr 2, które byłoby dziewczynką i byłoby starsze o cztery lata od dziecka nr 3 które byłoby chłopcem Very Happy

Taką mam koncepcję i będę się jej trzymać, a jak coś pójdzie nie tak, to się wścieknę Laughing

Karottka

A ja kocham dzieci! Very Happy

Już długi czas przebywam w ich towarzystwie i uwielbiam je. Osobiście zgodziłam się zostać choreografem gminnym, bo to znaczy, że będę z dziećmi. Ale nigdy nie zależało mi na więcej niż 1-2 dzieciach.

Ciekawe. Smile

KresKa

Zawsze bałam się dzieci. Nigdy nie wiedziałam... jak do niech dotrzeć? Zawsze się zastanawiałam, co taki mały człowiek myśli i w ogóle co w jego głowie siedzi i nie miałam pomysłu na to, jak się z nim 'skontaktować' Laughing

O dziwo, co sie jakiś czas temu okazało, dzieci mnie lubią, nie wiedzieć czemu. I to w taki tajemniczo-magiczny sposób... Nieznane brzdące spotkane gdzieś na ulicy cieszą swoje buźki do mnie przez długi czas, przy bliższym spotkaniu dzieci niańczone przez moje koleżanki prędko zapominają o swoich 'rodzonych' ciotkach i przyklejają się do mnie... Nie mam pojęcia czemu tak się dzieje. I zawsze w takich momentach ogarnia mnie stres.

Dzieckiem przestałam chyba już być, nie wiem... w sumie nim się nigdy nie przestaje być, ale ten ubiegły rok wiele pozmieniał w tej kwestii....

Dzieci zawsze chciałam mieć, taką rozwścieczoną gromadę, trójkę to minimum. I bardzo ubolewam nad faktem, ze nie będę mogła ich mieć z osobą, którą kocham najbardziej na świecie....

sabinsien

Ja dzieci lubie tylko do czasu gdy są grzeczne. I one mnie chyba też troszeczkę lubią, bo zawsze się z nimi bawie Smile

I nie potrafię sobie wyobrazić, żebym miała własne dzieciaki, bo nie potrafiłabym chyba być za nie odpowiedzialna, głupio to chyba brzmi ale tak właśnie jest. Ledwo co siebie potrafię upilnować a co dopiero takiego malucha. A poza tym chyba mam do tego za słabe nerwy

Aletheia

Marta

Lubię dzieci, choć nie wszystkie Smile

Zepsute, rozpieszczone, wrzaskliwe bachory rodem z "Superniani", dziesięciolatki ubrane w drogich, markowych sklepach z najnowszymi modelami komórek w dłoni to coś, z czym nie chcę mieć dużo wspólnego. Za to uwielbiam raczkujące i gaworzące maluchy, rezolutnych przedszkolaków, dzieci skręcające na plac zabaw zamiast wracać po szkole do domu Smile

Lubię bawić się z moją sześcioletnią kuzynką, nie przeszkadza mi też nieśmiało, ale i ciekawie zaglądające do pokoju rodzeństwo koleżanek. Podoba mi się sposób myślenia dzieci, to, jak potrafią słuchać bajek, które im się opowiada, jak chętnie robią nowe rzeczy i szybko się uczą Smile

Myślę, że jest we mnie jeszcze dużo z dziecka Very Happy

W przyszłości chcę mieć dzieci, na pewno więcej niż jedno; rozważam też pójście na pedagogikę i pracę w szkole, przekonana jednak wciąż nie jestem.

Aletheia

KresKa

Aletheia

Aha, chyba że tak. No, w moim pojęciu to jest właśnie, nie przedmiot wprawdzie, ale jednak do opiekowania i wychowania. Rzadko myślałam i myślę o pozostawieniu czegokolwiek po sobie, ale jeśli już, to geny nie przychodzą mi na myśl jako pierwsze. Ani nawet drugie. Smile

Zwyczajnie uważam, że lepiej aby dzieci mieli ci, którym na nich zależy.

Marta

Aletheia

KresKa

Marta

Aletheia

Marta

Eddie

Tak mnie właśnie natchnęło, żeby wpaść i widzę, że się tu teraz dużo rzeczy uskutecznia. Ale w ogóle - co to za temat! Laughing

Hmm... wpadłam tak tylko na chwilę, bo nie mam za wiele czasu, ale stwierdziłam, że się dopiszę. Laughing

Odpowiem na pytanie numer 1 zadane w poście numer również 1.

Otóż - zasadniczo o dzieciach nie myślę zbyt dobrze. Sad

Bardzo nie lubię dzieci. Moim zdaniem ludzkość powinna się rodzić od razu w wieku 12 - 13 lat. Wtedy świat byłby piękniejszy. Nie znoszę kiedy do tramwaju wsiada wycieczka z podstawówki - ponieważ większe skupiska dzieci niemożebnie śmierdzą. Confused

To właściwie tyle - w moim mózgu, odnośnie dzieci, funkcjonucją chyba tylko te dwa standardy semantyczne: NIE LUBIĆ [EDDIE, DZIECI] oraz ŚMIERDZIEĆ [DZIECI].

Aletheia

EDDIEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!! Very Happy

[rejtan przed trapem na nabrzeże] (Załoga, ciąć cumy, piorunem!!!)
Natchnęło Cię, czekaj, milcz tak znowu strasznie, to ja Cię jeszcze natchnę, Ty, no...! Twisted Evil

Ty wredna paskudna podła cudowna, gdzie była i czemu tak długo?!?!?! Very Happy

Marta

Eddie

Aletheia

Argh, system mnie wylogował, zżerając mi produkowany przez pół godziny post.

Już nie będę odtwarzać, miałam dzisiaj ciężki dzień. Powiem tylko, że dopisuję się do krwiożerczego nastawienia względem "tylko się bawiących" rozkosznych dzieciaczków w sytuacji, jaką opisujesz. Evil or Very Mad

Rozwydrzone dzieciaki to zuo. Bezmyślni, ślepi rodzice to zuo.

Marta

Aletheia

Eddie

Anajulia

No to wywołałam niezłą burzę niewinną wzmianką w Skarbach Very Happy

.

Na początek więc o moim do dzieci stosunku, bo wyszło na to, że mam parcie na potomstwo, że tak powiem. Nie mam. Miewam jakieś zrywy w tym kierunku, ale nie tyka mi żaden zegar, choć mnie akurat powinien, i to głośno Very Happy

. Ale, jak się wyraziła Aletheia, jestem "egzemplarzem damskim niezbyt typowym (...), bo się nad dziećmi nie rozpływam, nie grucham i nie piszczę". Bywa, że rozczulają mnie jakieś jednostki, ale to nie ze względu na bycie dzieckiem (tak to mnie rozczulają chyba tylko koty i osły), ale po prostu czasem zdarzają się w różnych gatunkach bytów egzemplarze, które mnie wzruszają, i tyle. Dzieci rozczulające mnie to przeważnie takie, z którymi złapałam jakiś kontakt, albo wiem chociaż coś o ich losie. Nie zaglądam ludziom z piskiem do wózków, nigdy tak nie było i już pewnie nie będzie.

Do dzieci najogólniej rzecz biorąc mam stosunek ambiwalentny. Nie mam nieodpartej potrzeby posiadania własnych, z wielu względów. Zegar biologiczny szwankuje (może dlatego, że nie cierpię tykania? Wink

). Warunki ekonomiczne - budzą grozę. Dziecku chciałabym zapewnić poczucie bezpieczeństwa, dobry, pełen miłości dom, a to wymaga choćby pewności, że chce się spędzić życie (no, choć najbliższych 20 lat) z jednym człowiekiem. Nie to, żebym była niestała w uczuciach, ale wydaje mi się, że przy takim kryterium, na dziecko ma odwagę się zdecydować tylko ktoś bardzo młody, bez bagażu doświadczeń, bo w pewnym momencie życia zwyczajnie traci się złudzenia co do możliwości przeżycia w harmonii i spokoju 20 lat, i aż strach powoływać na ten świat nowe istnienie. Zwłaszcza gdy jest się taką wariatką jak ja, wewnętrznie rozedrganą, wciąż poszukującą. Nie jestem przekonana, czy życie w związku to najlepsze dla mnie rozwiązanie, a co dopiero więc życie z dzieckiem - to przecież nierozerwalny związek... Myślę, że potrafiłabym mądrze i odpowiedzialnie wychowywać dziecko, i pewnie nawet dałoby mi to niemało radości, ba! pewnie byłabym bardzo dobrą, zakochaną w swym potoku mamą. Ale w życiu nie można mieć wszystkiego, trzeba dokonywać wyborów. I nie jestem pewna, czy dla tej radości gotowa jestem poświęcić coś innego - swoją niezależność, przestrzeń, ciszę... Nie wiem. I chyba nigdy nie przyjdzie już taki moment, że będę wiedziała. A ponieważ nie przyjdzie, ponieważ w dzisiejszych czasach nie tak łatwo zajść w ciążę przez przypadek, to pozostaje mi czekać, aż mi coś strzeli w system. A to może chyba nastąpić tylko w jednym wypadku, i myślę, że jednak (bo Aletheia napisała, że "generalizowanie byłoby błędem") dość uniwersalnym. W przypadku miłości.