Kącik depresyjny

Karottka

Racja... Lepiej ukrywać piracką duszę, bo wszyscy ,,przyziemni" ludzie mówią, że jesteś taka owaka. Może i mam dziwnych przyjaciół (głównie zwierzęta), ale za to jeszcze nigdy nie utraciłam pirackiej pogody umysłu i nie zapłakałam się, bo jakoś chłopak nie chce ze mną być.
Wniosek: pirat nie łatwe ma życie Wink

Elizabeth

Że tak powiem - jak się wali, to się wali wszystko. I u mnie, i u przyjaciół.
Tak - mam depresję.
Tak - nie wylęczę się z niej szybko. Zwłaszcza, że powód chyba najgorszy, bo sercowy.
Tak - to z tego powodu od jakiś kilku tygodni nie jestem w stanie nieczego sklecić na forum. I chyba dalej nie sklecę.
Masakra, masakra! Sad

;(

Anajulia

Paryż nie pomógł...
Elizabeth! Od tygodni czekam na wolną chwilę, by zagadać do Ciebie, bom stęskniona. Dziś znów wyjeżdżam Sad

, ale wrócę na początku tygodnia, więc gdybyś chciała się trochę "przytulić"...
U mnie nie lepiej choć powód życiowy raczej niż sercowy. Za sercowy bym w sumie dała wiele. Przynajmniej bym czuła, że żyję. A tak - nie czuję już nic. Nie piszę. Nie myślę nawet. Najchętniej bym spała i spała... gdyby tylko nie było mi szkoda cennych chwil spokoju na sen... do dupy takie życie

KresKa

No cóż... Nie mam takiego doświadczenia, żeby mogła to stwierdzić, jednakowoż wydaje mi się, że powód sercowy depresji jest takowoż lepszy (mniejsze zło?) od takiego.. egzystencjalnego... Przeżywając choćby tragiczną, niespełnioną, nieodwzajemnioną miłość w końcu kogoś kochasz, czujesz coś we wnętrzu, co jest ograniczane jedynie przez rzeczywistość. W tym drugim przypadku (jak można go rozpatrywać na różne sposoby) możesz czuć pustkę w sobie, która jest przyczyną spłycenia otaczającej rzeczywistości... To jest masakra, robisz coś rutynowo, automatycznie, w niczym nie widzisz głębszego sensu, nic nie wzbudza w Tobie żadnych emocji, co najwyżej te negatywne. Kurczę, często to przeżywam i w końcu dochodzę do wniosku, że cała moja ta egzystencja to coś takiego płytkiego, bezsensownego... Ostatnio miałam naprawdę niemiłe przeżycia - wydawało się, że straciłam naprawdę ważną osobę, prawdziwiego przyjaciela, czułam się tak okropnie zdołowana, niepotrzebna. Ech... dużo się dzieje, czasami tego nie ogarniam...

Savvy

KresKa, całkowicie się z Tobą zgadzam, bo przeżywam takie 'dołki' w podobny sposób i tak samo się do nich odnoszę - najgorzej jest nic nie czuć. Sto razy bardziej wolałabym rozpaczać albo nienawidzić zamiast trwać w otępieniu. Najgorsza jest wtedy świadomość swojego stanu i zupełna bezradność w walce z nim. Ale... Na pocieszenie dla innych chcę napisać, że ja się powolutku chyba z tego marazmu wydobywam, najprawdopodobniej z powodów sercowych. Nie zakochałam się, nie. Przypomniała mi się staaaara (zardzewiała mimo wszystko Wink

) miłość i zapałałam do niej sentymentem Smile

Najwyraźniej kluczowe w takich stanach ducha jest odnaleźć w sobie okruszek jakiegokolwiek uczucia i je pielęgnować, przekształcać, wykorzystywać do własnych celów Wink

Obyście Elizabeth, KresKo i Anajulio odnalazły ten okruch.

Karottka

Słuchajcie, postanowiłam sobie napisać tu jeszcze raz... Jeśli pozwolicie...
Tym razem... Jestem starsza... I bogatsza o wiedzę życiową...

Muszę Wam się przyznać, jakie moje życie jest na prawdę...
Od urodzenia... Tylko 4 lata byłam doceniana... Jako człowiek. Zanim zaczęłam chodzić, już siedziałam i mazałam kredkami po kartkach, które rodzice z chęcią obsypywali słowami "Piękne" i "ładne". Lecz już wtedy rodzice zauważyli, że lewą stopę stawiam krzywo... Do środka. Rok później, w wieku 5 lat rozmawiałam z tatą, który był wtedy moim jedynym oparciem:
- Nie chcę rysować. Jestem chyba na tyle duża, żeby robić w życiu coś innego...
- Ale co chcesz robić, Kasiu?
- Chciałabym tańczyć.
- Ale to będzie ciężkie zajęcie.
- Nie obchodzi mnie to. Chcę tańczyć, widziałam taką panią, która tańczyła. Chodź, pokażę Ci.
I w tym momencie puściłam tacie teledysk Michaela Jacksona - Beat It.
- Kasiu, to nie jest żadna pani. To Michael Jackson.
- Ale tańczy bardzo ładnie. Tatuś, chcę tańczyć jak on!
Od tamtej chwili codziennie tańczyłam po 12-14 godzin... A czasem nocami z uporem maniaka uczyłam się tegowoż układu, którym oczarował mnie "Pani Michael" Wink

Od tamtej pory byłam fanką tego tancerza... Niestety, musiałam zadowolić się baletem... Ale nie sądziłam, co się może wydarzyć 7 lat później... Czego mogę się dowiedzieć...
Więc pół roku później. Pierwszy występ... Jaka byłam podniecona... Niby rodzinny, ale... To było niesamowite. Wcielałam entuzjazm w taniec, so zdziesiątkowało zachwyt rodziny. Lecz były też osoby zazdrosne... Które udawały, że występ był okropny... To były początki problemów. Teraz w skrócie.
6 rok życia. Pierwsza rocznica mojej kariery... Pierwsze oznaki kłopotów zdrowotnych... Dusiłam się przy zamkniętych oknach... Zaczęłam się garbić. Pierwszy ortopeda stwierdził, że muszę jechać do szpitala. Płakałam. Nie pojechałam.
2 lata później stwierdzono skoliozę. Garb zaniepokoił rodziców. Potem:
22.01.2008r. - pierwsza operacja
28.07.2008r. - druga operacja
08.05.2009r. (moje birthday Very Happy

) - trzecia operacja
W ciągu ostatnich lat pogorszyłam się psychicznie... Byłam uzależniona od leków, kłóciłam się z rodziną, nie miałam przyjaciół... Ostatni rok 6 chłopaków próbowało mnie zgwałcić, jeden wykorzystał moją pozycję. Z kolegami z zespołu tanecznego się pokłóciłam, partner tango się wyprowadził do USA, przyjaciół dalej nie mam... Choć jestem dziś choreografem, płacę bardzo wysoką cenę prywatnego życia, któro mi się powoli wali...
W dodatku...
Byłam kiedyś uzależniona od leków... I dziś mi się to normalnie wraca!

Już zaczyna mi się ciało trząść...
Ja już nie wiem Sad

Oparcie tylko w znajomych przez internet... A właśnie, o nich zahaczmy.
4 lata temu zainteresowałam się zjawiskami paranormalnymi. Wtedy też poznałam na forum przyjaciela, który wpadł mi głęoko w oko i do dzisiaj piszemy Smile

Niestety, bardzo widać różnice, których matka nie zniesie... 2 lata temu dowiedziałam się, że Michael Jackson jest piosenkarzem... Rok temu poznałam przyjaciółkę, z którą piszę do dziś.
Ale nie znalazłam oparcia... Nie znajduję...

Mam nadzieję, że kiedyś znajdę szczęście... Bo nie spałam póki co 6 dni... I co jakiś czas mi się wraca...
Obym znalazła to, czego szukam... To byłoby wspaniałe...

Gattsu1989

13 lipca 2007 - pokaz akrobatyki w Poweriserach w Mielnie. Skutek: zerwane wiezadlo krzyzowe przednie w lewym kolanie i naderwane boczne.
16 lipca 2007 - artroskopia kolana
24 wrzesnia 2007 - rekonstrukcja wiezadla
25 wrzesnia 2007 - kwiecien 2008 - codzienna rehabilitacja
24 marca 2009 - spieprzony zabieg: usuwanie wady genetycznej - przewezenia ujscia moczowodu do pecherza
26 marca 2009 - zalozenie przetoki (rurka wystajaca z plecow odprowadzajaca mocz z nerki do woreczka)
11 czerwca 2009 - usuniecie przetoki

A wiecie co jest w tym wszystkim najlepsze?:> W ogole mnie to nie rusza:) Co ma byc to bedzie, nie przemuje sie tym, bo jak sam mowie, jestem niezniszczalny i to sa tylko chwilowe dolegliwosci ( i nie chodzi mi tu tylko do dolegliwosci fizyczne). Z czasem zawsze sie wszystko poprawia i bedzie ok, idzie ku lepszemu. Nie przejmuje sie tym co bylo. Noga dziala, do kolarstwa gorskiego juz nie powroce, ale trudno. Nie ma problemow z bieganie, nic nie boli, wiec jest cacy. Nera tez dziala, pomeczylem si prawie 3 miesiace z tym, ale nie bylo innego wyjscia. Liczy sie to co jest teraz. Teraz jest ok i tak zostanie;) Nie mozna sie poddawac z byle powodu. Normalne, ze zdarzaja sie czasem gorsze chwile, ale trzeba jest zostawiac za soba mile panie i nie zwracac na nie uwagi. Pierwsze co mi przyszlo do glowy jak zobaczylem ten temat, to to, zeby go usunac, bo przeciez i tak doskonale sobie dajecie rade. Po co sie przejmowac czyms na co nie mamy wplywu...? Wink

Aletheia

Świetnie sobie radzimy między innymi dlatego, że mamy gdzie ponarzekać. A poza tym, temat jak widać przydaje się choćby i na takie posty jak Twoje - antydepresyjne. Wink

Gattsu1989

No tak, w koncu gdzies i kiedys trzeba:P no i komus:D

Karottka

To ja Wam jeszcze ponarzekam, że czuję, iż moje życie jest do d... Razz

Jak tylko wyleczę gorączkę i inne dolegliwości, zaczynam terapię psychiatryczną, bo niedługo zabiją mnie te leki... Rolling Eyes

sabinsien

przylazłam się podzielić moim dołem. Czuję że doszłam do takiego punktu, z którego nie widzę sensu. Rozstałam się ostatnio z chłopakiem, z którym wiązałam duże nadzieje, on mnie wykorzystał i skazał na niemałe cierpienie. Byłam w takim stanie, że dla niego wszystko rzuciłam, całe swoje dotychczasowe życie, a potem okazało się, że chciał mnie tylko dla siebie,a on sam chodził po kolegach i 'koleżankach". W końcu powiedziałam 'dość'.Jeszcze dobrze trafiłam czasowo, że jeszcze była możliwość żeby w miarę bezboleśnie i bezkonfliktowo wrócić do domu Wyjeżdżam za granicę, żeby tylko mieć pieniądze, żeby tylko mieć te euro. Takie zawieszenie między Polską i Niemcami, między domem tu i tam spowodowało, że straciłam całą swoją energię i kreatywność. Co prawda zaczynam zmieniać swoje życie: rzucam palenie i w końcu dbam o siebie, ale nie mam w tym jakiej werwy. Mam ochotę pisać na forum ale gdy zajrzę nie wiem co napisać, mam ochotę tworzyć, rysować ale brakuje mi weny, na wszystko mam ochotę ale brakuje mi tego poczucia sensu. Denerwuje mnie to ludzkie zakłamanie i ta zadziwiająca zdolność komplikowania życia sobie i innym. Denerwuje mnie to, żę innym się powodzi, są szczęśliwi, maja przyjaciół i swą miłość a mi akurat nic się nie udaje.
Koniec. Za niedługo pewnie w depresje wpadne i dopiero bedzie.

Marta

Może to zabrzmi banalnie, ale i tak napiszę - trzymaj się, sabinsien. Jesteś jedną z najbardziej energicznych osób, jakie miałam okazję, choć nie bezpośrednio, poznać i wiedz, że podziwiam Twoją zaradność i to, ile udało Ci się w życiu zobaczyć i zrobić (zwłaszcza, że jesteśmy prawie w tym samym wieku). Pamiętaj, że możesz liczyć na nasze forumowe wsparcie i że zawsze z zainteresowaniem czytamy Twoje słowa. Wierzę, że będzie lepiej.

Aletheia

[przytula] Nie będąc na Twoim miejscu, mogę sobie wziąć wszelkie "weź się w garść" i pocieszanie na siłę i wsadzić, gdzie słońce nie zagląda, ale oprócz przytulenia powiem jednak, że wręcz przeciwnie - ja w Twoich słowach widzę mnóstwo sensu i możliwości na przyszłość. To tylko jeden łajdak wśród miliardów ludzi i ważniejsze jest nie to, że Cię skrzywdził, choć to boli, tylko że już nie pozwalasz mu się krzywdzić dalej. I jak już przepłaczesz ból, na pewno to drugie nabierze dla Ciebie wartości. Szacun Ci i flacha rumu za to, że masz dość trzeźwego rozumu i siły, żeby łajdaka nazwać po imieniu i się od niego uwolnić. Pomyśl ile jest kobiet, które nie potrafią żadnej z tych rzeczy. A że Ci teraz źle, rzecz normalna. Zależało Ci, zainwestowałaś nadzieje i uczucia - jeśli to się sypie, nic dziwnego, że człowiek ma wszystkiego dość. To się musi samo, stopniowo, przechorować i przeboleć. Nie ma co tego poganiać i śmiać się na siłę, ale kiedyś będzie lepiej, na pewno. I kiedyś zobaczysz to co jest teraz, jako start, nie koniec.
To, że czujesz się zagoniona i zmęczona, też normalne. Od dłuższego czasu czuję coś podobnego i wyglądam końca studiów, żeby odetchnąć i się rozejrzeć. Myślę, że mogę sobie częściowo wyobrazić, jak się czujesz w tych ciągłych rozjazdach, i że masz ich dość, jakkolwiek by nie były poza tym interesujące. Możemy wszystkie ponarzekać razem, może nam pomoże. Smile

Podpisuję się pod słowami Marty - zawsze tu jesteśmy, przeczytamy, pogadamy i przytulimy. Smile

sabinsien

Bardzo Wam dziękuje za te słowa wsparcia bardzo wiele mi to daje, naprawdę. Z początku byłam twarda i próbowałam sobie wmówić, że w ogóle mi go nie brakuje... A teraz. To prawda był jaki był, ale były też dobrze chwile, fajne i cudowne i właśnie to one powodują ten mój cały dołek. Bo jak wtedy cos mnie gryzło to zawsze przytulił i pocieszył. I teraz nie mam juz do kogo sie tak przytulić ani nic i juz zawsze bede miała do niego sentyment bo był moim pierwszym chłopakiem i pierwszym który dostał moje serce na dłoni. I to mnie najbardziej boli.

Aletheia

Jak najbardziej zrozumiałe. Sad

Ale nie ostatnim. Na pewno. [przytula jeszcze mocniej]

KresKa

Koniec świata dziś?

Stasia

Taaa, ponoć o 18:00 znikniemy z tego świata Wink

.
Chyba, że masz jakieś fory u Góry i będziesz w tych 2% szczęśliwców xD.

Aletheia

Na coś się nie załapałam? Głupio byłoby przegapić, wiecie... Mr. Green

Marta

Przegapić będzie trudno, akcja ma trwać całe pół roku.

Stasia

Oo, co to za zagadka? Może zdążę przed anihilacją ludzkości zrobić coś pożytecznego dla siebie?

Marta

[link widoczny dla zalogowanych] Powodzenia Smile

sabinsien

załamania ciąg dalszy. Miotam się między Polską a Niemcami. W pracy znajduję jakaś ulgę bo nie myślę o niczym tylko tylko biegam w te i nazad z miotłą albo kartonami. Gdy mam wolne i spędzam je sama to wpadam w dół. Siedzę, słucham Rammsteina, co chwila odpalam papierosa, w Polsce bezmyślnie siedzę w sieci, skacze ze strony na stronę, informacje pojawiają się i znikają. Normalnie czuje, że straciłam sens . Kiedyś miałam zwykłą radość tworzenia czegokolwiek, choć wiedziałam, że i tak nie będzie to genialne czy tam podniosłe, po prostu mnie cieszyło. Dziś patrząc na pustą kartę i ołówki nic nie przychodzi mi do głowy.
Czy to jest możliwe że jeden człowiek jest w stanie aż tak drugiemu zawrócić w głowie, całkowicie przewrócić wszystko do góry nogami, a później zniszczyć wszystko, próbując jeszcze wmówić mi, że to moja wina, a on jak zwykle kryształowy jest, próbując mi wmówić, że to ja jestem gorsza i nic nie warta. Jasne, spotkałam już ludzi, którzy mówią mi, że on był za głupi dla mnie, ale dalej mnie prześladuje.
Kurcze znikła mi zwykła radość życia, teraz zbyt łatwo mnie zdenerwować, mam albo napady melancholii albo wybuchy energii, całkowicie sie rozstroiłam i czekam na powrót swojego dawnego ja. Zastanawiam się czy nie wyjechać na stałe za granicę. Czuje że tam w końcu zapomnę i znajdę to coś, czego szukam.
Jedyne co ostatnio mnie pocieszyło to plakat z OST dodany to jakiegoś niemieckiego magazynu o takiej wysokości ile ja mam wzrostu Very Happy

158 cm

(5xJack i 2xAngelica + czaszka Very Happy

)

Aletheia

Sabinsien, żyjesz! Very Happy

Już się niepokoiłam. Naprawdę.

Smutno widzieć Cię w takim stanie, chciałabym Cię pocieszyć. Sad

Ale wiem, że nic na siłę, mam tylko nadzieję, że z czasem jednak jest i będzie Ci lepiej. Wszystko co Ci wcześniej pisaliśmy, zawsze aktualne, pamiętaj. Przychodź, nie znikaj, myślimy o Tobie! Może wiatr w żaglach Perły choć trochę Ci pomoże? A jeśli potrzebujesz, jeśli mogłoby Ci pomóc wygadanie, wypisanie - pisz choćby poza forum. Nie damy utonąć piratowi z załogi. Smile

Serio - trzymaj się, będzie lepiej. Na pewno. [przytula mocno]

Marta

Bardzo nie lubię sytuacji, kiedy chciałabym komuś pomóc, a nie mam jak; chciałabym móc znaleźć słowa, które mogłyby Cię podnieść na duchu. Pozostaje mi podpisać się pod słowami Alethei - mam nadzieję, że wkrótce nadejdą dla Ciebie lepsze dni. Tymczasem - trzymaj się, jesteśmy z Tobą.

PS Nawet nie wiesz, jak Ci zazdroszczę takiego wielkiego plakatu Wink

sabinsien

Wiecie co? Już mi to powoli chyba przechodzi, bo czuje coś ostatnio przypływ weny i w ogóle na wspomnienie o nim już nie mam ochoty schować sie gdzieś w kącie i zacząć wyć. Znowu jestem w Niemczech (mam taka prace ze 2tyg w De i dwa w Pl) mam już tu neta i prawie non stop jestem z Wami Very Happy

Zaczynam odżywać, bo już planuje wakacje (nad morzem Very Happy

) i koncert Rammsteina i w ogóle mam jakoś tak świeżo w głowie (także w sprawie BPA, ale to kiedy indziej i później Wink

). To prawda to, co mówiła Aletheia, że to jest początek, a nie koniec, bo teraz tak jakoś inaczej patrze na życie i wraca mi mój dawny optymizm Wink

. Ja zaczynam postrzegać te moje szwędanie sie po świecie jako swego rodzaju piractwo xD no wiecie "przygody" chęć zobaczenia tych miejsc w których mnie jeszcze nie było (po cichu marzą mi się USA i Australia). A tak całkiem realnie chciałabym wrócić do Holandii, chociażby na miesiąć albo zobaczyć Austrię. W całkiem niedalekiem przyszłości chce sobie sprawić moją własną małą Perełkę (czyt. samochód) i unowocześnic troche warsztat fotograficzny Very Happy

O, rozmarzyłam się xD
W każdym razie bardzo, ale to bardzo Wam dziękuje, zwłaszcza Alethei (przez jedno "i" na końcu, bo nigdy nie wiem..) i Marcie Very Happy

Po beczke rumu, dla każdej z Was Very Happy